All Chapters of ชายาอสรพิษ: Chapter 131 - Chapter 140

*ขอเปลี่ยนจากตำหนักเทพธิดา เป็นตำหนักธิดาสวรรค์*คำพูดของหลี่หลิงเฟิ่งดุจสายฟ้าฟาดลงบนผิวน้ำอันสงบนิ่ง เงาสะท้อนแห่งศรัทธาที่เหล่าผู้อาวุโสเคยยึดมั่นภักดี เริ่มแตกร้าว เทพธิดาแห่งตำหนักธิดาสวรรค์มิได้ตอบกลับทันที นางยืนนิ่งราวรูปสลักกลางห้อง ศูนย์รวมแห่งความเคารพที่เคยเปล่งประกายความสง่างามไร้ราคี บัดนี้กลับถูกความเงียบห่มคลุมราวหมอกหนาอาภรณ์ขาวสะอาดที่เคยดั่งแสงจันทร์เหนือเมฆ บัดนี้ดูซีดหม่นลงในสายตาของหลายคน ม่านผ้าบางเบาที่บดบังใบหน้างดงามพลิ้วไหวไปตามแรงลมเบา ดวงตาเรียวยาวใต้ผืนผ้าทอแสงแข็งกร้าว เงาที่เคยสงบ บัดนี้กลับเจือความตึงเครียดแนบแน่นฝ่ามือเรียวงามของนางละจากจุดชีพจรของเป่ยเฉินหลง ราวกับตัดขาดพันธะบางอย่างที่มองไม่เห็น“หากพวกท่านเห็นว่า ตำหนักธิดาสวรรค์ไม่ควรข้องเกี่ยว ข้าย่อมถอย” เสียงของนางยังคงอ่อนหวานดั่งระฆังเงิน ทว่าในห้วงลึกของถ้อยคำกลับมีความเยียบเย็นที่ทำให้ผู้ฟังขนลุก “ข้ามิเคยยัดเยียดตนเข้าสู่ที่ที่ผู้คนไม่ต้อนรับ ข้าเพียงทำตามวิถีที่ควรจะเป็น หากพวกท่านมิอาจวางใจ ข้าย่อมไม่อยู่ให้เป็นภาระใจผู้ใด” แม้ถ้อยคำจะฟังดูอ่อนโยนสงบเสงี่ยม ทว่าแรงสะท้อนกลับตึงเครียดเ

ในโรงน้ำชาที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เสียงผู้คนกระซิบกระซาบมิขาดสาย ข่าวการแตกหักของตระกูลหนานและตระกูลหลินแพร่กระจายราวเพลิงลามป่า“ได้ยินมาว่า เจ้าสาวหายตัวไปหลังจากถูกพวกโจรลักพาตัว แต่จู่ ๆ นางกลับมาเองอย่างไร้รอยแผล”“แล้วนางก็ปฏิเสธการแต่งงานทันที! ข้ารู้สึกเหมือนเรื่องนี้มีอะไรมากกว่านั้น”“หรือว่านางมิได้ถูกลักพาตัว แต่ไปด้วยความยินยอมเอง”เสียงพูดคุยนั้นกระทบถึงหูโม่จื่อหลิง เขานั่งเงียบอยู่มุมหนึ่ง สวมอาภรณ์ธรรมดาไม่สะดุดตา เขามองภาพของเจ้าสาวตระกูลหลินจากที่ไกลๆ เหมือนกับภาพจากมือสอดแนมของหอสิบทิศไม่ผิดเพี้ยนในภาพนั้น หญิงสาวนั่งนิ่งอยู่ในสวนของตระกูลหลิน ใบหน้าเรียบสงบ ผมที่เคยสลวยถูกรวบไว้ลวก ๆ ราวผู้ที่เพิ่งผ่านบางสิ่งบางอย่างมา อย่างเช่นเหตุการณ์เฉียดตายภายในเรือนรับรองของตระกูลเป่ย หลี่หลิงเฟิ่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ไม้แกะสลัก นางจิบชาหอมกรุ่นอย่างใจเย็น ขณะที่สายตาเหลือบไปทางกลุ่มสาวใช้ที่กำลังสนทนากันอย่างออกรส“ข้าล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเรื่องนี้มันเป็นมาอย่างไรกันแน่” สาวใช้คนหนึ่งกล่าวพลางส่ายหน้า “อยู่ดี ๆ เจ้าสาวของตระกูลหลินก็กลับไปโดยไม่กล่าวอะไรเลย เมื่อตระกูลหนาน

หุบเขาหยกขาวมิใช่ชื่อที่คนในแผ่นดินไร้ขอบกล่าวถึงด้วยความยินดี ถึงแม้จะมีคำว่า “หยก” และ “ขาว” อันดูสูงส่งบริสุทธิ์อยู่ในชื่อ แต่มันกลับเป็นสถานที่ที่ แม้แต่ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นนภายังไม่กล้าย่างเท้าเข้าไปลึกเกินสามลี้ที่แห่งนั้นคือเส้นแบ่งระหว่าง ความรุ่งโรจน์กับความตาย และในยามฤดูหนาวเช่นนี้ หิมะที่ปกคลุมมันก็ไม่ต่างจากผืนผ้าสะอาดที่กลบศพเน่าเปื่อยไว้ใต้รากไม้หลี่หลิงเฟิ่งเคลื่อนกายอย่างเงียบงัน ลมหายใจเป็นไอขาวราวควันจาง กลีบหิมะโปรยปรายแตะใบหน้าของนางแล้วละลายหายอย่างไม่ทันรู้สึกเย็น แต่ความเย็นกลับฝังลึกอยู่ในอกอย่างไม่ทราบสาเหตุไฉนที่นี่จึงมีหิมะตก น่าแปลกหลี่หลิงเฟิ่งเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางแคบ ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ระหว่างหน้าผาสูงชันและป่ารกเรื้อ นางอยู่คนเดียว ไร้ผู้ติดตาม ไร้เสียงสนทนา มีเพียงเสียงฝีเท้าของตนที่ก้าวลงบนก้อนกรวด กับเสียงใบไม้เสียดสีกันจากกระแสลมที่ไม่หยุดนิ่ง“เงียบเกินไป…” นางพึมพำกับตัวเองนางชะลอฝีเท้า สายตามองไปรอบกาย แผ่กระจิตออกไปสำรวจ ทว่าไม่สิ่งมีชีวิตสักตัวในระแวกนี้เลยบนข้อมือข้างซ้ายของนาง มีกำไลสีแดงเข้มรูปวงแหวนมันวาวประดับอยู่ นุ่มนิ่มสิ่งมีชีวิตรูปร่

ครืดดโลหิตสีดำกระเซ็นกระจาย แต่หาได้ล้มตาย กลับส่งเสียงกู่ร้องโหยหวนดังก้องไปทั้งรัง ราวกับเสียงกรีดร้องของสิ่งมีชีวิตนับร้อยที่ถูกพันธนาการรวมกันแรงสะบัดจากร่างมหึมา ทำเอาหลี่หลิงเฟิ่งปลิวกระแทกผนังหิน เลือดพุ่งออกจากริมฝีปาก นางไอออกมาอย่างรุนแรง ฟื้นคืนชีพ? ไม่ถูก“นี่หรือ…คือสิ่งที่เรียกว่าผู้เหลือรอด” นางพึมพำเสียงแผ่วนุ่มนิ่มบนข้อมือสะบัดร่างเล็กไปมา ในใจนึกหวาดผวา “นี่ไม่ใช่สัตว์อสูรธรรมดาที่จะฆ่าแล้วจบ ท่านรู้หรือไม่ว่ามันถูกหล่อหลอมด้วยพันธนาการโบราณ!”หลี่หลิงเฟิ่งขมวดคิ้ว “พันธนาการโบราณ? ไม่เคยได้ยินมาก่อน”คนเดียวที่รู้ละเอียดคงมีแต่เสี่ยวมู่ เพียงแต่มิติมายาของนางถูกปิดกั้นเสียแล้ว หรือเพราะพันธนาการโบราณ ไม่ถูกสิ ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่เลย เกิดอะไรขึ้นกันแน่สายตาเรียวเหลือบเห็นเงามืดปรากฏใต้ร่างอสูร โลหิตที่นางเฉือนออกเมื่อครู่ไหลรินลงบนผืนหิน เกิดเป็นลวดลายค่ายกลแปลกประหลาดส่องแสงขึ้นมาฟึ่บ! แสงเรืองสว่างผุดขึ้นรอบร่างสัตว์อสูร ทำให้มันแผดเสียงโหยหวนรุนแรงกว่าเดิม เสียงนั้นสะท้อนเข้าโสตประสาทจนเลือดกำเดาของนางไหลพรากในห้วงนั้น เสียงหนึ่งปะปนเข้ามาท่ามกลางเสียงคำ

เสียงเล็กใสคล้ายเสียงเด็กดังขึ้นในมิติข้างใน “นายท่าน”ร่างป้อม ๆ ของเสี่ยวมู่ปรากฏขึ้นในหมอกขาว เขาเอียงหัวน้อย ๆ มองอัญมณีในมือของนาง ดวงตากลมใสสะท้อนแสงสีแดงราวกับสะกดจิตหลี่หลิงเฟิ่งสูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยถามเสียงเรียบแต่กดต่ำ“บอกข้ามามันคืออะไรกันแน่”เสี่ยวมู่เดินเตาะแตะเข้ามาใกล้ ยกมือป้อม ๆ ชี้ไปที่ผลึกแดงนั้น“มันไม่ใช่อัญมณี แต่คือโลหิตที่แข็งตัว หรือรู้จักในชื่อ ‘ผลึกวิญญาณเลือด’ ซากของสิ่งมีชีวิตที่มิใช่มนุษย์”“โลหิต?” หลี่หลิงเฟิ่งเลิกคิ้วอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาเด็กชายเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับลังเลที่จะพูดออกมา แล้วในที่สุดก็กล่าวต่อ“หากข้าเดาไม่ผิด ผลึกวิญญาณเลือดอันนี้เป็นของอสูรโบราณที่ท่านเพิ่งสังหาร คนส่วนใหญ่ไม่รู้ถึงการมีอยู่ของอสูรโบราณ พวกมันเกิดมาก่อนผู้คนจะเขียนพงศาวดาร เลือดหนึ่งหยดสามารถเผาผลาญภูผา สะกดทะเล หรือแม้กระทั่งมอบพลังเหนือฟ้าให้ผู้ครอบครองได้”ถ้อยคำที่ออกจากปากเด็กเล็กไร้เดียงสา กลับเย็นเยียบเสียยิ่งกว่าลมภูเขาที่พัดผ่านผนังถ้ำ หลี่หลิงเฟิ่งก้มมองผลึกโลหิตในมือตน ความร้อนที่แล่นผ่านปลายนิ้วดูราวกับจะเผาวิญญาณให้มอดไหม้“ดีขนาดนี้เชียว แล้วเหตุใดมั