ผลึกวิญญาณเลือด

เสียงเล็กใสคล้ายเสียงเด็กดังขึ้นในมิติข้างใน “นายท่าน”

ร่างป้อม ๆ ของเสี่ยวมู่ปรากฏขึ้นในหมอกขาว เขาเอียงหัวน้อย ๆ มองอัญมณีในมือของนาง ดวงตากลมใสสะท้อนแสงสีแดงราวกับสะกดจิต

หลี่หลิงเฟิ่งสูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยถามเสียงเรียบแต่กดต่ำ

“บอกข้ามามันคืออะไรกันแน่”

เสี่ยวมู่เดินเตาะแตะเข้ามาใกล้ ยกมือป้อม ๆ ชี้ไปที่ผลึกแดงนั้น

“มันไม่ใช่อัญมณี แต่คือโลหิตที่แข็งตัว หรือรู้จักในชื่อ ‘ผลึกวิญญาณเลือด’ ซากของสิ่งมีชีวิตที่มิใช่มนุษย์”

“โลหิต?” หลี่หลิงเฟิ่งเลิกคิ้วอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

เด็กชายเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับลังเลที่จะพูดออกมา แล้วในที่สุดก็กล่าวต่อ

“หากข้าเดาไม่ผิด ผลึกวิญญาณเลือดอันนี้เป็นของอสูรโบราณที่ท่านเพิ่งสังหาร คนส่วนใหญ่ไม่รู้ถึงการมีอยู่ของอสูรโบราณ พวกมันเกิดมาก่อนผู้คนจะเขียนพงศาวดาร เลือดหนึ่งหยดสามารถเผาผลาญภูผา สะกดทะเล หรือแม้กระทั่งมอบพลังเหนือฟ้าให้ผู้ครอบครองได้”

ถ้อยคำที่ออกจากปากเด็กเล็กไร้เดียงสา กลับเย็นเยียบเสียยิ่งกว่าลมภูเขาที่พัดผ่านผนังถ้ำ หลี่หลิงเฟิ่งก้มมองผลึกโลหิตในมือตน ความร้อนที่แล่นผ่านปลายนิ้วดูราวกับจะเผาวิญญาณให้มอดไหม้

“ดีขนาดนี้เชียว แล้วเหตุใดมั