Semua Bab Trapped to my Ex-Boyfriend's Possessive Billionaire Uncle: Bab 201 - Bab 210

Draco“Hi, Draco!” masiglang bati ni Margareth habang halos tumalon sa tuwa. Medyo nagulat ako, hindi dahil sa pagbati, kundi sa kakaibang liwanag sa mukha niya. Parang may kung anong kislap sa mga mata niya ngayon na magaan, masigla, at ‘ika nga, parang may good news.Napatingin ako sa kanya habang lihim na nagtatanong sa isipan ko. Anong meron sa kanya ngayon?“Huwag kang magtaka sa kanya dahil naka-enrol na siya ng college,” sabi ng aking biyenan. Doon ko lang naintindihan. Kaya pala gano’n ang aura niya. Para bang naabot niya ang isang matagal nang pinapangarap.“Gusto ko na talagang makatapos ng pag-aaral, Draco,” sabat ni Margareth. “Para matulungan ko si Margaux sa kumpanya at maging proud sa akin sila Dad."Napangiti ako. At least, hindi lang si Margaux ang nagmamalasakit sa Skidmark. Mukhang may katuwang na siya sa laban.“Halika na sa dining area bago pa lumamig ang mga pagkain na niluto nila Manang Nena,” aya ni Margaux habang nakangiti. Nakapulupot ang braso niya sa bewang

MargarethDahan-dahang naglandas ang aking mga luha, bawat patak ay tila nag-uukit ng kirot sa aking pisngi. Nanginginig ang aking mga kamay habang pilit kong pinipigilan ang pag-uga ng dibdib ko. Hindi ko na kayang itago ang takot. Hindi para sa sarili kong buhay, kundi para sa kanila… para sa pamilya ko.Sa iilang beses na nakasama ko sila, dama ko ang init ng mga yakap, ang halakhak na punô ng pananabik, ang walang halong pagkukunwari nilang pagmamahal. Para akong sanggol na muling binalot ng tahanan. At sa bawat segundo kasama nila, unti-unting nabuo ang isang bagay na matagal nang basag sa puso ko, pag-asa.“Kung maaari lang... ako na lang. Ako na lang ang mawala.”Kung kapalit ng kaligtasan nila ay ang buhay ko, walang pag-aatubiling iaalay ko ito. Kahit buong mundo pa ang tumutol, papayag akong ako ang magdusa. Siya na lang ang mamuhay bilang Margareth. Siya na lang ang magpatuloy, kahit kasinungalingan ang sandigan niya.Ngunit hindi ganon kadali. Hindi ganoon kabait ang tadhan

MargauxPuno man ng pag-aalala ang dibdib ko, pinilit ko pa ring ituon ang sarili sa trabaho. Mahirap, pero kailangan. Hindi ko pwedeng pabayaan ang kompanyang ito lalo na’t hanggang ngayon ay wala pa ring resulta ang ipinagawa ko kay Gustavo. Umaasa ako na sinunod niya ang bilin ko na huwag munang ipaalam kay Draco ang kahit na anong detalye.Ayokong guluhin si Draco. Ayokong madagdagan ang bigat ng iniisip niya. Pero higit sa lahat, ayokong siya mismo ang makasira ng plano, nang hindi niya nalalaman. Oo, asawa ko siya, pero sa puntong ito… ako muna. Ako munang mag-iingat para sa amin.May nararamdaman akong hindi tama. May kutob na hindi ko maipaliwanag. Hindi ako sigurado kung ito ay bunga lamang ng pagod o kung may tunay na banta na unti-unting lumalapit sa amin.Kailangan ko ng matibay na ebidensya. Hangga’t wala pa, kailangan kong kimkimin ang lahat ng ito. Lahat ng pagdududa, lahat ng tanong, lahat ng takot sa loob ko lang muna.“Sissy, hi!” masiglang bati ni Margareth, dala an

MargauxHindi siya si Margareth. Hindi siya ang kakambal ko. Pero ang sample na nakuha ni Draco… ay mula sa tunay kong kapatid.Napakalinaw na ngayon na may dalawang Margareth sa mundong ito. At parehong naging bahagi ng buhay namin. Parehong nakasama… pero magkaibang-magkaiba. Isa, peke. Isa, totoo.Ngayon ko lang lubusang naunawaan. Ang impostora, inilalabas lang ang tunay na Margareth kapag kinakailangan. At isa sa mga pagkakataong ‘yon ay nung nag-outing kami. Pinagplanuhan iyon. Pinaghandaan.Marahil ay naramdaman niyang nagkakaroon na ng hinala si Draco. Kahit na anong pilit ng asawa ko na maging kaswal at magpanggap na wala siyang napapansin, halatang-halata pa rin sa mga mata niya ang pagdududa. Yung mga sulyap niya, yung kunot ng noo niya, at kung paano siya biglang tumatahimik kapag nagsalita na si Margareth, lahat iyon ay hindi naitago sa akin at malamang na pati s pekeng iyon.Kaya siguro nagdesisyon ang pekeng Margareth na pagpalitin muna sila. Para pakalmahin kami. Para m

Draco“Hi, Sugar. Kumain ka na ba?” malambing kong bati nang sagutin ko ang tawag ng aking asawa. Kanina ko pa hinihintay ang tawag niya, sa totoo lang. Para akong batang nag-aabang ng sorpresang hindi alam kung darating pa. Pero dahil masama raw ang pakiramdam niya, pinilit kong magtimpi. Ayokong maabala ang pagpapahinga niya.Pero gaya ng dati, natalo ako ng pag-aalala. Kaya imbes na guluhin siya, si Gustavo ang tinawagan ko. Mabuti na lang at nalaman kong natutulog siya kahit paano ay panatag ang loob ko kahit may bahagya pa rin akong pag-aalalang nararamdaman.Ayaw ko sanang pumasok para masamahan ko siya ngunit pinilit niya ako. Dahil may kailangan din akong asikasuhin ay sinunod ko siya. Pero hindi siya nawala sa isip ko kahit saglit.“Cupcake, can you come to the hospital and pick me up?” tanong niya. Mahina ang tinig ngunit hindi naman tunog kritikal. Ganon pa man, dahil binanggit niya ang hospital ay talagang parang gusto kong maghisterikal.Agad akong napatayo mula sa kinauup