All Chapters of Rejected Wife of A Heartless CEO: Chapter 111 - Chapter 120

Hindi lang boses niya ang nakakatakot na parang bubuga na ng apoy. Pati na rin ang mga mata niya ay nagbibigay sa akin ng hindi magandang pakiramdam. Hindi ko kayang salubungin ang mga tingin niya."Hindi ba malinaw ang batas ko para sa iyo?" tanong niya na kahit hindi naman siya sumisigaw ay biglang bumilis ang tibok ng puso ko. "Hindi ikaw ang magpapasya. Wala akong pakialam kung tutol ka sa kasunduang kasal. Matutuloy iyon dahil ako ang masusunod. Kahit bangkay ka na ay ipapadala pa rin kita kay Vicento kaya huwag mong isiping kamatayan ang solusyon sa pagiging isip-bata mo!"Para akong binuhusan nang malamig na tubig. Kaya pala maraming takot sa pamilya ng mga Canlas at walang humahadlang sa kanila. Ngayon ay nasaksihan ko mismo kung bakit.Kahit bangkay? Seryoso ba siya? Ganito ba kalala ang buhay ni Ria Canlas? Kung ganoon nga ay hindi lang yata ito tungkol sa kasunduang kasal kung bakit siya nagpakamatay.Pilit kong pinipigilan ang nanginginig kong mga kamay. Pinilit kong itula

Sa loob ng maraming taon ay halos buong buhay ko ay umiikot kay Denver. Mas marami pa akong oras na ginugol sa kanya kaysa sa sarili kong mga magulang. Sa kabila ng lahat ng sakit na idinulot niya sa akin ay hindi ko magawang lumayo. At kahit sa kamatayan parang nakagapos pa rin ako sa obsession na manatili sa kanyang piling.Kabisado ko ang tinig niya. Isang boses na minsan ay nagdulot ng saya, pero ngayon ang bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig ay parang lason na gusto kong lunukin para mas mabilis na matapos ang lahat.Paano nga ba kami nauwi sa ganito? Dati ay ibinigay ko ang lahat sa kanya. Pero ngayon, sa isang simpleng tunog ng kanyang boses ay sapat na para gustuhin kong sakalin siya, durugin hanggang sa wala nang matira sa kanya.Medyo madilim pa ang paligid kahit malapit nang mag-alas-otso ng umaga. Taglamig ngayon kaya kahit ang araw ay parang nilalamig na rin ang ayaw ipakita ang kanyang liwanag.Nang lumapit si Denver ay rinig na rinig ko ang tunog ng kanyang mga p

Ilang ulit na akong nakapasok sa bahay ng mga Victorillo nitong mga nakaraang taon. Noon, ako ang childhood sweetheart ni Denver. Kahit hindi pa kami kasal, sa paningin ng lahat ay ako ang itinakdang Mrs. Victorillo. Nakakatawa lang dahil ngayon nga ay isa na akong Mrs. Victorillo pero hindi bilang asawa ni Denver. Naramdaman ko ang bahagyang paggalaw ni Vicento sa tabi ko bago siya nagsalita. "Masyadong mabilis ang naging kasal natin. Kakasabi ko pa lang sa pamilya ko, kaya huwag mo na lang intindihin kung magiging simple lang ang handaan mamaya.""Wala problema sa akin iyon. Kahit nga wala ng handaan ay ayos lang," sagot ko at saka ako ngumiti. "Ako na ang magtutulak sa iyo papasok."Nasasabik na rin akong makakita ng iba’t ibang reaksyon ng mga tao pagkatapos kong bumalik mula sa kamatayan. Maging ang sarili kong pamilya at ang lalaking minsang minahal ko ay iniwan ako. Pero ang taong naghanap sa akin noon, ang tanging bumisita sa lola ko ay walang iba kung hindi ang tiyuhin mismo

Nakatitig si Nica sa akin. Halatang natigilan at kitang nanginginig ang kanyang mga balikat. Kung ikukumpara sa iba ay siya ang pinakasanay magtago ng emosyon. Pero ngayon ay siya rin ang pinakaapektado.Paano ba namang hindi?Habang ang iba ay nag-iisip pa kung totoo ngang patay na ako, siya mismo ay alam ng patay na ako. Nasa tabi siya noong itinapon ang katawan ko at siya mismo ang kumuha ng litrato bilang patunay. Kaya ngayong nakikita niya akong nakatayo sa harap niya at nakasuot pa ng isang matingkad na pulang coat... Sa paningin niya, hindi ba at parang bumangon ako mula sa hukay?Kung tutuusin ay masuwerte pa siya at hindi siya napasigaw sa takot.Pero kung siya ay natatakot, mas matindi ang nararamdaman ko. Ang galit na matagal kong kinimkim ay parang isang bulkan na handang sumabog anumang oras. Mahigit isang buwan kong nasaksihan ang lahat gamit ang matang hindi nila nakikita. At sa lahat ng taong bumago ng buhay ko, si Nica ang nagdala ng pinakamatinding sakit sa akin.Noo

Itinago ko ang kaba sa puso ko at lumapit kay Vicento saka pilit na pinalambing ang boses ko. "Vicento."Nang mapadaan ako sa tabi ni Denver ay hindi ko maiwasang mapansin ang bahagyang kirot sa kanyang mga mata.Alam kong kahit papaano, naaalala pa rin niya ako bilang si Ria De Leon. Ang pagkamatay ko ay naging isang multo sa kanyang isipan— isang bangungit na bumabagabag sa kanya. At ngayon na bigla siyang nagkaroon ng isang 'tita' na kamukhang-kamukha ng namayapa niyang asawa. Siguradong hindi siya komportable at sa kada tingin niya sa akin ay bumabalik sa kanya ang mga alaala ng isang Ria De Leon.Tumingin sa akin si Vicento at halatang nagtataka kung ano na namang kalokohan ang ginagawa ko.Ngumiti ako at marahang nagsalita. "Pwede ba tayong pumunta sa bahay nina Denver at Ria mamaya?"Hindi siya sumagot kaagad. Sa halip ay mas lalo pa niya akong sinukat ng tingin. At doon ko ginamit ang paraang alam kong masusurpresa ang lahat."Gusto ko nang magkaroon ng bahay kasama ka. Iyong