คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ의 모든 챕터: 챕터 521 - 챕터 530

เย่ฮวนเอ่อร์มองคนตระกูลฉือที่หน้าซีดราวกับตายไปแล้ว จากนั้นก็ยื่นมือชี้ไปที่ฉือเจียว “ประธานฮั่ว ฉือเจียวเป็นสิบแปดมงกุฎ!”ซูเสี่ยวฝู “ประธานฮั่ว ตอนนี้สิ่งที่คุณควรทำที่สุดคือจัดการกับฉือเจียวคนนี้!”ฮั่วซือหานค่อยๆ ปล่อยฉือหว่านออก เขาหันหลังกลับ ดวงตาแดงก่ำมองไปยังฉือเจียวฉือเจียวหน้าซีดเผือด “ซือหาน ฉัน…ฟังฉันก่อน...”ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชาแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม “ได้ ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสเธอหนึ่งครั้ง พูดมาให้ดี ว่าทำไมเธอถึงสวมรอยเป็นฉือหว่าน ทำไมขโมยหยกของฉือหว่าน ทำไมหลอกฉันมาตลอดหลายปีนี้ เธอมีโอกาสแค่ครั้งเดียว ถ้าพูดไม่ดี ฉันจะให้คนตระกูลฉือทั้งตระกูลฝังไปพร้อมเธอ!”วันนี้คนตระกูลฉือมาครบ สีหน้าพวกเขาพลันซีดเผือดในพริบตาคุณนายใหญ่ฉือขาอ่อนจนเกือบทรุดลงไปกับพื้นตระกูลฉือไม่อาจตายตามไปด้วยไม่ได้!ฉือเจียววิ่งเข้าไปข้างหน้า คว้าแขนเสื้อฮั่วซือหานไว้ “ซือหาน ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว... ฉันสวมรอยเป็นฉือหว่านจริง แต่นั่นเพราะฉันรักคุณ ฉันรักคุณมากจริงๆ ถึงได้...”คำพูดยังไม่ทันจบ ฮั่วซือหานก็ผลักฉือเจียวออกอย่างแรง “เธอรักฉันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน!”“อ๊ะ!” ฉือเจียว

หลี่หลันกับฉือไห่ผิงหันไปมองคุณนายใหญ่ฉือ “แม่ เวลานี้แล้วยังจะทอดทิ้งเจียวเจียวอีก เราไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันแล้วเหรอ?”ฉือถังเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แน่นอนว่าเธอไม่อยากตายไปพร้อมกับฉือเจียว “พูดแบบนี้หมายความว่าไง? เป็นฉือเจียวต่างหากที่สวมรอยตัวตนของฉือหว่าน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ประโยชน์ทั้งหมดที่ฉือเจียวได้จากประธานฮั่ว พวกคุณรับไปคนเดียว พวกเราไม่ได้รับส่วนแบ่งเลย ตอนนี้ฉือเจียวถูกเปิดโปงแล้ว ทำไมเราต้องตายแทนเธอด้วย?”ฉือเหว่ยเย่กับหนีหงรีบเสริม “ใช่แล้ว! ถังถังพูดถูก พวกเราไม่ยอมตายแทนพวกเธอหรอก ประธานฮั่ว ใครทำผิดก็ให้คนนั้นรับผิด อย่ามายุ่งกับพวกเรา”หลี่หลันโกรธจนแทบจะกระอักเลือด “พวกคุณมันเกินไปจริงๆ”เย่ฮวนเอ่อร์กับซูเสี่ยวฝูมองดูฉากตรงหน้าด้วยความสะใจ ต้องให้หมากัดหมาถึงจะสนุกเมื่อก่อนหลี่หลันเคยทอดทิ้งฉือหว่าน ทิ้งเธอไว้ที่ชนบทตามลำพัง ตอนนี้ในที่สุดเธอก็ได้ลิ้มรสความรู้สึกของการถูกทอดทิ้งบ้างแล้วเย่ฮวนเอ่อร์หัวเราะเย็น “นี่แหละคือกรรมที่คุณก่อไว้ ทำอะไรไว้ก็ได้รับผลแบบนั้น!”ซูเสี่ยวฝู “ประธานฮั่ว คนพวกนี้คือคนที่ฆ่าพ่อของหวานหว่าน ถ้าก่อนหน้านี้คุณไม่คอยหนุนหลัง

ฉือไห่ผิงโทรออก ส่วนหลี่หลันยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจลูกสาวของเธอ ในที่สุดก็มาถึงจุดที่กำลังจะทะยานขึ้นสู่ฟ้าแล้วหลี่หลันเดินออกไป คุณนายใหญ่ฉือ ฉือถัง ฉือเหว่ยเย่ และหนีหงต่างก็มองเธอด้วยความตื่นเต้น คุณนายใหญ่ฉือถามว่า “ไห่ผิงตัดสินใจแล้วหรือยัง?”หลี่หลันพยักหน้า “เรียบร้อยแล้ว เขากำลังโทรอยู่”คุณนายใหญ่ฉือตื่นเต้นจนเอาไม้เท้าทุบลงกับพื้น “ดี! ดีมาก!”ฉือถังยังคงงุนงง “คุณย่า พวกคุณโทรหาใครกันแน่?”“ถังถัง ไม่ต้องรู้รายละเอียดหรอก รู้แค่ว่าคนใหญ่คนโตจากเมืองตี้ตูจะมาถึงไห่เฉิง เตรียมตัวต้อนรับเขาก็พอ!”ฉือถังมองดูคุณนายใหญ่ฉือกับหลี่หลัน ตอนนี้ทั้งสองคนมีแววตาเปล่งประกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวัง แม้เธอจะไม่รู้ว่าคนใหญ่คนโตจากเมืองตี้ตูคือใคร แต่ก็อดรู้สึกตื่นเต้นตามไปด้วยไม่ได้เธอมีลางสังหรณ์ว่า คนผู้นี้จะเปลี่ยนชะตากรรมของตระกูลฉือได้แน่นอนแม้แต่ฮั่วซือหานกับฉือหว่านก็อาจหยุดเขาไม่ได้“งั้นพวกเราไม่ต้องไปช่วยฉือเจียวแล้วเหรอ?” ฉือถังถามหลี่หลันยิ้ม “ไม่ต้องห่วงแล้ว เพราะคนจากเมืองตี้ตูจะมาช่วยเอง เราไม่ต้องทำอะไรแล้ว”...ฉือหว่านกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ของตัวเอง เซีย

เขาโทรมาทำไม?ฉือหว่านคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกดรับสาย “สวัสดีค่ะ ประธานฮั่ว”เสียงทุ้มแหบแฝงพลังของฮั่วซือหานดังขึ้นทันที “หวานหว่าน ทำไมเธอไม่ยอมเจอฉัน ฉันอยากเจอเธอสักครั้ง”ฉือหว่านขนตาสั่นไหว “ประธานฮั่ว เรื่องในอดีต เรื่องที่เราเคลียร์กันในโรงพยาบาล เราก็พูดกันไปหมดแล้ว ตอนนี้ระหว่างเราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้วค่ะ”ฮั่วซือหานเงียบไปไม่กี่วินาที “หวานหว่าน เราเจอกันได้ไหม ฉันแค่อยาก…”“ไม่ได้!” ฉือหว่านปฏิเสธทันที ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดจบฮั่วซือหานนิ่งไปฉือหว่านพูดต่อ “ประธานฮั่ว ดึกแล้วค่ะ ฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อน”จากนั้นฉือหว่านก็ตัดสายไปทันทีเย่ฮวนเอ่อร์พูดขึ้น “หวานหว่าน ถ้าเธอไม่อยากเจอประธานฮั่วก็ไม่ต้องเจอ ตอนนี้ฉือเจียวอยู่ในมือของเขาแล้ว และเขาก็ให้เวลาตระกูลฉือแค่สามวัน พอถึงเวลา ความจริงเรื่องใครเป็นคนฆ่าพ่อของเธอก็จะเปิดเผยออกมา พวกเราจะไม่มีวันปล่อยคนผิดลอยนวลแน่นอน!”ซูเสี่ยวฝูพยักหน้า “ใช่ ตระกูลฉือมันน่ารังเกียจ ต้องโดนลงโทษอย่างสาสม สิ่งที่หวานหว่านเคยเจอมา ก็ต้องได้รับคืนเป็นสองเท่า!”เซียวอี้ลุกขึ้น “หวานหว่าน เธอคิดดีแล้วใช่ไหม? ถ้าทุกอย่างทางนี

ฉือหว่านพูดว่าสายไปแล้วเธอบอกว่าทุกอย่างมันสายไปแล้วฮั่วซือหานส่ายหัว “หวานหว่าน มันยังไม่สายหรอก ขอแค่เธอให้โอกาสฉัน ทุกอย่างยังทันอยู่”ฉือหว่านผลักเขาออก แล้วใช้มือเช็ดน้ำตาบนใบหน้า “ประธานฮั่ว ที่คุณอยากพูดก็น่าจะพูดหมดแล้ว ตอนนี้คุณกลับไปได้แล้วค่ะ”“ไม่... หวานหว่าน ฉัน...”ฉือหว่านวางมือบนหน้าท้องเรียบแบนของตัวเอง “ประธานฮั่ว ดึกมากแล้ว ฉันเหนื่อย อยากพักผ่อน กรุณาออกไปค่ะ”สายตาของฮั่วซือหานเลื่อนลงช้าๆ ไปยังหน้าท้องของฉือหว่าน เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า “หวานหว่าน เธอกำลังเป็นห่วงเด็กคนนี้ใช่ไหม ถึงแม้เด็กคนนี้จะไม่ใช่ลูกของฉัน แต่ฉันจะรักเขาเหมือนลูกแท้ๆ ฉันจะรักเธอ แล้วก็จะรักลูกด้วย”ฉือหว่าน “...”เขายังคิดว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของตัวเองช่างเถอะ ฉือหว่านคิดว่าไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว พอจัดการเรื่องตระกูลฉือเสร็จ เธอก็จะจากที่นี่ไป เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับฮั่วซือหานอีก“ประธานฮั่ว เชิญคุณออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”เมื่อเห็นสีหน้าของฉือหว่านที่เย็นชาจนปิดตาย ฮั่วซือหานพูดเสียงแผ่ว “หวานหว่าน ดึกแล้ว งั้นเธอพักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่”ฮั่วซือหานจา