๒ ความจริงที่มาพร้อมความจำใจ / 8

ส่วนหลิงจูไม่ต้องกล่าวว่ารู้เรื่องกับเขาหรือไม่ นางไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ยามนี้นั่งน้ำตาร่วงเผาะสงสารสหายรักจับใจ เพราะนางเป็นต้นเหตุให้ไป๋ซิงหนี่ว์ต้องมาหลงป่าตลอดทั้งคืน เจอความลำบากเช่นนี้

หมอกที่ดูคล้ายว่าจะหนาแน่นและจางหายไปแล้วก่อนหน้านี้ ผู้ใดจะไปคิดมามันจะย้อนกลับมา ก่อตัวหนาขึ้นในใจของจิ้นฝานยามนี้

เขาอยากแพ่นกบาลตนเองยิ่งนัก ไฉนถึงหน้ามืดตามัวจำผิดคนได้ถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังทำให้ไป๋ซิงหนี่ว์ต้องมีมลทินจากความมักมาก ที่ขาดสติยับยั้งของตนเองไปด้วย

เจิ้งเหรินอี้มองสีหน้าอึมครึมเบื้องหน้าของซือจื๋ออยู่นาน ก็ผ่อนลมหายใจออกมา เมื่อครู่นี้เขาหายใจเข้าออกอย่างลำบาก เพราะสถานการณ์ตื่นตาตื่นใจที่แสนระทึกนี้ มาบัดนี้สติทุกอย่างได้กลับมาครบถ้วนจึงเอ่ยขึ้น

“ซือจื๋อเข้ามาอุ้มนางเถิด…”

“ได้” จิ้นฝานตอบรับ แล้วเข้าไปช้อนกายนางขึ้นมาอุ้ม หลุบตามองดวงหน้านวลซีดขาวที่แนบอิงตรงอกของเขาอย่างสำนึกผิดถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบพอนางมากเท่าไร เพราะนางมีนิสัยไม่น่าเข้าใกล้ แต่ต้องยอมรับเลยว่าความผิดที่เขาก่อขึ้นมานั้น มันโหดร้ายกับสตรีคนหนึ่งมากเกินไป ทั้งการแสดงออกอย่างหวาดหวั่น อาการเพ้อยามหลับ บ่งบอก