Semua Bab บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์: Bab 51 - Bab 60

“ฉันไม่มีหรอกนะ แค่หลักหมื่นก็ยังไม่รู้จะไปหาที่ไหน นี่ตั้งล้านหนึ่ง นายเป็นบ้าเป็นหรือไง”“ผัวรวยออกขนาดนั้น” ปลายสายหัวเราะเสียงดัง “เขาไม่ใช่...” เธอเสียงแผ่วลง “ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะนายนั้นแหละ!”“โทษตัวเองดีกว่ายัยพั้นซ์ ถ้าเธอยอมเป็นเมียฉันตั้งแต่แรกมันก็ไม่เกิดเรื่องฉิบหายแบบนี้หาย”“นายมันบ้า บ้าไปแล้วจริงๆ!”“ใช่! ฉันมันบ้า! แล้วแกต้องเอาเงินล้านหนึ่งมาให้ฉันภายในเที่ยงวันพรุ่งนี้!”“ฉันจะไปหาที่ไหน!”“นั่นมันปัญหาของเธอ ไม่ใช่ของฉัน ถ้าไม่ได้เงินมา แล้วรอรับโทรศัพท์จากฉันให้ดี อย่าเล่นตุกติก ไม่อย่างนั้น แม่เธอได้กลายเป็นชิ้นๆแน่!”โทรศัพท์ตัดสัญญาณไปแล้วมือไม้ไร้เรี่ยวแรงถึงขนาดทิ้งข้างกาย น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ทำไมเขาต้องทำกับครอบครัวเธอมากขนาดนี้ ร่างบางสั่นสะท้านอย่างหนาวสั่นราวเป็นไข้ นาทีนี้เธอนึกถึงอ้อมกอดอบอุ่นและปลอดภัยจากเขา แต่... เธอไม่อยากเป็นภาระให้เขาอีกแล้ว เขาให้...ให้เธอมากมายเหลือเกิน เขาไม่ควรต้องมารับเรื่องหนักหนาของเธออีกหญิงสาวสะดุ้งได้ยินเสียงรถของเขากลับเข้ามาแล้ว ทำไมวันนี้เขากลับเร็วจัง หญิงสาวปาด

“เรียกชื่อผัวเหรอ ได้กูจะผัวมึงได้เห็นศพเน่าๆ ของมึงเป็นขวัญตา ให้มันได้รู้ว่าทำอะไรกับกูไว้”หญิงสาวหลับตาอย่างอ่อนล้า สองแขนทิ้งลงข้างตัวอย่างสุดจะทนฟืนได้ ภาพที่ปรากฏในสมองคือภาพแม่ที่ส่งรอยยิ้มให้และ... ผู้ชายที่เธอรัก เธอหวังเพียงเขาจะเข้าใจในสิ่งที่เธอตัดสินใจทำ เธอไม่อยากเป็นภาระให้เขา และหวังให้เขาได้มีชีวิตที่ดี เธอแค่รักเขา รักเขาเหลือเกินดูเหมือนคำภาวนาของเธอจะเป็นจริง เพราะสิ่งที่เธอเห็นคือภาพใบหน้าของคนที่เธอรัก ร่างของนิพัฒน์ถูกกระชากจากด้านหลังและตามด้วยหมัดหนักๆ ซัดไปจนหน้าแตกช้ำ ปรินทรอยากกระหนำมันมากกว่าแต่ต้องปล่อยให้ลูกน้องจัดการ เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาเป็นห่วงที่สุดคือร่างกำลังจะหมดสติไปของพิชญนรี เขาประคองร่างบางไว้ในวงแขน“พั้นซ์ พั้นซ์” หญิงสาวปรือตาขึ้นมอง แล้วฝืนยิ้มน้อย ก่อนจะเอนตัวลงซบกับอกของเขา“ฉัน ฝัน ไป ใช่ ไหม”“ผมอยู่นี่ที่รัก ผมอยู่กับคุณ”“ที่รัก?”คำพูดนั้น เธอต้องฝันไปจริงๆนั้นแหละ ไม่มีทางที่ผู้ชายอย่างเสี่ยมังกรหรือปรินทรจะเรียกเธอว่าที่รักเด็ดขาด เพราะฉะนั้นนี่คือความฝัน และเธอขออยู่ในฝันแบบนี้อีกสักนิดก็แล้วก็ เพราะถ้าเธอตื่นก็

“ออกไปให้หมด!”“แต่คุณชานนท์ค่ะ”“ออกไป! ผมอยากอยู่คนเดียว”คนรับใช้และผู้ช่วยพยาบาลต่างมองหน้ากันเลิกลั่กก่อนพยักหน้าให้กันค่อยๆ เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงชานนท์ชายหนุ่มวัยสามสิบที่นั่งอยู่บนรถเข็น รอบตัวมีข้าวของที่ถูกขวางปาเกลือนไปทั่วห้อง โครงหน้าได้สัดส่วนเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมจนแทบไม่เห็นเค้าความหล่อเหลา ชานนท์ระเบิดเสียงหัวเราะราวคนบ้า ก่อนหน้านี้เขาเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ทาญาติมหาเศรษฐีร้อยล้านอย่างชานนท์เป็นที่รู้จักทั่วไป ทั้งเป็นข่าวในหน้าสังคม ทั้งยังได้ลงนิตยสารหลายฉบับ เพียงชั่วพริบตากลายเป็นชายที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ นั่งบนรถเข็นราวกับคนพิการทั้งที่สองขาก็ยังมีอยู่ แต่มันไร้ซึ่งเรี่ยวแรงเมื่อครึ่งปีก่อน หลังกลับจากไปเที่ยวยุโรป เขาเป็นไข้และรู้สึกอ่อนเพลีย ทีแรกเข้าใจว่าเกิดจากการเดินทางท่องเที่ยวยาวนานนับเดือน พักผ่อนไม่กี่วันน่าจะดีขึ้น แต่มันกลับตรงข้าม ปัสสาวะลำบาก อุจจาระลำบาก ขาสองข้างเริ่มอ่อนแรงชาขาสองข้าง ผู้ป่วยก็จะมีอาการชาตั้งแต่ระดับสะดือลงมา อาการปวด และความผิดปกติด้านความรู้สึกต่างๆ เช่น ร้อน-เย็น เจ็บปวด มีอาการมากกว่าป

“ราชภัฏค่ะ”“หือ? เรียนมหา’ลัยแล้วเหรอ” เขาทำหน้าไม่เชื่อ หน้าตาเหมือนเด็กมัธยม“จะชมว่าเตยหน้าเด็กใช่ไหมล่ะ” หญิงสาวเชิดหน้าใส่ แต่ชายหนุ่มกลับปล่อยเสียงหัวเราะไม่เกรงใจคนตรงหน้า ทำให้อีกฝ่ายหน้างอเข้าไปอีก“นี่คุณ!”“ผมชื่อชานนท์” เขาพูดยิ้มๆ“ไปล่ะ ไม่อยากคุยด้วยแล้ว”เธอหันไปดุเจ้าหมาต้นเรื่อง“ไปเร็วไข่ดาว วันนี้ปล่อยให้อดข้าวแน่”ชานนท์อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เงียบแทน เห็นหญิงสาวทำท่าจะมุดรั้วออกไปพร้อมเจ้าหมาสี่ขา เขาก็หัวเราะออกมาอีก“คราวหน้าคราวหลัง เข้าประตูหน้าก็ได้นะ”ณิชาหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แล้วผลุบหายไปในช่องว่างของแนวรั้วเตี้ยๆนั้น “เด็กที่ไหนนะ” ชานนท์หันมาถามคนดูแลบ้าน“หนูเตยค่ะ อยู่บ้านใกล้ๆ นี่” สมใจบอกอีกครั้ง “เป็นเด็กดีค่ะ บางทีก็มาช่วยเราสองคนดูแลสวนค่ะ”“เด็กประหลาด” เขายิ้ม “ถ้าคราวหน้ามา...ก็เรียกผมด้วยแล้วกัน”“คุณชานนท์มีอะไรหรือเปล่าคะ”“ไม่มีอะไรนี่ ก็...ตลกดี”“ค่ะๆ” ลุงอาทรกับป้าสมใจมองหน้ากันแปลกใจปนดีใจที่เห็นเจ้าของบ้านหัวเราะได้ “คุณนนท์ครับ ได้เวลาทำกายภาพบำบัดแล้ว” บุรุษพยาบาลเดินเข้ามาหา เพราะมาทีหลังเลยไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น

“เฮ้ย! ไม่ต้อง เดี๋ยวผมทำเอง”“ได้ยังไงละ ก็เตยทำคุณเลอะ” หญิงสาวทำหน้าตาตื่น“ก็มัน...เฮ้อ! เด็กเอ๊ย!” เขาหงุดหงิด จะให้พูดยังไงว่ามือจะโดนเป้ากางเกงเขานะซิ แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะของปกรณ์ ชานนท์ก็ได้หันไปทำตาเขียวใส่“คุณปกรณ์....”“ครับๆ ผมทราบแล้ว” ปกรณ์เข้ามาห้ามณิชาเสียก่อน“ไม่เป็นครับคุณเตย ผมจัดการเอง คุณนนท์เขาไม่อยากให้ใครแตะต้องน้องชายของเขานะครับ”“น้องชาย?” หญิงสาวทำหน้างงๆ แล้วใบหน้าหวานก็เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่ออย่างเพิ่งเข้าใจความหมาย“เตย...เตย...เตยกลับบ้านก่อนนะคะ” เธอทนความเขินอายที่ทำหน้าเธอร้อนผ่าวไม่ไหว หันไปเรียกเจ้าไข่ดาวแล้วรีบยกมือไหว้ลาทุกคนรีบวิ่งออกไปทันที“เด็กคนนี้น่ารักดีนะครับคุณนนท์” ปกรณ์ชวนคุย“เด็กบ้า” ชานนท์กัดฟัน เธอทำเขาเขินไปด้วย เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆเชียว ปกรณ์หัวเราะแล้วพาชานนท์กลับมาด้านในเพื่อช่วยเปลี่ยนกางเกงให้ แต่ชานนท์ห้ามไว้ก่อน “ไม่เป็นไร ผมจะลองลุกขึ้นเอง”“ดีครับ” ปกรณ์ยิ้มอย่างดีใจ“มีคนท้าต่อยแบบนี้ คงต้องรีบหัดเดินให้ได้เร็วๆแล้ว”ชานนท์พึมพำแล้วยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวณิชากลับจากเรียนลงรถสองแถวแล้วแวะ เอาจั