บททั้งหมดของ บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์: บทที่ 61 - บทที่ 70

ณิชาแวะมาหาชานนท์ที่บ้านด้วยรถมอเตอร์ไซค์ ปกติเธอไม่ค่อยใช้เท่าไหร่ชอบใช้จักรยานมากกว่า แต่เพราะยังปั่นจักรยานไม่สะดวกจึงต้องพึ่งมอเตอร์ไซค์ของแม่ไปก่อน หญิงสาวแวะมาหาพร้อมด้วยของในตะกร้าใบย่อม เมื่อจอดรถแล้วก็เอาตะกร้าใส่ผักสดมาให้ป้าสมใจ“ป้าสมใจ แม่ฝากผักสดมาให้ป้าทำกับข้าวจ๊ะ มีน้ำพริกตาแดงด้วยนะ”“มาพอดีเลย กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรกินดี”“ผักสวยๆ แบบนี้ ทำแกงส้มดีไหมจ๊ะป้า”“ดีๆ ลืมไปเลยไม่ได้ทำมาเป็นเดือนแล้ว”“มีอะไรให้เตยช่วยไหมจ๊ะป้า”“ไม่เป็นไรหรอก ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณนนท์เถอะจ๊ะ”“จ๊ะป้า”“เดี๋ยวผมช่วยเองครับป้า ขอฝึกเข้าครัวเสียหน่อยจะได้หัดทำกับข้าวให้แฟนกินบ้าง” ปกรณ์พูดขึ้นแล้วเดินตามหลังป้าสมใจ แต่ก็หันมามองทางณิชา“ฝากดูแลคุณนนท์ด้วยนะน้องเตย”ณิชาทำหน้าตายกลบความเขินอายที่ทำให้หน้าร้อนผ่าว เธอยืนเก้ๆกังๆในห้องรับแขกอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี ชานนท์เห็นคนปากดีทำตัวเขินอายก็เห็นความน่ารักขึ้นมาก็อดยิ้มไม่ได้ “วันก่อนได้ยินว่าเสาร์อาทิตย์ไปขายของเหรอ ขายอะไรล่ะ” เขาชวนคุย แปลกใจตัวเองที่น้ำเสียงอ่อนลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“อ้อ!” ณิชาทำตาโตอย่างเพิ่งนึกได้ หยิบกระเ

“ไปๆ ข้าวหอมก็อยากกิน เตยไปกินกันนะ วันนี้มีเจ้ามือ”“ใครบอกจะเลี้ยง”“พี่ชาย พี่ชายใจดีต้องเลี้ยงน้องสาวซิคะ” ข้าวหอมทำเสียงอ้อนแต่ถูกร่มโพธิ์ใช้นิ้วดีดหน้าผากไปเบาๆ“ตัวเองขายของมีตังค์ เลี้ยงพี่บ้างซิ” “พี่โพธิ์ทำงานมีเงินเดือน สมควรเลี้ยงน้องนะ”“เกี่ยงกันอยู่นั้นแหละ หารกันก็ได้ เตยเริ่มหิวแล้วนะ” เป็นณิชาที่ออกตัวเป็นกรรมการ จริงๆเธอไม่หิวเท่าไหร่หรอก แต่อยากให้ร่มโพธิ์ได้กินอะไรมากกว่าร่มโพธิ์พยักหน้ารับแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถของพ่อมาพาสาวๆ ไปร้านก๋วยจั๊บร้านโปรด ที่เขากลับมาเยี่ยมบ้านได้เพราะติดวันหยุดยาวเลยได้กลับบ้านสักที ได้อยู่กับครอบครัวก็มีความสุขแล้ว แต่ได้เจอหน้าคนที่ชอบก็ยิ่งมีความสุขมากยิ่งขึ้น“ใกล้จะเรียนจบกันแล้วซินะ” ร่มโพธิ์ชวนคุยหลังจากอาหารที่พวกเขาสั่งถูกยกมาเสิร์ฟแล้ว“ค่ะ เดือนหน้าก็สอบแล้ว” ณิชาพูดเสียงเบา“เป็นอะไรไป เครียดอะไรหรือเปล่า” ร่มโพธิ์อดเป็นห่วงไม่ได้“ไม่มีอะไรหรอกพี่โพธิ์ แค่เตยอยากหางานทำใกล้ๆ บ้านนะ ไม่อยากไปทำงานไกลบ้าน เป็นห่วงพ่อกับแม่” สำหรับข้าวหอมมีหมุดหมายในใจที่ไปทำงานที่กรุงเทพฯ อยู่แล้ว“คนเราก็ต้องเจอการเปลี่ยนแปลงเป็นธร

“อย่าพูดแบบนั้นซิ น้องเตยจะเสียหายเอานะ” ชานนท์ทำเสียงดุ “ถ้าไม่ได้เตยเข้ามาพอดี ผมแย่แน่”“แหม! เครื่องร้อนอยากรีบเดินก็เป็นอย่างนี้แหละครับ” ปกรณ์พูดด้วยอารมณ์ดีเป็นที่สุด “แต่คุณชานนท์ก้าวหน้าไปมากเลยนะครับ ผิดกับที่ผมเจอครั้งแรกๆเสียอีก”ปกรณ์พูดตามจริง ชานนท์เดินเหินได้เกือบเหมือนคนปกติแล้ว เพียงแต่ต้องหยุดพักบ่อยๆ แต่อีกไม่นานคงเดินได้ระยะทางมากขึ้นกว่าเดิม ครู่ต่อมาณิชาก็ยกถาดขนมกับน้ำหวานกลับเข้ามา ปกรณ์มองแล้วแสร้งทำเป็นตาโต“ลูกชุบสีสวยน่ากินมากเลย”“พี่ปกรณ์ไม่ได้ไปซื้อพร้อมป้าสมใจหรือคะ”“ผมแยกไปดูอย่างอื่นครับ” เขาพูดยิ้มๆ “ไปขายของเป็นไงครับ”“ก็ดีค่ะ แต่คิดว่าจะขายแค่เสาร์-อาทิตย์หน้าก็จะหยุดแล้วละคะ”“อ้าว! เกิดอะไรขึ้นละครับ”“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เตยแค่อยากอ่านหนังสือเตรียมสอบเท่านั้นเอง”“อ้อ! นึกว่าแฟนหวงไม่ให้ไปขายของ” ปกรณ์พูดลอยๆ แต่ชานนท์ถึงกับสำลักน้ำหวาน ณิชารีบหยิบกระดาษทิชชู่จะช่วยซับน้ำที่มุมปาก แต่ชานนท์จับข้อมือห้ามไว้ก่อนแล้วหยิบกระดาษมาเช็ดปากด้วยตัวเอง กิริยาของสองหนุ่มสาวทำให้ปกรณ์ยิ้มกริ่มออกมา“เตยไม่มีแฟนค่ะ” เธอพูดเหมือนเรื่องปกติ“แล้วเมื

“โอ๊ะ! เตยลืมไป” ณิชากุลีกุจอเข้าไปประคอง นี่เขาเดินและยืนโดยไม่ได้ใช้ไม้พยุงนานเลยทีเดียว หญิงสาวหมุนตัวเข้าไปยกแขนของเขาพาดบ่าโอบไหล่เธอไว้ความสูงที่ต่างกันทำให้เธอไม่เห็นอีกนั้นแหละ ว่าคนป่วยทำตัวเจ้าเล่ห์ขนาดไหน ที่จริงเขาไม่ต้องการคนช่วยพยุงแล้ว แต่...มันคงเป็นสถานการณ์เดียวที่ทำให้ได้ใกล้ชิดหญิงสาวร่างหอมกรุ่นแบบนี้ เมื่อได้แนบชิดจึงรู้สึกและมั่นใจว่า ภายใต้ท่าทางเหมือนเด็กซุกซนคนหนึ่งนั้นเต็มไปด้วยเนื้อหนังของหญิงสาว เธอไม่ใช่เด็ก แต่เป็นหญิงสาวที่ไม่รู้ตัวว่าได้ครอบครองความงดงามเพียงใดไว้เพราะเหมือนโลกทั้งใบจะมีกันอยู่แค่สองคน ทำให้ทั้งสองไม่รู้ว่ามีรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ และที่สำคัญคนที่มาพร้อมรถคันนั้นก้าวเข้ามาในบ้านพร้อมกับได้เห็นลูกชายค่อยๆเดินได้หลายก้าว จนกระทั้งเข้าไปช่วยหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังจะล้มลงเมื่อครู่ณิชาชะงักไปเมื่อรู้สึกว่าข้างหน้ามีคนจ้องมองอยู่ พอเธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นชายหญิงวัยกลางคน ประเมินอายุว่ามากกว่าพ่อกับแม่ของเธอเอง ทว่าแต่งกายสวยงามแลดูมีราคาแพง และใบหน้าของทั้งสองมีทั้งรอยยิ้มและความหวั่นวิตกที่เธอไม่เข้าใจ“พ่อแม่ มาเมื่

สามปีต่อมาชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มยิ้มโปรยเสน่ห์ปล่อยให้ช่างภาพเก็บภาพประธานบริษัทฯ เพื่อลงนิตยสารธุรกิจ นักข่าวสาวอดทำตาเคลิ้มไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ได้ฉายารอยยิ้มนักฆ่าเลยทีเดียว ไม่ใช่เพราะเขาเป็นมือปืนซุ้มไหนหรอก แต่เพราะรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์นั้นร้ายกาจนัก อะไรที่เขาต้องการ เขาต้องได้“วันนี้รบกวนคุณชานนท์มากเลยนะคะ”“ไม่เป็นครับ” ชายหนุ่มยิ้มแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ผู้บริหาร“คุณชานนท์ไม่คิดจะเข้าวงการบันเทิงบ้างหรือคะ หุ่นแซ่บๆ แบบนี้สาวกรี๊ดกันทั่วบ้านทั่วเมือง”“ผมเขินกล้องครับ” “อุ้ยตาย! ขึ้นกล้องแบบนี้ น่าเสียดายแย่นะคะ”ชานนท์ยังคงยิ้มแต่ในใจหัวเราะเยาะ จะเป็นทำไมดารงดาราได้เงินน้อยกว่าที่เขาทำงานอยู่เป็นไหนๆ ถ้าต้องการแค่ชื่อเสียง ตอนนี้เขาแทบจะเป็นข่าวให้พูดถึงทุกวันอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปเปล่าประโยชน์กับเรื่องแบบนั้น ชายหนุ่มพูดคุยกับนักข่าวสาวและช่างภาพอีกเล็กน้อย ทีมงานก็กลับไป เขาถอนหายใจเบาๆ เดินไปที่กระจกบานใส มองเห็นทิวทัศน์กรุงเทพฯ จากชั้นที่20 3 ปีแล้ว เป็นเวลา3ปีเต็มที่เขากลับเข้ามาทำงานเต็มตัว ไม่มีใครคาดคิดว่าชายหนุ่มที่เอาแต่เที่ยวเตร่สนุ