All Chapters of บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์: Chapter 41 - Chapter 50

เปลือกตาที่ปิดอยู่ค่อยๆกะพริบตา หญิงสาวปรับสายตากับความมืดในรอบกายจนพอมองเห็นทุกสิ่งในห้องได้ชัดขึ้น ห้องนอนที่ค่อนข้างกว้าง ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ผิดกับที่เธอเจอมาก่อนหน้านี้ พิชญนรีไม่อยากคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเจออะไรมา ทำไมเธอต้องมาเจอเคราะห์กรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อ เหมือนน้ำตาจะรื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอพยายามกลั้นมันไว้ เปล่าประโยชน์ที่จะมาร้องไห้ในเวลาแบบนี้ร่างบางรู้สึกถึงวงแขนที่กระชับรั้งเธอกอดแนบแน่นขึ้น หญิงสาวตัวเกร็งขึ้นมาทันทีเมื่อนึกได้ว่าเธอไม่ได้อยู่ตามลำพังบนเตียงนุ่มนี้ มือเรียวกอดผ้าห่มไว้ราวกับเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจะขยับตัวหนีแต่มือแข็งแกร่งกอดเธอแน่นขึ้นจนเธอไม่กล้าหันกลับไปมอง“ยังไม่เช้าหรอก นอนต่ออีกสักนิดเถอะ”น้ำเสียงที่พูดแผ่วๆ อยู่ข้างหูทำให้พิชญ์นรีต้องยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น สมองยังสับสนไม่รู้ว่าต้นสายปลายเหตุเป็นมาอย่างไรกันแน่ แต่เหมือนคนตัวใหญ่ที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลังจะรับรู้ เขาเพียงกอดเธอแน่นขึ้นอย่างหวงแหน แรงสั่นสะเทือนน้อยๆ นั้นปลุกให้เขาตื่นนานแล้ว“ที่นี่...ที่ไหนคะ” “บ้านพ่อของผมเอง” เขาพึมพำแล้วลูบผมเธอเบาๆ “นี่ห้องนอนผม”

“คุณแพ้กุ้งไหม?”“อะไรนะคะ” เธอถามกลับเมื่อตั้งสติได้“ในครัวทำข้าวต้มกุ้ง”“อ้อ พั้นซ์ทานได้ค่ะ ไม่ได้แพ้กุ้ง” หญิงสาวตอบแล้วก็มองเห็นเดินมานั่งที่ขอบเตียง ตบที่ว่างข้างๆเหมือนเรียกลูกแมวและเธอก็เดินเข้าไปอย่างแสนเชื่อง มือใหญ่รั้งให้เธอนั่งลงบนตักแล้วลูบผมเธอเบาๆ“ตกใจ?”“ค่ะ” เธอเริ่มชินกับวิธีการพูดของเขา สั้นๆ ได้ใจความ เป็นทั้งคำบอกเล่าและประโยคคำถามในคราวเดียว“อย่าห่วงเลย ผมจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นกับคุณอีก” “ไม่เป็นไรคะ พั้นซ์จะพยายามช่วยตัวเองให้ได้” หญิงสาวขมวดคิ้ว เขาจะได้อะไรกับการช่วยเธอ เสียงหัวเราะในลำคอของเขาทำให้เธอหน้ามุย แต่ก็ยังยืนว่าจะดูแลตัวเองให้ได้“ถ้าเมื่อวานผมไปไม่ทัน ป่านนี้คุณจะเป็นยังไง” ปลายนิ้วเกี่ยวพันเส้นผมเธอแล้วดึงเล่นเบาๆ“จริงๆแล้ว พั้นซ์ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลยค่ะ” เธอสารภาพไปตามตรง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่“คุณพร้อมจะฟังหรือยังล่ะ” เขาถามแล้วกอดเธอไว้ราวกับกลัวเธอจะรับความจริงไม่ได้ แต่เมื่อหญิงสาวพยักหน้า เขาก็เอ่ยปากเล่า“นายนิพัฒน์เป็นหนี้พนันในคาสิโน่ของพ่อผมอยู่สองแสนห้า เขาเสนอให้คุณเป็นสินค้าใช้แทนหนี้เค้าบอกใครต่

พิชญนรีคิดว่าเขาไม่ได้พูดเกินจริงไปเลยสักนิด บ้านของเขาหรือของพ่อเขานั้นมันกว้างขวางใหญ่โตเสียเหลือเกิน แถมเป็นบ้านไม้สักทั้งหลังแลดูสง่างามไม่เหมือนบ้านคนธรรมดาทั่วไป ชายหนุ่มกระชับมือเธอไว้แน่นแล้วพาเดินไปที่ห้องรับประทานอาหาร ดูท่าพ่อจะ “จัดเต็ม” เพราปกติจะใช้ห้องนี้แค่รับแขกเท่านั้น ส่วนเวลาธรรมดาก็กินข้าวในห้องเล็กมากกว่า หญิงสาวเห็นชายวัยกลางคนนั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะ ปรินทรพาเข้าไปใกล้ เลื่อนเก้าอี้ให้ แต่หญิงสาวยกมือไหว้ออย่างมีมารยาทก่อนจะนั่งลง กำนันทรงชัยมองอย่างพิเคราะห์แล้วก็แอบพอใจอยู่ไม่น้อย ไม่แปลกใจเลยที่ลูกชายจะยอมอยู่บ้านนี้เพียงเพื่อดูแลผู้หญิงคนเดียว เพราะไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดานี่เอง “เป็นยังไง เมื่อคืนหลับสบายไหม?”“หลับสบายดีค่ะ ขอบพระคุณค่ะ”“พ่อ” ปรินทรเรียกไว้ไม่อยากให้พ่อซักอะไรมากนัก “อะไร” กำนันทรงชัยเสียงขุ่นที่ถูกดักคอ“เปล่าแค่จะแนะนำให้รู้จัก นี่พิชญนรี, พั้นซ์ครับนี่พ่อผม รู้จักกันในชื่อกำนันทรงชัย”“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้อีกครั้ง“ไหว้พระเถอะ หน้าตาน่าเอ็นดู เป็นอะไรกับไอ้มังกรมันล่ะ” “เอ่อ...” หญิงสาวอึกอักพูดอะไรไม่ออก

ปรินทรพาพิชญนรีกลับกรุงเทพฯ ด้วยรถตู้ส่วนตัว หญิงสาวได้แต่นั่งนิ่งในรถตลอดทาง ส่วนชายหนุ่มก็นั่งทำงานผ่านโน้ตบุ๊คแทบตลอดเวลา เธอเหลือบมองเขานิดๆไม่ให้เขารู้ตัว แม้จะสวมเสื้อเชิ้ตสบายๆ แต่ก็ยังดูเรียบหรู ดูดีตลอดเวลา รถจอดแวะบ้าง แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันจนรถเคลื่อนเข้ามาสู่เขตกรุงเทพฯ แล้ว“เอ่อ...”“มีอะไร” เขาถามทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าจากจอโน้ตบุ๊ค“พั้นซ์ต้องอยู่กับคุณใช่ไหมคะ”“ฮืม” เขาตอบรับเป็นเพียงเสียงในลำคอ“ถ้าอย่างนั้น พั้นซ์อยากแวะไปเก็บของที่บ้านก่อนได้ไหมคะ”ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองหญิงสาวที่นั่งนิ่งเงียบมาตลอดทาง พิชญนรีไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ก็หลบสายตาคู่คมที่หากจ้องนานเกินไป เธอต้องหวั่นไหวแน่ๆ“พรุ่งนี้ผมจะให้คนไปส่งก็แล้วกัน”“ไม่เป็นไรคะ พั้นซ์ไปคนเดียวก็ได้”“ไม่ได้” เขาตวัดเสียงตอบจนหญิงสาวสะดุ้ง พอรู้ตัวว่าทำให้เธอตกใจเขาก็แอบถอนหายใจเบาๆ “หากนายนิพัฒน์ไปดักทำร้ายคุณจะทำยังไง”“เอ่อ...”“คุณยังเป็นหนี้ผมอยู่นะ อย่าลืมซิ”“ค่ะ”พิชญนรีเม้มปากแน่นจนเรียบตึงแล้วจมดิ่งกับความเงียบของตัวเอง เตือนตัวเองว่าเผลอใจไปกับเขาเพราะเขามองเธอเป็นสินค้าที่

แต่การจะมีผู้หญิงสักคนที่อยู่เคียงข้างเขาได้นั้น มันก็ต้องมีอะไรส่งเสริมยกระดับเขาได้ทว่าผู้หญิงมากมายที่เข้ามาวนเวียนในชีวิตเขา บางคนแค่เริ่มคบกันก็แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ทำให้เขานึกรำคาญจนต้องโบกมือลาก่อนเวลาที่คิดไว้ มันคือความไม่ลงตัวทั้งที่ยังไม่เริ่มต้น แต่เมื่อบ้านมีพิชญนรีเข้ามา เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไป ไม่ใช่ที่เคยเป็นมา เขารู้สึกว่าบ้านมันมีความเป็นบ้านมากขึ้น เขาเลิกงานแล้วก็อยากกลับมาหาเธอ เพียงก้าวลงจากรถแล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะ ภาพหญิงสาวเล่นสนุกกับบรรดาลูกหมาของเธอ พิชญ์นรีไม่ใช่คนเรื่องมาก เธอไม่เรียกร้องอะไร เมื่อเขากลับมาก็เพียงแค่อยู่ใกล้ๆ เขาเองก็เพียงแค่รู้สึกว่ามีเธออยู่ หลายต่อหลายครั้งที่เขาทำงานยุ่ง เธอก็นั่งอยู่ใกล้ๆ และบ่อยครั้งที่เธอเผลอหลับไปก่อน แล้วเขาก็ต้องอุ้มเธอไปนอนเกือบทุกครั้ง “คุณเรียกพั้นซ์ก็ได้ ไม่ต้องอุ้มมาหรอกค่ะ”“ทำไม?”“อะไรนะคะ”“ทำไมผมจะอุ้มคุณไม่ได้”“ก็พั้นซ์...พั้นซ์เดินเองได้ ถ้าคุณปลุก”“ก็ผมไม่อยากปลุก”เธอหน้างอเพราะเถียงเขาไม่ทัน แต่นั้นแหละ เขาชอบที่เธอเป็นแบบนั้น และ เพียงแค่สัปดาห์เดียวที่เธอมาอยู่ เข