Semua Bab บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์: Bab 71 - Bab 80

เมื่อสามปีก่อน พ่อของณิชาประสบอุบัติเหตุนั่งร้านที่ก่อสร้างล้มใส่ บาดเจ็บครั้งนี้พ่อไม่สามารถกลับไปทำงานได้อย่างเดิม โชคดีที่ไม่เป็นอัมพาตแต่เคลื่อนไหวร่างกายได้ไม่เท่าเก่าก่อน แม่ต้องคอยดูแลพ่ออย่างใกล้ชิดหลายเดือน ณิชาตัดสินใจไม่ไปทำงานที่กรุงเทพฯ ทั้งที่อาจารย์อุตส่าห์แนะนำที่ดีๆให้ เธออยากอยู่ใกล้พ่อกับแม่ หญิงสาวผันตัวเองกลายเป็นแม่ค้า เอารถของพ่อออกมาใช้ ด้วยความมุ่งมั่นที่จะดูแลครอบครัวและไม่ยอมไปทำงานไกลบ้าน นอกจากสินค้าแฮนด์เมดที่เป็นที่นิยมของลูกค้าแล้ว แม่ยังมีฝีมือในการทำน้ำพริกชนิดต่างๆ เรียกว่ามีคนสั่งทำอยู่บ่อยๆช่วงที่พ่อล้มเจ็บ มีคนมาเยี่ยมถึงบ้านมากหน้าหลายตา เป็นเพื่อนบ้านและผู้ใหญ่บ้าน พ่อเป็นเสาหลักของครอบครัว เมื่อพ่อทำงานไมได้ ภาระจึงตกอยู่ที่ณิชาซึ่งเรียนจบพอดี แต่ถ้าเธอไปทำงานประจำหรือไปทำงานไกลบ้าน ก็ไม่อาจดูแลพ่อได้ ส่วนแม่ก็ใช่ว่าจะมีเรี่ยวแรงพยุงพ่อทำกิจกรรมต่างๆ ได้ชีวิตไม่ได้มีแต่โชคร้ายเสมอไป วันที่ย่ำแย่ของเธอก็บังเอิญได้ยินผู้ใหญ่บ้านพูดเรื่องเสนอผลิตภัณฑ์ในชุมชนเพื่อขอเครื่องหมายโอทอป ณิชาจึงขอตามไปดูงานด้วย เธอได้ความรู้และไอเดียมาต่อยอด

ถามทั้งที่รู้ เพราะเขาเองก็เคยชานนท์ว่าทำไมไม่ติดต่อกับณิชาบ้าง พอพูดถึงณิชาที่ไร ชานนท์มีสีหน้าเคืองโกรธทั้งที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนสองคนนี้“แหม! นักธุรกิจโด่งดังอย่างคุณชานนท์จะเอาเวลาที่ไหนมาติดต่อกับเด็กกะโปโลอย่างเตยละคะ”หญิงสาวแสร้งหัวเราะขื่นๆ ถ้าเขาไม่ได้อยากคุยกับเธอแล้วเธอจะดิ้นรนไปหาเขาทำไมละ ทุกวันนี้...มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว“แสดงว่าน้องเตยก็พอจะรู้เรื่องของคุณนนท์อยู่แล้ว” เขาเดา“ก็เห็นข่าวบ่อยๆ นี่คะ” เธอยักไหล่ แล้วชี้ไปยังรถเข็นคันหนึ่ง “สีน้ำเงินสวยจัง อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ เตยไม่ชอบสีดำๆ มันดูหมองๆเศร้าๆยังไงไม่รู้ นานๆจะมีรถเข็นมีสีสันให้เลือกแบบนี้บ้าง คอยดูสดใสขึ้นมาหน่อย”“แบบนั้นก็ดีครับ รุ่นล่าสุด” พูดเหมือนได้เปอร์เซ็นต์ขายของยังไงไม่รู้ “ราคาสูงไปหน่อยแต่ใช้คุ้มแน่”“เกินงบของเตยไปหน่อย” หญิงสาวครุนคิด เธออยากได้ของที่ดีที่สุดสำหรับพ่อ แต่มันเกินงบของเธอมาตั้งพันบาท หญิงสาวไม่อายที่จะเปิดกระเป๋าเงินออกมายืนนับธนบัตรที่มีอยู่ในกระเป๋าตอนนี้“ขาดเท่าไหร่ พี่ช่วย”“อุ้ย! ไม่ต้องหรอกค่ะ” ณิชารีบปฏิเสธ เธอมีเงินเก็บส่วนตัวอย

“คู่หมั้น? คุณพูดเรื่องอะไร”ไม่ได้เจอกันตั้งสามปี เขาพูดเรื่องอะไรของเขานะ ณิชาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครกันแน่ เธอขยับตัวเงอะงะอย่างทำอะไรไม่ถูก เพราะก้มหน้าหลบสายตาของเขาทำให้ไม่ทันได้เห็นแววตาที่อ่อนโยนกึ่งหัวเราะของเขาชานนท์กลับนึกถึงตอนที่เขาได้โอบกอดเธอไว้ในวงแขน ร่างกายนุ่มนิ่มที่ตื่นตกใจราวกับกระต่ายน้อย ไม่ต่างจากตอนนี้นัก ผิดก็ตรงที่ สองขาของเขาตอนนี้มันมั่นคงพอจะอุ้มเธอได้แล้วและเขาก็ทำอย่างที่ตัวเองคิด “ว้าย! พี่! คุณ!” ณิชาหวีดร้องเมื่อร่างของเธอถูกอุ้มขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอตกใจกับการจู่โจมของเขาที่ตั้งตัวไม่ทัน และไม่เคยคิดว่าผู้ชายที่เคยทรงตัวไม่ไหวจนเธอต้องเข้าประคอง เวลานี้เขาจะมีเรี่ยวแรงมหาศาลจนอุ้มเธอตัวลอยแบบนี้“พี่นนท์?”“อะไรนะคะ”“เรียกพี่นนท์ซิ”ณิชาเม้มปาก กัดริมฝีปากล่างอย่างเคยตัว เมื่อเธอไม่พูด เขาก็เพียงแค่ยิ้มที่มุมปาก อุ้มเธอเดินเข้ามาด้านหลังออฟฟิศซึ่งมีสระน้ำขนาดเล็ก แล้ววางเธอลงที่เตียงริมสระน้ำ เขาวางเธอลงแล้วแต่ยังค้ำเธอไว้ด้วยสองแขนของเขา“คุณจะทำอะไร” ณิชาไม่กล้าสบตาจึงได้แต่มองกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาแทน“ให้เรียกว่าพี่นนท์ไง”“ทำไมต้

การค้นพบของเขาทำให้ใบหน้าหล่อเหลาเกิดรอยยิ้มละไม เขานึกถึงรสหวานจากริมฝีปาก เขาไม่ได้คิดจะจูบเธอ แต่เหมือนเวลานั้นคงถูกปีศาจร้ายสิงสู่ กลัวเธอหนีไปจากเขา สามปีผ่านไป เธอยังเป็นคนเดิมที่เขารู้จักหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ภายใต้เสื้อผ้ามิดชิดซุกซ่อนเรือนกายอ่อนนุ่มและหอมหวาน เต็มไปด้วยเสน่หาแสนเย้ายวน มันไม่ยากที่จะยอมรับแต่หัวใจก็ขาดเขลาเกินไป กลัวจะแพ้พ่ายยอมสยบต่อความปรารถนาที่มีต่อเธอขับรถมาได้สองชั่วโมงเศษ เขาจอดพักรถที่ปั้นน้ำมันขนาดใหญ่ ดูสะอาดและมีร้านอาหาร ร้านเครื่องดื่ม เพียงรถจอดไม่กี่นาที ดวงตาที่ปิดอยู่ก็ลืมขึ้นอย่างงัวเงีย นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้มีคนมาขับรถให้แบบนี้ “ถึงไหนแล้ว”“ครึ่งทางแล้ว” เขาพูดน้ำเสียงร่าเริงเหมือนไม่ได้รู้สึกเหนื่อยสักนิด“ทานอะไรหน่อยไหม”“คุณหิวเหรอคะ” ถามยังไม่ทันได้คำตอบ นิ้วใหญ่ก็ดีดที่หน้าผากของเธอไม่แรงนัก“โอ๊ย! มาดีดหน้าผากเตยทำไมคะ”“บอกให้เรียกพี่ไม่จำ” เขายิ้มแล้วถอนแว่นกันแดดออกเผยแววตาพราวระยับ “ถ้าคราวหน้าเรียกคุณอีกจะจับจูบละนะ”“บ้า!” หญิงสาวหน้าแดงจัดขึ้นมาทันที เธอรีบลงจากรถ “เตยไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”“ให้พี่เฝ้าหน

อาการอึกอักของเธอทำให้เขาก้มหน้าลงทาบริมฝีปากประกบกับริมฝีปากของเธอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ มืออีกข้างประคองท้ายทอยไว้ไม่ให้เธอเบือนหน้าหนีได้สำเร็จ ทว่าเมื่อเขาขมเม้มริมฝีปากล่างของเธอ สมองของหญิงสาวก็พร่าเลือนไปหมด ดวงตาหลุบลงและดื่มด่ำกับความหวานที่กำซาบอยู่ภายใน ชานนท์ถอนจูบอย่างเสียดายแต่กระนั้นเมื่อเห็นพวงแก้มแดงปรั่ง เขาก็รู้ทันทีถึงคำตอบที่ต้องการ“พี่รักเตย รักเด็กแสนซนคนนั้น และหญิงสาวตรงหน้าคนนี้”“เตย...เตยก็รักพี่นนท์” นั้นคือความรู้สึกจากใจจริงทั้งหมดของเธอ วงแขนใหญ่โอบกอดเธอไว้ด้วยหัวใจเต้นแรง“พี่ขอโทษนะ พี่ควรจะรู้ตัวเองเร็วกว่านี้” เขาสารภาพ ดีใจและตื้นตันใจเป็นที่สุด ได้แต่กอดเธอไว้แน่นๆ“แล้วมันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปได้หรือคะ” เธอดันแผงอกของเขาออก ดีว่าอยู่ไกลหูไกลตาผู้คน ไม่อย่างนั่นถูกเอาไปนินทาแย่“ทำไมเตยพูดแบบนั้นละ”“เราแตกต่างกันเกินไป” เธอยิ้มอย่างยอมรับและใจเย็น มันเป็นสิ่งที่เธอคิดและรู้สึกมานาน นานพอจะตัดใจได้แล้ว เพียงแต่เขาเป็นรักแรกที่เธอไม่อาจลบเลือนจากใจได้เสียที“แล้วยังไง” เขาขมวดคิ้ว “แค่เรารักกันก็พอแล้ว”ณิชาตบแก้มของเขาเบาๆ เหมือนเ