Semua Bab คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว: Bab 61 - Bab 70

ถ้าหรงจือกล้าก่อเรื่องขึ้นมาจริงๆ จะต้องทำให้เฟิงถิงเซินไม่พอใจแน่นอนจากที่เธอเข้าใจถึงชีวิตแต่งงานระหว่างหรงจือกับเฟิงถิงเซิน หรงจือไม่มีทางกล้าทำให้เฟิงถิงเซินไม่พอใจเพราะถ้าเธอก่อเรื่องทำให้เฟิงถิงเซินไม่พอใจอีก ก็จะยิ่งทำให้เฟิงถิงเซินรังเกียจเธอมากขึ้นเท่านั้นหลินลี่หลานได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างแต่เธอกลัวว่าเฟิงถิงเซินดีกับหลินอู๋มากเกินไป หรงจืออาจจะทนไม่ได้แต่หรงจือไม่สนว่าใครจะคิดยังไง เธอแม้แต่จะไม่สนใจสถานการณ์ฝั่งนั้นด้วยซ้ำ เพราะคนที่นั่งข้างเธอคือ ศาสตราจารย์หลิวศาสตราจารย์หลิวรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าหรงจือก็มางานนิทรรศการครั้งนี้ด้วย ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในงานนิทรรศการ เขาก็หาโอกาสมาทักทายเธอแล้วในงานเลี้ยงครั้งก่อน พวกเขาคุยกันอย่างสนุกสนาน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาก็อยากหาโอกาสคุยกับหรงจืออีก แต่ทั้งสองก็ยุ่งตลอดจนไม่มีเวลาเลยในเมื่อวันนี้ได้พบกันแล้ว เขาจึงไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไปดังนั้น เขาจึงเริ่มพูดคุยกับหรงจือทันทีที่นั่งลงโต๊ะอาหารใหญ่มาก หรงจือกับศาสตราจารย์หลิวไม่อยากรบกวนผู้อื่น จึงควบคุมระดับเสียงเวลาคุยกันเมื่อเห็นศาสตราจารย์หลิวพูดกับหร

เมื่ออวี้มั่วซวินเห็นเหตุการณ์ทางฝั่งนี้ เขาก็รีบหยุดการสนทนากับประธานหยวน แล้วเดินตรงไปหาหรงฉือ“เป็นอะไรหรือเปล่า?”หรงฉือส่ายหัว“ข้อเท้าพลิกหรือเปล่า?”“นิดหน่อยค่ะ”เธอค่อนข้างเจ็บข้อเท้า คงจะพลิกจริงๆเมื่อเห็นอวี้มั่วซวินมีท่าทีห่วงใยเธอเช่นนี้ เธอก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ แต่ในขณะเดียวกันก็เจ็บปวดอยู่ลึกๆและเธอก็สังเกตเห็นสายตาของผู้คนรอบข้างที่มองเธอเธอรู้ว่าทุกคนคงคิดว่าเธอจงใจพุ่งเข้ากอดเฟิงถิงเซินแม้ตอนนี้จะเห็นว่าเธอบาดเจ็บ แต่ก็คงคิดว่าเธอสมควรโดนสินะส่วนเฟิงถิงเซิน...เขาไม่แม้แต่จะพยุงเธอดีๆ เลยด้วยซ้ำ ขนาดเห็นเธอล้มลง เขาก็ไม่แม้แต่จะถามสักคำว่า “เป็นอะไรไหม?”คนเดียวที่ห่วงใยเธอจริงๆ ในตอนนี้มีเพียงอวี้มั่วซวินเท่านั้น“ให้ผมช่วยดูให้หน่อยไหม?”“ไม่ต้องหรอก...”ตอนนี้มีคนอยู่ตั้งมากมาย...แต่อวี้มั่วซวินไม่สน ช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มแล้วพาเธอออกห่างจากฝูงคนก่อนวางเธอลงบนที่นั่ง จากนั้นนั่งยองๆ ลงถอดรองเท้าส้นสูงของเธอออก แล้วค่อยๆ ยกขาเธอขึ้นมา เมื่อเห็นว่าข้อเท้าบวมจริงๆ เขาก็สั่งให้พนักงานไปเรียกหมอมา พร้อมกับขอให้พวกเขาไปซื้อรองเท้าพื้นราบมาให้หรงฉือเม

เฮ่อฉางปั่วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “เดี๋ยวผมจะส่งเลขบัญชีไปให้คุณ”“ได้ค่ะ” หรงฉือตอบอย่างสุภาพ “ขอโทษที่รบกวน แล้วก็ ขอบคุณมากจริงๆ สำหรับเรื่องวันนี้ค่ะ”เฮ่อฉางปั่วเอ่ยเสียงเรียบว่า “ไม่ต้องเกรงใจ”พูดจบ เขาก็เป็นฝ่ายวางสายก่อนอวี้มั่วซวินนั่งฟังอยู่ข้างๆ ถามขึ้นว่า “คนที่ช่วยจัดการเรื่องรถให้คุณวันนี้เหรอ?”ขณะนั้นเอง เฮ่อฉางปั่วก็ส่งเลขบัญชีธนาคารและรูปถ่ายใบเสร็จค่าซ่อมรถมาให้หรงฉือมองแวบหนึ่งก่อนจะเปิดแอปชำระเงินพลางตอบว่า “ใช่”ฟังจากน้ำเสียงที่หรงฉือใช้พูดกับเฮ่อฉางปั่ว อวี้มั่วซวินก็พอเดาได้ว่าหรงฉือกับอีกฝ่ายไม่น่าจะสนิทกันนักส่วนเฮ่อฉางปั่ว อวี้มั่วซวินเองก็รู้จัก และก็รู้ว่าหรงฉือรู้จักอีกฝ่ายด้วยเท่าที่เขาทราบ หรงฉือกับเฮ่อฉางปั่วแทบไม่สนิทกันเลยดังนั้น ถึงแม้ว่าเมื่อครู่เขาจะได้ยินหรงฉือเรียกอีกฝ่ายว่าคุณเฮ่อ เขาก็ไม่ได้นึกถึงเฮ่อฉางปั่วเลยหรงฉือโอนเงินคืนให้เฮ่อฉางปั่วครบทุกบาททุกสตางค์จากนั้นส่งข้อความขอบคุณอีกครั้ง แล้วเริ่มลงมือทำ “การบ้าน” ที่หนานจื้อจือมอบหมายให้พวกเขาในวันนี้กับอวี้มั่วซวินอย่างจริงจังพวกเขานำเสนอข้อมูลเทคนิคหลักของผลิตภ

หลังจากทานอาหารเสร็จ พวกเขาก็พูดคุยกันต่ออีกหลายชั่วโมงในช่วงบ่ายของวันนั้น และสุดท้ายทั้งสองบริษัทก็ได้ตกลงความร่วมมือเบื้องต้นกันสองวันต่อมา หรงฉือและอวี้มั่วซวินเดินทางไปที่บริษัทเทคโนโลยีของเฟิงถิงเซินชื่อว่า “ซวิ่นตู้” เพื่อหารือรายละเอียดของสัญญาเมื่อมาถึงซวิ่นตู้ คนที่มาต้อนรับพวกเขาคือผู้อำนวยการเฉวียน และผู้บริหารระดับสูงคนสำคัญของซวิ่นตู้คนหนึ่ง ซึ่งก็คือประธานจินแต่ประธานจินมาถึงค่อนข้างสายเมื่อมาถึงห้องประชุม ก็กล่าวขอโทษหรงฉือกับอวี้มั่วซวินเป็นอันดับแรก“เมื่อกี้ผมประชุมกับท่านประธานเฟิงอยู่บนชั้น เลยมาช้า ต้องขอโทษด้วยครับ”หมายความว่าตอนนี้เฟิงถิงเซินก็อยู่ที่ซวิ่นตู้ด้วยเหรอ?หรงฉือคิดในใจพลางจับมือทักทายอีกฝ่ายพร้อมกับอวี้มั่วซวินแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ”หลังจากประธานจินมาถึง พวกเขาก็เริ่มคุยเรื่องรายละเอียดของสัญญาต่อผ่านไปสักพักหนึ่ง มีคนเปิดประตูเข้ามาหรงฉือและอวี้มั่วซวินไม่ได้สนใจนัก คิดว่าเป็นพนักงานทั่วไปของซวิ่นตู้แต่เมื่อผู้อำนวยการเฉวียนกับประธานจินเห็นคนที่เข้ามา พวกเขาก็รีบลุกขึ้นยืนทักทายทันทีว่า “คุณหลิน”หรงฉืออึ้งไปชั่วขณะทันทีที่

อวี้มั่วซวินถึงกับชะงัก “นี่... บังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ?”เฟิงถิงเซินเอ่ยว่า “บังเอิญมาก”อวี้มั่วซวินพูดว่า “พวกเราคนเยอะ งั้นประธานเฟิงกับคุณหลินลงไปก่อนก็ได้ เราจะรอลิฟต์รอบถัดไป”“ได้ ไว้เจอกัน”“ไว้เจอกัน”ประตูลิฟต์ปิดลงอีกครั้ง หรงฉือกับอวี้มั่วซวิน และคนอื่นๆ จึงทำได้เพียงรอลิฟต์รอบถัดไปผ่านไปสักพัก พาเข้ามาในลิฟต์ โทรศัพท์ของหรงฉือก็ดังขึ้นเป็นสายจากเฟิงจิ่งซินหรงฉือบอกกล่าวกับคนอื่นๆ แล้วกดรับสาย “ฮัลโหล?”“คุณแม่คะ เลิกงานหรือยัง? เมื่อไหร่จะกลับบ้านคะ?”นับตั้งแต่ที่หรงฉือขาเจ็บ เฟิงจิ่งซินก็โทรหาเธอทุกวัน เมื่อรู้ว่าขาของหรงฉือหายดีแล้ว ก็ถามว่าแม่จะกลับมาเมื่อไหร่ตั้งแต่เมื่อวานแต่ช่วงนี้หรงฉือยุ่งกับงาน เมื่อคืนเลยยังไม่ได้สัญญาว่าจะกลับไปอยู่กับเธอตอนนี้พอได้ยินเฟิงจิ่งซินถามแบบนี้แล้ว เธอจึงตอบว่า “เพิ่งทำงานเสร็จ เดี๋ยวแม่จะกลับไปนะ”พอวางสาย ลิฟต์ก็มาถึงชั้นล่างพอดีผู้อำนวยการเฉวียนถามอย่างสงสัยว่า “คุณหรงมีลูกแล้วเหรอครับ?”หรงฉือตอบ “ค่ะ”“โอ้... ดูไม่ออกเลยนะครับ...”เขาเองยังคิดว่าหรงฉือกับอวี้มั่วซวินเป็นแฟนกันอยู่เลยเพราะดูทั้งคู่สนิทกันด