บททั้งหมดของ คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว: บทที่ 71 - บทที่ 80

แต่ดูจากท่าทีของหรงฉือที่ลุกขึ้นไปพูดกับเขาเมื่อครู่ เขาก็รู้สึกว่าพวกเขาน่าจะรู้จักกัน“เฮ่อฉางปั่ว”“เขาเหรอ?” อวี้มั่วซวินตกใจมาก “พวกคุณไม่สนิทกันไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงนั่งด้วยกันล่ะ?”“เมื่อกี้หลานสาวของเขาตกลงไปในบ่อน้ำพุร้อน ฉันเห็นเข้าพอดีเลยช่วยขึ้นมา เขาก็เลยพาหลานมาขอบคุณฉัน”อวี้มั่วซวินพยักหน้าอย่างเข้าใจ “อย่างนี้นี่เอง”หรงฉือบอกว่าเธอมากับเพื่อนร่วมงาน เฮ่อฉางปั่วจึงคิดว่าคนที่ทักเธอเมื่อครู่คือเพื่อนร่วมงานธรรมดา เขาจึงไม่ได้หันไปมองพอหรงฉือกับอวี้มั่วซวินเดินห่างออกไปไกล เฮ่อฉางปั่วถึงมองตามหลังทั้งคู่ จากนั้นถึงพบว่าอีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่แค่ดูจากแผ่นหลังก็รู้สึกว่าเหมาะสมกับหรงฉือดีและดูจากระยะห่างเวลาที่ทั้งสองเดินด้วยกัน ก็พอจะมองออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาน่าจะไม่ธรรมดา“ลุงคะ...”เสียงของหลานสาวดึงเฮ่อฉางปั่วกลับมาจากภวังค์ “ทานเสร็จหรือยังคะ? ถ้าทานเสร็จแล้วเราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”ตานตานตอบว่า “ทานเสร็จแล้วค่ะ”เฮ่อฉางปั่วทานเสร็จเรียบร้อยตั้งนานแล้ว เขาวางผ้าเช็ดปากลง แล้วพาตานตานขึ้นไปชั้นบนตอนที่หรงฉือกลับถึงห้อง ขณะที่เธอกำลังจะอ

ยี่สิบนาทีต่อมา พวกเฟิงถิงเซินก็มาถึงคุณหญิงย่าไม่มองเฟิงถิงเซินเลย แต่กลับโบกมือเรียกเฟิงจิ่งซินอย่างเมตตาพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ซินซินกลับมาแล้วเหรอ?”“คุณย่าทวด!” เฟิงจิ่งซินวิ่งไปหาคุณย่าทวด ท่านจึงกอดและลูบศีรษะเธอเบาๆ ก่อนจะเดินมาหาหรงฉือ “คุณแม่”“อืม” ขณะที่หรงฉือกอดเฟิงจิ่งซิน เธอก็ได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ บนตัวของลูก ซึ่งเป็นกลิ่นเดียวกับบนตัวหลินอู๋แต่เธอไม่ได้พูด เพียงแค่ผลักลูกออกไปเบาๆเฟิงถิงเซินนั่งลงข้างคุณหญิงย่า แล้วยื่นกล่องหนึ่งให้ท่าน “ของขวัญแทนคำขอโทษครับ”ซึ่งเป็นชาหิมะที่คุณหญิงย่าชอบมากๆ และหายากมากในตลาด หายากยิ่งกว่าทองพันชั่งคุณหญิงย่ารู้ว่าเขากำลังขอโทษเรื่องที่ผิดนัดไม่ไปบ่อน้ำพุร้อนคราวกอ่นท่านแค่นเสียงเชอะแล้วพูดว่า “รู้จักเตรียมของขวัญมาให้ยายแก่อย่างฉัน แล้วเสี่ยวฉือล่ะ? แกเตรียมของขวัญสำหรับขอโทษให้เธอหรือเปล่า?”เฟิงถิงเซินแค่ยิ้มนิดๆ แต่ไม่พูดอะไร แล้วหันมามองหรงฉือแวบหนึ่งแต่เป็นแค่การมองธรรมดาเท่านั้น ไม่ได้มีอารมณ์อะไรซ่อนอยู่เดิมทีคุณหญิงย่าตั้งใจจะช่วยเรียกร้องความยุติธรรมให้เธอ และหวังให้เฟิงถิงเซินใส่ใจเธอบ้างแต่ในสายตาของหรง

เฟิงถิงเซินไม่ใช่พูดแบบนี้กับเธอแน่นอนพวกเขาแต่งงานกันมาตั้งหลายปี เฟิงถิงเซินไม่เคยกอดเธอนอนหลับแบบนี้เลยส่วนจูบอรุณสวัสดิ์ ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยหรงฉือมั่นใจว่าเฟิงถิงเซินทำอย่างนี้เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเธอคือหลินอู๋หรงฉือเม้มปาก และเบ้าตาค่อย ๆ แดงขึ้นเฟิงถิงเซินยังคงหลับอยู่หรงฉือมองเขาพลางข่มความรู้สึกขมขื่นในใจ ดูดหายใจลึก ๆ แล้วค่อย ๆ ขยับตัวออกห่างก่อนจะลุกจากอ้อมกอดของเขาพวกเขาแนบชิดกันขนาดนั้น ถึงเธอจะขยับเบาแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ทำให้เขาตื่นนั่นไง พอเธอเอามือเขาที่วางบนเอวของเธอออก แล้วพลิกตัวลุกนั่ง ขณะที่กำลังจะดึงขาออกมา เฟิงถิงเซินก็ตื่นขึ้นแล้วทั้งคู่ก็สบตากันพอดีอาจเป็นเพราะเข้าใจสถานการณ์ระหว่างพวกเขาในตอนนี้แล้ว เมื่อเฟิงถิงเซินตื่นเต็มตา และรู้ว่าเขากอดคนผิด เขา อึ้งไปชั่วขณะก่อนจะคลายขาออกหรงฉือดึงขากลับแล้วหันหลังให้เขา ไม่หันกลับไปมองอีก จากนั้นเลื่อนตัวไปที่ขอบเตียงเพื่อสวมรองเท้าแตะแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเมื่อเธอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จออกมา ก็ไม่เห็นเงาของเฟิงถิงเซินอยู่ในห้องแล้วพอเดินออกจากห้อง เธอก็เห็นเฟิงถิงเซินในชุดนอนตัวเดิมกำลังยื

เดือนหน้าจะถึงวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบปีของคุณยายหรงหรงฉือกับหรงฉ่างเซิ่งก็เลยปรึกษากันว่าจะจัดงานอย่างไรให้คุณยายพอใจแต่พอคุณยายฟังแล้วกลับไม่รู้สึกชอบจึงพูดว่า “ไม่ต้องจัดหรูหราอะไรหรอก แค่ครอบครัวเราทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันก็พอแล้ว”เหอหมิงเสว่ ป้าสะใภ้ของหรงฉือเอ่ยว่า “แต่วันเกิดครบรอบเจ็ดสิบปีเลยนะคะ ยังไงก็ต้องจัดใหญ่สักหน่อย…”หรงฉือและหรงฉ่างเซิ่งก็คิดเช่นนั้น เมื่อเห็นว่าเป็นควมตั้งใจของลูกหลาน คุณยายจึงไม่ได้ปฏิเสธอะไรอีกพรุ่งนี้เฟิงจิ่งซินต้องไปโรงเรียน หรงฉือจึงขับรถพาลูกกลับหลังจากทานมื้อค่ำเสร็จเมื่อถึงวิลล่า เฟิงจิ่งซินก็กระโดดลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้านอย่างร่าเริงส่วนหรงฉือยังนั่งนิ่งอยู่ในรถ และพูดกับเฟิงจิ่งซินว่า “เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จแล้วก็รีบเข้านอนนะ แม่มีธุระต้องไปก่อน”รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงจิ่งซินหายไปทันที “หา?”เธอเดินย้อนกลับมาเกาะข้างรถ แล้วขมวดคิ้วน้อยๆ พลางมองหรงฉือ “คุณแม่มีธุระต้องทำอีกแล้วเหรอคะ?”หรงฉือเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ใช่จ้ะ หนูตั้งใจเรียนนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาแม่”เฟิงจิ่งซินเบะปากอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่สุดท้ายก็พูดว่า “ก็ได้ค่ะ”เวลาเฟิง

หลังขับรถออกจากสนามขี่ม้า ทันใดนั้น หรงฉือก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปที่ไหนกันแน่ฉู่จื่อหลานกับอวี้มั่วซวินต่างก็มีเรื่องของตัวเองที่ต้องจัดการเธอเองอยากกลับบ้านตระกูลหรง แต่เฟิงจิ่งซินไม่ได้กลับไปด้วย ถ้าเธอกลับไปคนเดียว ก็มีแต่จะทำให้คุณยายเป็นห่วงเปล่า ๆ...ในขณะที่เธอกำลังคิดเช่นนั้น เธอก็ขับรถผ่านสวนพื้นที่ชุ่มน้ำแห่งหนึ่งพอดี และเห็นสามีภรรยาหลายคู่พาลูกๆ มาตั้งแคมป์ และคนหนุ่มสาวพาพ่อแม่มาพักผ่อนเมื่อเห็นพวกเขาสามีภรรยาพลอดรักกัน และครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุข นัยน์ตาของหรงฉือก็เผยแววตาอิจฉาและ... ขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัวหลังจากขับรถออกมาได้อีกสักพัก ทันใดนั้น หรงฉือก็จอดรถริมทางเธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ลังเลอยู่พักใหญ่ ก่อนจะกดโทรออกหลังจากที่ทางนั้นรับสาย เธอก็เอ่ยถามว่า “สวัสดีค่ะผอ. ตอนนี้อาการของแม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”ครึ่งชั่วโมงต่อมาที่สถานพักฟื้นอี้เหอหรงฉือยืนอยู่ในสวน สายตาจับจ้องไปยังหรงอิ้งเซิ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ไกล ดวงตาของเธอเหม่อลอยไร้แววตา และใบหน้าซูบผอม แตกต่างจากผู้หญิงในความทรงจำวัยเด็กของหรงฉือที่เคยงดงามและสดใสอย่างสิ้นเชิง ความจริงแม้ว