ตอนที่  5  ข้าเป็นคนของท่านอ๋อง!

 

หลังจากวันนั้นท่านอ๋องก็ให้คนมาส่งขนมให้อันถิงทุกวัน ชุนอิงเริ่มอยากรู้ว่าขนมนี้มาจากร้านใดในม่านโจว นางให้คนไปสืบจนทราบว่าเป็นร้านของผู้ที่พึ่งย้ายมาใหม่

“เช่นนั้นเองหรือ ท่านหญิงพึ่งจะนอนกลางวันไป พวกเจ้าเฝ้าให้ดีข้าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย”

“เจ้าค่ะ”

ร้านขนมหรูเฟย

ชุนอิงเดินเข้ามาในร้านขนมที่ส่งกลิ่นหอมตั้งแต่หน้าร้านจนชวนน้ำลายสอ เมื่อเดินเข้ามาจึงพบว่ามีขนมหลายอย่างที่พึ่งทำเสร็จใหม่ ๆ นางเดินเข้ามาในร้าน เวลานั้นหรูเฟยอยู่พอดีจึงได้เดินเข้ามารับรองนาง

“แม่นางไม่ทราบว่ามีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่”

ชุนอิงหันไปมองหน้าของไป๋หรูเฟยที่ยิ้มให้นาง เมื่อมองดูแล้วชุนอิงรู้สึกได้ทันทีว่า นางไม่เหมือนกับแม่ค้าทั่วไป แต่เหมือนกับบุตรีขุนนางชั้นสูงมากกว่า

“แม่นาง”

“อ้อ จริงด้วยข้ามาเลือกซื้อขนมสักหน่อย น้องสาวของข้าชอบกิน”

“เช่นนั้นพอดีเลย วันนี้มีขนมงาดำที่พึ่งทำออกมาใหม่ท่านจะลองชิมดูหรือไม่”

“ไม่ละสีมันไม่ค่อยน่ากิน เจ้าดูสิดำเป็นถ่านเช่นนี้ ดูไม่เหมือนของที่ให้คนกินได้เลย”

คนที่เดินในร้านเริ่มหันมามองที่นางพูด และบางคนก็เริ่มคิดตาม แต่เดิมที่จะเลือกซื้อก็เริ่มเปลี่ยนใจ หรูเฟยเริ่มรู้สึกไม่ดีกับลูกค้าคนนี้เสียแล้ว

“เช่นนั้นลองขนมเปี๊ยะนี้ดีหรือไม่ ทำเป็นรูปดอกไม้ข้างในมีไส้ถั่วเขียว ถั่วแดงตามกลีบดอก”

“น้องสาวข้าแพ้ถั่วเขียว เด็ก ๆ น่ะกินถั่วมากไม่ดีท้องจะอืด เจ้าทำของกินขาย ไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอกหรือ”

“ขออภัยด้วย หากวันนี้ไม่มีขนมที่ถูกใจเชิญมาใหม่วันหลังดีหรือไม่”

“นี่เจ้าไล่ลูกค้างั้นหรือ เห็นว่าคนมากขายดีแล้วจะเลือกขายหรืออย่างไร เป็นแค่แม่ค้ามีหน้าที่ขายของก็ขายสิ”

“ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ ขนมทางนี้อาจจะไม่ถูกใจ ลองไปดูหมั่นโถวดีหรือไม่เจ้าคะ ข้าพาท่านไปเอง”

จินถานรีบเข้ามาจัดการพาชุนอิงออกไปทันที เพราะตอนนี้สีหน้าของคุณหนูพวกนางเริ่มไม่ดีแล้ว อีกอย่างเพราะคำพูดของชุนอิง ตอนนี้ลูกค้าเริ่มคิดตาม แต่มีบางคนที่ไม่ได้คิดมากถึงเพียงนั้น

“ท่านแม่ข้าอยากกินกระต่าย”

“ได้สิ”

“นี่น่ะหรือกระต่าย สีออกแดงแป๊ดขนาดนั้นไม่รู้ว่าใส่อะไรลงไป กินเข้าไปจะปลอดภัยแน่หรือ”

“แม่นาง สินค้าในร้านของข้าทำมาจากผักและธัญพืช ไม่มีส่วนผสมที่อันตราย ข้าขายมานานแล้วยังไม่มีผู้ใดเห็นว่ามีปัญหา วันนี้หากเจ้ามิได้มาซื้อขนมแต่มาหาเรื่อง ข้าคิดว่าเราคงต้องคุยกันหน่อยแล้ว”

“นั่นสิ ขนมของแม่นางไป๋นอกจากจะอร่อยแล้วยังมีประโยชน์ด้วย นางมิได้ใส่แค่แป้งหรือน้ำตาล ยังผสมผักให้เด็กที่กินผักยากกินง่ายขึ้น หากเจ้าไม่รู้อะไรก็รีบออกไป อย่ามาสร้างความวุ่นวาย”

“ใช่ ๆ ออกไป สร้างความวุ่นวาย นิสัยไม่ดี”

“อะไรของพวกเจ้านี่ ข้าก็แค่…โอ๊ย! กล้าผลักข้างั้นหรือ ไม่รู้หรือว่าข้าเป็นผู้ใด”

“เจ้าจะเป็นองค์หญิง หรือใครมาจากไหนก็ไม่มีสิทธิ์มากล่าวหาคนอื่นเช่นนี้ ข้ากินหมั่นโถวกับขนมเปี๊ยะร้านเถ้าแก่ไป๋มานานไม่เห็นจะมีปัญหา เจ้าจงใจมาหาเรื่องนางชัด ๆ"

“ใช่ ๆ ออกไปนะ ออกไป!”

“อย่าผลักข้านะ พวกชั้นต่ำ ข้าเป็นคนในตำหนักท่านอ๋อง! มีหน้าที่ดูแลท่านหญิงฟู่ซึ่งเป็นพระขนิษฐาของท่านอ๋อง พวกเจ้ากล้าทำร้ายหรือ"

ทุกคนนิ่งไปเมื่อชุนอิงเอ่ยอ้างท่านอ๋องขึ้นมา ไป๋หรูเฟยนิ่งไปทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น นางเดินกลับเข้าไปในร้านทันที

“คุณหนูเจ้าคะ”

“ทำไม! เมื่อครู่ยังยืนด่าข้าอยู่เลยมิใช่หรือ ตอนนี้เป็นใบ้กันไปหมดแล้วหรืออย่างไรกัน ข้าน่ะ…”

“ซ่า…. ส์”

“กรี๊ด!! เฮือก….”

น้ำเย็น ๆ สาดไปที่สตรีที่ยืนอยู่หน้าร้าน ชุนอิงทั้งหนาวทั้งโกรธเมื่อเห็นว่าผู้ใดที่สาดน้ำใส่นาง

“เจ้า! นี่ถึงกับกล้า….”

“ก็แค่สาดน้ำไล่สุนัขตัวหนึ่งที่มากร่างผิดที่ เหตุใดจึงไม่กล้าเล่า”

“เจ้า! ข้าเป็นถึงคนของตำหนักท่านอ๋อง เจ้ากล้าทำร้ายข้าเช่นนี้ไม่กลัวความผิดเลยงั้นหรือ”

“ต่อให้เจ้าเป็นพระสนมของฝ่าบาท ก็ไม่มีสิทธิ์มากล่าวหาคนอื่น หรือหากว่าแม่นางว่างมาก เช่นนั้นก็ไปศาลาว่าการกับข้าในตอนนี้เลย เพื่อพิสูจน์ความจริงว่าผู้ใดกันแน่ที่ผิด ข้าไป๋หรูเฟยทำการค้าอย่างขาวสะอาด ไม่กลัวคนใส่ร้าย”

“ใช่ ๆ ข้าเห็นด้วย”

“ใช่ จับนางไปเลย”

“พวกเจ้า…พวกเจ้า! ฝากไว้ก่อนเถอะ ไป๋หรูเฟย”

“ไปเลย คนสารเลว”

“ไป ๆ”

เมื่อชุนอิงรีบกลับไปที่รถม้าและออกจากหน้าร้านไป หรูเฟยจึงรีบเดินกลับเข้ามาในร้านทันทีด้วยความโมโห

“คุณหนูอย่าพึ่งโมโหไปเลยนะเจ้าคะ นางคงแค่จะมาหาเรื่องเท่านั้น น่าจะเป็นคนของร้านอื่น”

“ใช่เจ้าค่ะข้าก็คิดเช่นนั้น หมั่นโถวและขนมในร้านของเราแปลกใหม่และไม่เหมือนใคร ร้านในเมืองคงจะเริ่มส่งคนมาก่อกวน ท่านก็อย่าคิดมากเลยนะเจ้าคะ”

“นางเป็นคนของตำหนักท่านอ๋องจริง ๆ พวกเจ้าไม่ทันสังเกตโคมที่ห้อยหน้ารถม้าของนางงั้นหรือ”

“อะไรนะ นี่นางเป็นคนตำหนักท่านอ๋องจริง ๆ หรือนี่ เช่นนั้นที่นางมาที่นี่ ก็เพราะท่านอ๋องสั่งงั้นหรือ”

“ไม่ใช่เป้าเซี่ยเจ้าเข้าใจผิดแล้ว นางมาเพราะคิดว่าท่านอ๋องมาที่นี่จึงจงใจมาหาเรื่องคุณหนู คิดว่าท่านอ๋อง…”

“ให้ตายเถอะ…”

“ช่างเถอะพวกเจ้าไม่ต้องเดาแล้ว ข้าขอไปสงบอารมณ์หลังร้านก่อนนะ อย่าลืมปิดร้านให้ดีด้วยล่ะ”

""เจ้าค่ะ""

ไป๋หรูเฟยคิดเอาไว้อยู่แล้วว่า การที่ท่านอ๋องเสด็จมาที่นี่ทุกวัน แม้ชาวบ้านแถวนี้จะไม่รู้ว่าเขาคือผู้ใด แต่มิใช่ว่าคนในตำหนักจะไม่รู้ ต่อให้วันนี้ไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น วันข้างหน้าท่านอ๋องผู้นี้ก็คงหาเรื่องเดือดร้อนมาให้นางอีกอยู่ดี

“ไม่ควรพบกันเลยจริง ๆ ขออยู่อย่างสงบสุขเสียหน่อย มันยากมากนักหรืออย่างไรกัน”

“แล้วเหตุใดชีวิตเจ้าถึงไม่สงบเล่าไป๋หรูเฟย”

“ท่าน!”

จ้าวเฟิงหมิงเดินมาถึงเรือนด้านหลัง เพราะทราบมาจากสาวใช้ของนางที่หน้าร้านว่า หรูเฟยมานั่งพักผ่อนอยู่ที่สวนเขาจึงเดินมาหา แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ยิ่งกว่าโกรธของนางกลับทำให้ท่านอ๋องหุบยิ้มทันที

“ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”

“เอ่อ นี่เจ้าโกรธหรือ ที่ข้าเข้ามาโดยพลการ”

“เปล่าเพคะ แต่ทางที่ดีพระองค์ไม่ควรเสด็จมาที่นี่อีกเลยจะดีกว่า”

"เพราะเหตุใดกัน นี่เดี๋ยวสิไป๋หรูเฟย รอข้าก่อน"

นางรีบเดินมาที่หน้าร้าน เพื่อเลี่ยงที่จะอยู่กับเขาตามลำพัง ในตอนนี้สิ่งที่ต้องการมากที่สุด ก็คือให้เขากลับไปโดยไม่ต้องมาที่นี่อีก

“นี่เจ้าไม่พูดกับข้า เช่นนี้แล้วจะขายขนมได้เช่นไร แม่ค้าหน้างอเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน”

“ท่านอ๋องเพคะ…”

“ข้าพูดสิ่งใดผิดงั้นหรือ”

ท่าทางของเขายังคงนิ่งสงบราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่ไป๋หรูเฟยที่เห็นเช่นนี้กลับยิ่งโมโหจนอยากจะสาดน้ำใส่เขาอีกคน เหมือนกับที่ทำไปก่อนหน้านั้น ท่านอ๋องเดินตามนางออกมาหน้าร้านเงียบ ๆ

“วันนี้ข้าเอา…”

“วันนี้ขนมขายหมดแล้วเพคะ”

“แต่ข้าเห็นว่า…”

“มีคนจองแล้ว เป้าเซี่ย เก็บของเดี๋ยวลูกค้าจะมารับ”

“เอ่อ… เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเอาหมั่นโถว…”

“หมดแล้วเช่นกันเพคะ จินถานเก็บของลงได้แล้ว เตรียมปิดร้าน”

“นี่ไป๋หรูเฟยมาคุยกันดี ๆ เถอะ เจ้าไปโมโหอะไรมาถึงได้มีท่าทีเช่นนี้ หากว่าข้าไปล่วงเกินอะไรเจ้า หรือทำให้เจ้าไม่พอใจก็พูดออกมาตรง ๆ ก็ได้ น้องสาวของข้ารอขนมของเจ้าอยู่นะ”

“เกรงว่าน้องสาวที่พระองค์ตรัสถึง คงจะมิได้ชื่นชอบขนมที่ร้านของหม่อมฉันถึงเพียงนั้น อีกอย่างหากพระองค์ต้องการจะซื้อขนมให้ได้ ก็เชิญเสด็จไปซื้อที่หอรุ่ยหรงเถิดเพคะ ที่นั่นเป็นร้านใหญ่เลื่องชื่อน่าจะมีขนมที่พระองค์ต้องการอยู่ ทูลลาเพคะ”

“เอ่อ …. นี่!”

นางเดินกลับเข้าไปในร้านแล้ว ตั้งแต่รู้จักนางมาเกือบสองเดือน พึ่งจะมีวันนี้ที่เห็นนางโกรธ จนไม่อยากคุยกับเขาอย่างเปิดเผย 

“ลืมระงับความโมโหไปหมดแล้วหรืออย่างไรกันนะ หยวนจื่อ"

“พ่ะย่ะค่ะ”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“ทูลท่านอ๋อง เมื่อครู่กระหม่อมถามสาวใช้ของเถ้าแก่ไป๋แล้ว เห็นว่าวันนี้…”

“มีอะไรก็รีบพูด”

“แม่นางชุนอิงมาที่นี่ แล้วกล่าวหาว่าขนมของเถ้าแก่ไป๋อันตรายไม่เหมาะให้เด็กกิน นางพูดจนทำให้ลูกค้าหลาย ๆ คนคล้อยตามจนมีเรื่อง สุดท้ายเถ้าแก่ไป๋จึงสาดน้ำไล่นางออกจากร้านพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ ชุนอิงมาหาเรื่องนางที่นี่งั้นหรือ”