ตอนที่ 4 ไม่ชอบข้าถึงเพียงนี้เชียว

 

ท่านอ๋องเพียงแค่ยกน้ำชาขึ้นมาดื่มหลังจากได้ลิ้มลองหมั่นโถวรสชาติแปลกใหม่ไปจนหมดจาน พระองค์เพียงคลี่ยิ้มบาง ๆ และมิได้มีท่าทีตกใจกับคำถามนั้น

“ทำไมเล่า เจ้าสงสัยในการมาเยือนของข้างั้นหรือ”

“หม่อมฉัน… มิกล้าเพคะ”

ยิ่งเห็นนางร้อนรนเขายิ่งนึกอยากจะแกล้งมากขึ้น เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเช่นนี้กับสตรี เพราะส่วนมากสตรีที่เขาพบไม่เป็นบุตรีขุนนางชั้นสูง ก็จะเป็นเหล่าสตรีที่เอาแต่คุยเรื่องน่าเบื่อ แต่กับไป๋หรูเฟยผู้นี้ ท่าทางของนางแม้จะดูน่าสงสัยแต่ก็มิได้ดูรุนแรงจนเหมือนคนร้าย

“คนร้ายที่ทำร้ายพวกเจ้า ถูกสั่งลงโทษให้เนรเทศไปทำงานหนักที่ชายแดน วันนั้นพวกเขาคว้าถุงเงินของสาวใช้เจ้าไปด้วย วันนี้ข้าจึงนำมาคืน”

พระองค์วางถุงเงินสีขาวของจินถานเอาไว้บนโต๊ะ และลุกขึ้นยืนทันที

“จะเสด็จกลับแล้วหรือเพคะ”

“รีบไล่ข้าปานนั้นเชียว นี่เจ้าเป็นเถ้าแก่นะ ไล่ลูกค้าเช่นนี้ไม่เหมาะสมกระมัง อีกอย่างวันนี้ที่ข้ามาก้เพื่อนำของมาคืนเจ้ามิใช่หรือ”

แม้จะรู้สึกขอบคุณ แต่ไป๋หรูเฟยรู้สึกไม่ถูกชะตากับท่านอ๋องผู้นี้เอาเสียเลย นางโมโหจนอยากจะซัดเขาสักหมัด หากมิต้องเกรงอาญาคงทำไปนานแล้ว คนอะไรถึงได้ยั่วโมโหนางได้ตลอด

“ทูลท่านอ๋อง อย่างแรกร้านของหม่อมฉันปิดไปก่อนที่พระองค์จะเสด็จเข้ามา อย่างที่สองหม่อมฉันยังมีงานอีกหลายอย่างต้องทำ แต่ก็ต้องขอบพระทัยที่ทรงจัดการเรื่องคนร้ายและนำถุงเงินมาคืนให้เพคะ”

“ก็ยังดีที่ยังรู้บุญคุณ เอาไว้ข้าจะแวะมาใหม่เพื่อมาลองเจ้าก้อนแป้งปั้น...ไม่ถูก หมั่นโถวกระต่ายของเจ้า ข้าไปละ”

“ทูล…ลา เพคะ”

ท่านอ๋องหันกลับออกมา พร้อมรอยยิ้มที่กลั้นขำกับท่าทีโมโหของนาง เมื่อพระองค์เดินออกมาจากร้านก็หันไปมองหน้าร้านของนางอีกครั้ง

“ไป๋หรูเฟย… ช่างเป็นสตรีที่น่าสนใจยิ่งนัก”

ในร้าน

“คนบ้าอะไรละนี่ มาเพื่อยั่วโมโหข้าชัด ๆ เลย! ให้ตายเถอะหวังว่าจะไม่ต้องพบเขาอีกนะ”

สี่วันถัดมา

“ชาของเจ้ารสชาติพอใช้ได้ หากดื่มพร้อมกับกินเจ้า… กระต่ายน้อยนี่ ก็นับว่าเข้ากันได้พอดี”

“วันนี้ท่านอ๋องแวะมาดื่มชากับกินหมั่นโถวแล้ว จะกลับเลยใช่หรือไม่เพคะ”

“นี่เป้าเซี่ย เหตใดคุณหนูถึงได้พูดจาเช่นนั้น เขาเป็นถึงท่านอ๋องเลยมิใช่หรือ”

“ข้าเองก็ไม่รู้ วันก่อนเห็นคุณหนูโมโหแล้วเข้ามาช่วยข้านวดแป้ง ดูจากการนวดแป้งแล้ว เดาได้เลยว่านางคงโมโหมาก”

สาวใช้ทั้งสองของนางทำหน้าที่ขายหน้าร้านต่อโดยไม่สนใจทั้งคู่ หรูเฟยตอนนี้ลดความระแวงไปแล้วว่าท่านอ๋องจะสงสัยนาง เพราะนอกจากเขาจะไม่เคยเอ่ยถามสิ่งใดแล้ว ก็มักจะแวะมาดื่มชากับกินหมั่นโถวของนางเท่านั้น

“ช่วยห่อหมั่นโถวของพวกเจ้า เอาแบบละสองสามชิ้นใส่เถาปิ่นโตนี้ให้ข้าด้วย”

“พระองค์เสวยไม่อิ่มหรือเพคะ หม่อมฉันคิดว่าพระองค์ไม่ชอบหมั่นโถวรสหวานเช่นนี้เสียอีก”

“เอาไปฝากน้องสาวน่ะ นางไม่ค่อยมีโอกาสได้ออกไปไหน น่าจะชอบของหวาน ๆ น่าตาน่ารักเช่นนี้”

หรูเฟยชะงักลงไปเล็กน้อย เมื่อท่านอ๋องตรัสจบองครักษ์ของพระองค์ก็ยื่นเถาปิ่นโตให้กับเป้าเซี่ย หรูเฟยรู้สึกผิดจึงได้หันไปสั่งสาวใช้

“เอาไปเพิ่มอีกหน่อย แล้วก็เอาขนมเปี๊ยะหวานใส่ไปด้วย ไม่ต้องคิดเงินเพิ่ม”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

นางเดินกลับมาหาท่านอ๋อง ที่มองไปยังสวนด้านหลังของพวกนาง ซึ่งบัดนี้เริ่มมีคนมาทำสวนด้านหลังให้แล้วหลังจากรกร้างมานาน

“นี่เจ้าคงจะไม่ได้คิดที่จะกำลังขยายร้านหรอกนะ”

“เปล่าเพคะ แค่จะปลูกดอกไม้เท่านั้น"

“เช่นนี้นี่เอง พวกเจ้าเหตุใดจึงไม่หาผู้คุ้มกันสักหน่อย อยู่กันเฉพาะสตรีเช่นนี้ มันน่าจะอันตรายนะ”

“หม่อมฉันยังไม่ทราบเพคะว่าควรจะต้องหาผู้ใดมาคุ้มกัน อีกอย่างต่อให้จ้างมาก็ไม่รู้ว่าควรจะกลัวผู้ใดก่อน คนที่บุกรุก หรือว่าผู้ที่คุ้มกันอยู่”

“นั่นสินะ เช่นนั้นให้ข้ารับหน้าที่นี้ดีหรือไม่”

“อะไรนะเพคะ!”

“เอ่อ… เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด ข้าหมายความว่าหากเจ้าอยากว่าจ้างคนคุ้มกัน ข้าก็รู้จักสำนักคุ้มกันภัยในเมือง สามารถแนะนำให้เจ้าได้”

“อ้อ เช่นนี้เองขอบพระทัยเพคะ”

“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย”

“แต่ว่าหม่อมฉันก็ยังคิดว่ายังไม่จำเป็นอยู่ดี ขอบพระทัยเพคะ ขนมได้แล้ว ทั้งหมดสิบอีแปะ”

“ทำไมถูกขนาดนี้ นี่ใส่มาเต็มเถาเลยมิใช่หรือ”

“ถือว่าเป็นการตอบแทนเรื่องในวันก่อนที่พระองค์ช่วยไว้เพคะ”

“ข้าช่วยชีวิตพวกเจ้าสามคนเอาไว้ แต่กลับตอบแทนข้าด้วยขนมเถาเดียวงั้นหรือ นี่มันจะไม่…”

“หม่อมฉันจะทำขนมแบบเดียวกันนี้ให้พระองค์อีกสามวัน เพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจเพคะ”

“ช่างเถอะ ข้าก็ไม่ได้ขัดสนขนาดนั้น หยวนจื่อจ่ายเงินแล้วกลับเถอะ”

“น้อมส่งท่านอ๋องเพคะ”

“ข้ายังไม่ทันได้เดินออกไปจากร้านเลย ไม่ต้องรีบไล่ถึงเพียงนั้นก็ได้กระมังไป๋หรูเฟย”

ท่านอ๋องสะบัดแขนเสื้อด้วยท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย และเดินออกจากร้านไปทันที  แม้เขาจะแวะมาทุกวันแต่หรูเฟยกลับไม่ได้อยากจะต้อนรับเขาเท่าที่ควร ดูเหมือนว่านางจะไม่ชอบหน้าเขาเอามาก ๆ 

“ข้าก็ไม่ได้จะไปทำอะไรเสียหน่อย!”

“พี่เฟิงหมิง ท่านโมโหอะไรหรือเพคะ”

“เปล่าหรอกอันถิงพี่มิได้เป็นอะไร ว่าแต่วันนี้เจ้าเป็นเด็กดีหรือไม่ ”

“อันถิงเป็นเด็กดีเจ้าค่ะ วันนี้พี่ชุนอิงสอนข้าวาดดวงดาวด้วย”

“งั้นหรือ เช่นนั้นพี่จะให้ของรางวัล”

ท่านอ๋องรับเถาปิ่นโตจากหยวนจื่อมาและเปิดให้ “ฟู่อันถิง” เด็กน้อยในวัยเจ็ดขวบ นางเป็นน้องสาวต่างมารดาเพียงคนเดียวของท่านอ๋อง พระพระสนมฟู่สิ้นพระชนม์ หลังจากคลอดนางได้เพียงไม่กี่วัน

“ว้าว…สวยเหลือเกิน กระต่าย ไก่โต้ง หมี หมู”

“นี่เจ้า…มองออกหมดเลยงั้นหรือ ว่าคือตัวอะไรบ้าง”

“มีเพียงคนตาบอดหรือคนโง่เท่านั้นกระมังเพคะที่จะมองไม่ออก ก็เห็น ๆ อยู่ นี่อย่างไรเพคะ กระต่ายมีหูยาว หมูมีจมูก หมีมีจุดที่ปาก ไก่โต้งมีปากแหลม”

ท่านอ๋องกระแอมเสียงดังเมื่อถูกเด็กน้อยตอบกลับ เขามองอย่างไรมันก็คือก้อนแป้งที่กินได้เท่านั้น แต่เด็กอย่างอันถิงกลับมองออกว่าคือสัตว์ชนิดใดบ้าง

“อื้ม อร่อยมากเลยเพคะ”

“อร่อยก็ค่อย ๆ กิน อย่ารีบร้อน”

เด็กน้อยกินหมั่นโถวด้วยอารมณ์ที่ดี ไม่นานสาวใช้ที่ดูแลอันถิงก็ยกน้ำชาออกมาให้ทั้งสอง “ชุนอิง” เมื่อเห็นสิ่งที่อันถิงกินเข้าไปก็ตกใจ

“แย่แล้ว! ท่านหญิงเหตุใดจึงกินของสกปรกเช่นนี้เพคะ รีบทิ้งไปเร็วเข้า ผู้ใดบังอาจเอาของเหล่านี้มาให้ท่านหญิง!”

สาวใช้ที่เหลือไม่กล้าตอบ ชุนอิงหยิบหมั่นโถวในมือของอันถิงโยนทิ้งไปทันที ท่านอ๋องหันไปมองหน้าสาวใช้อีกครั้ง

“นี่เป็นหมั่นโถวที่มีส่วนผสมของผักและของที่มีประโยชน์ ท่านอ๋องซื้อมาให้ท่านหญิงลอง เหตุใดเจ้าต้องโมโหเช่นนี้”

แม่นมเซี่ยซึ่งเป็นผู้ดูแลท่านหญิงฟู่เอ่ยขึ้น เมื่อรู้ว่าผู้ใดเป็นคนนำมา ชุนอิงถึงกับตกใจและรีบคุกเข่าลงทันที นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าท่านอ๋องจะเป็นผู้ซื้อมาให้

“ขออภัยเพคะ หม่อมฉันคิดว่า…”

“เอาล่ะช่างมันเถอะ เจ้าไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอก อร่อยหรือไม่อันถิง”

“อร่อยมากเพคะ ข้าอยากกินทุกวันเลย ขนมเปี๊ยะนี้ก็หวานมาก ข้าชอบยิ่งนักเพคะ”

“เช่นนั้นพี่จะไปซื้อมาให้เจ้ากินบ่อย ๆ นะ”

“ขอบพระทัยเพคะ”

“ท่านอ๋องเพคะ วันนี้หม่อมฉันทราบว่าพระองค์จะแวะมาเยี่ยมท่านหญิง จึงเตรียมชงชาจิ่งหรงมาถวาย เชิญเสวยสักหน่อยเถิดเพคะ”

ท่านอ๋องมองไปที่น้ำชาของชุนอิง แต่เขากลับรีบลุกขึ้นในทันทีพร้อมกับปฏิเสธนางไปอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร ข้าแค่แวะเอาขนมมาให้อันถิงเท่านั้น อย่างไรก็ฝากเจ้าดูแลนางด้วยข้าจะกลับจวนแล้ว แม่นมเซี่ยข้าฝากด้วยนะ”

“เพคะท่านอ๋อง”

“น้อมส่งเสด็จท่านอ๋องเพคะ”

ท่านอ๋องเดินออกมาจากตำหนักเล็กของฟู่อันถิง ก่อนจะหันมาสั่งให้องครักษ์ข้างกาย

“ช่วงนี้ที่ตำหนักเล็กมีเรื่องอะไรหรือไม่”

“ทุกอย่างปกติดีพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดี ให้คนของเราเฝ้าดูทุกฝีก้าว”

“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ”

แม้ว่าชุนอิงจะเป็นสาวใช้ที่ดูแลอันถิงมาโดยตลอด แต่เขาก็ยังไม่ไว้ใจนางเท่าที่ควร อีกทั้งสายตาของนางที่มองเขาทำให้รู้ว่านางรู้สึกเช่นไร ชุนอิงเป็นหลานสาวห่าง ๆ ของพระสนมฟู่

นางเข้าวังมาหลังจากที่พระสนมตั้งครรภ์อันถิง หลังจากนั้นก็อยู่ที่ตำหนักเล็กของอันถิงมาโดยตลอด แต่พึ่งมารับหน้าที่ดูแลอันถึงได้ไม่ถึงสามปี

“ท่านหญิงอย่าเสวยมากจะดีกว่าเพคะ เดี๋ยวท้องอืด”

“แต่พี่เฟิงหมิงบอกว่ามีผักผสม ท้องไม่อืดหรอก”

“เชื่อหม่อมฉันนะเพคะ ไปอาบน้ำกันดีกว่า”

“ก็ได้”

อันถิงอิ่มแล้วจึงยอมไปแต่โดยดี ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้นางแทบไม่เคยเถียงหรือขัดใจชุนอิงเลย เมื่อพาอันถิงเดินออกมา ชุนอิงไม่ลืมที่จะหันมามองเถาปิ่นโตนั้นอีกครั้ง ก่อนจะสั่งสาวใช้ที่เดินมา

“พวกเจ้าไปสืบมาว่าท่านอ๋องซื้อขนมจากที่ใดมา แล้วรีบมาบอกข้า”

“เจ้าค่ะแม่นางชุนอิง”