Semua Bab Mr. Lopez's Sex Slave: Bab 111 - Bab 120

Tinalikuran ni Elara si Jake, ang luha niya ay biglang tumulo mula sa kaniyang mga mata papunta sa mga pisngi nito. "All I want right now, and for tge rest of my life is just peace, Jake. I want to rais this child without fear, without pain, and without him." Umigting ang panga ni Jake, nasa gitna siya ng pagsisisi at pakiramdam na tama lamang ang ginawa niya. "I'm sorry. I thought I was helping." "I know how eager you are to help me," sagot ni Elara, hindi parin niya tinitingnan si Jake at pilit nitong inaayos ang tono ng boses. "But helping me means protecting me. It means protecting my privacy and respecting my decisions, not bringing him back to my life. Marco? He is a wound that I have been trying to heal." Napayuko si Jake, pinipigilang lumuha. Sa unang pagkakataon, naramdaman niyang tunay na nasaktan si Elara hindi lang pisikal, kundi emosyonal. Hindi ito tungkol sa pride o galit. Ito ay tungkol sa takot, at sa trauma na pilit niyang nilalabanan para sa batang ipinagbubuntis

Ang araw ni Elara ay nabuo nang puno ng mga malalalim na isipin. Mga desisyon na ilang ulit niyang pinag-iisipan at pinagpaplanuhan. Mabigat ang pakiramdam niya habang iniisa-isa ang kaniyang ninanais ngunit wala pa siyang mapagsabihan dahil sa alam niya na kahit ano man ang maging pasiya niya ay may masasaktan at masasaktan talaga. "Ate Elara, nagtext si Kuya Marco na hindi na raw muna siya makakapunta ngayon dahil may problema raw sa opisina nila," saad ni JP habang hawak ang telepono nito. Tumango lamang si Elara dahil mayroon na siyang desisyon. Ngayong maghahapunan sila ay saka niya iyon naisipang sabihin para isang paliwanagan na lang. "Nay, JP, Thea, bago tayo kumain may gusto sana akong sabihin sainyo," saad ni Elara na dahilan naman upang mapatigil ang lahat sa kanilang ginagawa. "Nakapagdesisyon na po ako na umalis ngayong gabi at pumunta sa ibang lugar na malayo at hindi ako mapupuntahan ni Marco." Nanlaki ang mga mata ng lahat habang nasa mesa at hinahanda ang pagkain.

Kinabukasan, tila ibang mundo na ang gumising kay Elara. Ang init ng araw sa Palawan ay hindi kasing bigat ng araw na naiwan niya sa Iloilo. Parang kasabay ng pagsakay niya sa eroplano at ang paglipad nito, ay nilipad narin at naiwan ang problema, sakit, at pangamba nito. Hindi niya masabi kung marahil ba malayo na siya sa Iloilo at kahit na libutin pa iyon ni Marco ay hindi siya nito mahahanap o dahil naka-move-on na siya ngayon. Pagkagising ni Elara agad niyang hinawakan ang kaniyang tyan upang pakiramdaman ang anak nito. Naramdaman niya itong bahagyang gumalaw, at sa kabila ng lahat ng sakit sa puso, napangiti siya. Isang bagong simula. Isang bagong buhay na malapit na niyang makasama, na malapit na niyang isilang. Si JP naman ay abalang naghahanda ng almusal. "Ate, gising ka na pala. Tinapay lang muna at gatas, ha? Wala pa kasi tayong pagkain saka mamaya pa naman tayo aalis upang mamalengke," anito habang inilalapag ang tray sa maliit na mesa sa tabi ng kama."Salamat, JP. Hindi

Hindi namalayan ni Marco na muli siyang napadpad sa bayan ng Concepcion. Huminto na lang ang kaniyang sasakyan sa tapat ng resort na pinagmamay-arian ng babaeng kaniyang lubos na minamahal, ang asawa nito. Natagpuan na lamang niya ang kaniyang sarili na nililibot na ang buong resort na para bang sa bawat sulok no'n ay naroon ang asawa niya. Ang matahimik na paligid ay sinasabayan naman ng maingay na damdamin ni Marco. Naroon pa rin ang pagtatalo ng kaniyang isip sa kadahilanang pagkawala na naman ng babaeng mahal niya. Napabuntong hininga na lamang ito at ipinagpatuloy ang paglalakad. Sa kahabaaan ng landas na kaniyang tinatahak ang punong-puno iyon ng mga makukulay na bulaklak at maliliit na puno. Kaagad na pumasok sa kaniyang utak na si Elara talaga ang may-ari ng resort na iyon dahil punong-puno ng mga halaman ang paligid. Parang ginawa niya iyong kombinasyon ng dagat at lupa. Tila musika sa pandinig niya ang tunog ng mga alon. At sa bawat hampas nito sa pampang, tila ba sinisig

Mabilis ang pagpapatakbo ni Mang Ben nang may pag-iingat ngunit para kay Elara iyon na ang pinaka-malayong byahe ng kaniyang buhay. Parang namumuo ang galit sa utak nito nang sobrang tagal ng pagdating nila sa ospital. Sawakas nang makarating na sila sa ospital ay agad na sumugod ang mga nurse papunta sa tricycle matapos na marinig ang malakas na sigawan ni JP. Halos abot ito sa loob ng pasilyo ng ospital sa sobrang lakas at ingay. "Emergency! Manganganak po!" malakas na hiya niyang sabi habang iniakbay si Elara sa braso.Agad silang sinalubong ng wheelchair, at tinulungan ng dalawang nurse si Elara na makaupo. Puno ng pawis at luha ang mukha ni Elara habang pilit na lumalaban sa pag-ikot ng kanyang paningin. Ipinikit na lamang niya ang kanyang mga mata at pilit na huminga ng malalim. Ngunit sa bawat segundo ay tila mas lalong lumalalim ang sakit.Kahit anong gawin niyang breathing exercise na natutunan niya noon sa kaniyang maternity lesson ay wala talagang nangyayari. Hindi ito hal