แชร์

บทที่147 ชายป่า

ผู้เขียน: ไห่ถาง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-06-05 20:39:18

เมืองหลวง ณ ชายป่า

สตรีสองนางได้ยืนเผชิญหน้ากัน ทั้งคู่มีใบหน้าอันคล้ายคลึงกันอยู่หลายส่วน แต่ทว่าไม่อาจทำให้คนมองรู้สึกถึงความเหมือนนั้นเลย เมื่อแววของทั้งคู่นั้นแตกต่างกันยิ่งนัก

“น้องพี่เจ้าสบายดีนะ”

น้ำเสียงหวานละมุนนั้น ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย เพราะหากฟังให้ดีแล้วมันแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน

“น้องเช่นนั้นรึ หลี่หลิวหลี เจ้ายังกล้าเรียกข้าว่าน้องอยู่อีกหรืออย่างไร”

หลี่ชินเหมยแค่นเสียงในลำคอ นางไม่อยากจะเชื่อว่าคนตรงหน้าคือพี่สาวร่วมสายเลือด พี่สาวที่สวมรอยเป็นเจ้าสาวแทนนาง ก้าวไปอยู่เคียงข้างบุรุษที่นางรัก และเขาก็รักนางอยู่เช่นกัน

“เจ้ายังไม่ลืมเรื่องเก่า ๆ อยู่อีกหรืออย่างไรกัน”

หลี่หลิวหลี เอ่ยถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงปนขำขัน เรื่องราวในอดีตทำให้นางเหมือนจะมีความสุข ทว่าไม่เลยเพราะเมื่อพระสวามีรู้ความจริง ทุกสิ่งอย่างก็ได้เปลี่ยนอย่างสิ้นเชิง

แม้จะมาเสพสมกับนาง แต่ก็มิใช่ด้วยความรัก แต่เพราะนางเหมือนกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้มากกว่า เมื่อตั้งครรภ์นางนางกลับต้องซ้ำใจอีกครั
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • ยุทธการรักของเหล่าภรรยา   บทที่150 รอยยิ้มของเจ้า

    “เจ้าคิดจะเป็นลูกอกตัญญูเช่นนั้นรึ เจ้าคิดจะเป็นผู้ลงมือสังหารมารดาตนเอง หากผู้คนรู้เข้าจะประณามเจ้าเยี่ยงไรนะ”“ข้าคือท่านหญิงเหลียนม่งหยา ธิดาในพระชายาเอกหลี่ซินเหมย ข้าลงมือสังหารคนร้ายที่หมายชีวิตมารดา ย่อมได้รับคำสรรเสริญเยินยอมิใช่การประณาม ท่าทางท่านจะเลอะเลือนไปแล้วกระมัง”ฉึก! ดวงตาที่เคยหวานเชื่อมบัดนี้เหลือกค้าง เมื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดยังกลางอก หลี่หลิวหลีก้มลงมองยังสาเหตุของความเจ็บปวด สิ่งที่เข้าสู่ครรลองสายตาอันพร่าเลือนในตอนนี้...คือปลายกระบี่ที่ทะลุมาจากด้านหลัง พระสนมคนงามกระพริบตาถี่ ๆ พร้อมน้ำใสซึ่งเอ่อคลอสองข้างหน่วยตา สิ่งที่นางต่อสู้มาตลอดชีวิตหาได้เป็นใครอื่น แต่เป็นตัวนางเองอย่างนั้นสินะ“อึก...จะ...เจ้า”“ข้ามิได้เป็นผู้สังหารท่านเลยพระสนม แต่เป็นสาวใช้ของข้าที่เป็นผู้ลงมือ ดังนั้นคำว่าอกตัญญูที่ท่านกล่าวหา อย่าได้แม้แต่จะคิดว่าคนเช่นข้าจะกระทำมัน นี่คือเมตตาที่บุตรสาวเช่นข้ามีต่อท่าน มารดาผู้มิเคยจะยินดีในการกำเนิดของข้าเลย”คำพูดราบเรียบของหญิงสาว ทว่าเสียดแทงใจคนฟังยิ่งนัก เหลียนม่งหยาเดินช้า ๆ ไปยังมารดาที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง นางรู้เรื่องราวมากมายโดยที่ไ

  • ยุทธการรักของเหล่าภรรยา   บทที่149 เพราะเจ้า!

    เรือนพระชายาหลี่ซินเหมย ร่างบอบบางของเชียงเชียงฟุบอยู่กับพื้น ส่วนเจ้าของเรือนทำได้เพียงมองดูคนในชุดสีดำ ที่กำลังยืนแสยะยิ้มให้นางอย่างสาแก่ใจ กับสภาพไร้ซึ่งเรียวแรงในการขยับกาย “เจ้าดูไม่ดีเลยนะน้องพี่” “ฆ่าข้าเสียสิหลิวหลี หากความขุ่นเคืองของเจ้าเกิดจากข้า ก็ให้ทุกสิ่งจบลงที่ข้า” หลี่ซินเหมยเอ่ยกับผู้เป็นพี่สาว แม้จะมีความเจ็บปวดมากมาย ทว่าน้ำตาเพียงหยดก็หาได้มีไม่ “ฮ่า ๆ ฆ่าเจ้าเช่นนั้นรึ มันง่ายประหนึ่งพลิกฝ่ามือ” “แล้วเจ้าจะรอสิ่งใดกัน” “รอลูกรักของเจ้าอย่างไรเล่า ข้าต้องการให้มันเจ็บปวด ก่อนที่เจ้าและนางจะตายไปจากโลกนี้” “เจ้ามันไร้หัวใจ นางคือลูกในไส้ของเจ้าเองแท้ ๆ ไยยังมิหยุดที่จะทำลายนางอีกเล่า อย่างไรเสียเรื่องของนาง ก็ไม่มีทางหลุดรอดไปถึงผู้อื่นได้เป็นแน่” “น้องรัก ความลับที่ดีคือความลับที่ตายไปแล้วเท่านั้น เจ้าว่าจริงไหม หากผู้คนรู้ว่าข้าทำอะไรกับพระธิดาคนโต มันจะส่งผลต่อตำแหน่งขององค์ชายจิ้งหนานแค่ไหน เจ้าเคยคิดไหม” “หึ ๆ เจ้ารักแต่จิ้งหนาน โดยไม่คิดถึง

  • ยุทธการรักของเหล่าภรรยา   บทที่148 ท่านตา

    จวนแม่ทัพตะวันออก เหลียนม่งหยานั่งนิ่งฟังการายงานจากคนส่งข่าว หญิงสาวรู้สึกสมเพชกับโชคชะตาของตนเองยิ่งนัก คนทางเมืองหลวงคงคิดว่านางโง่เขลามากเลยทีเดียว เพียงบิดายื่นหยกชิ้นนั้นใส่มือ นางได้ให้คนออกสืบคนทุกสิ่งอย่างมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีคำบอกเล่า สำหรับสายตาคนอื่นคือการมอบของขวัญจากพ่อให้แก่ลูก แต่สำหรับนางกับบิดา มันคือการส่งสาสน์ให้แก่กัน โดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากให้มากความ เรื่องนี้นางเองก็พอจะระแคะระคายมาบ้างแล้ว แต่เมื่อมินานมานี้ทุกอย่างก็ได้กระจ่างแก่ใจ และครั้งนี้คนผู้นั้นหาญกล้าใช้ชีวิตสตรี ที่เสียสละทุกสิ่งอย่างปกป้องนางมาเป็นตัวล่อ เพื่อกำจัดนางให้พ้นทาง “สั่งคนของเรา ดูแลท่านแม่ให้ดีก่อนที่ข้าจะถึงเมืองหลวง” “น้อมรับคำสั่งขอรับนายหญิง” เสียงเชียงเชียงเรียกขานเจ้าของจวน ดังเข้ามาให้ได้ยิน ร่างในชุดดำได้หายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงเจ้าของห้องที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม ร่างสูงก้าวพ้นประตูเข้ามาด้านในห้อง ทุกสิ่งอย่างบนใบหน้าหล่อเหลายังคงเดิม สองสามีภรรยาสบตากันนิ่ง ทว่ากลับมันกลับเ

  • ยุทธการรักของเหล่าภรรยา   บทที่147 ชายป่า

    เมืองหลวง ณ ชายป่า สตรีสองนางได้ยืนเผชิญหน้ากัน ทั้งคู่มีใบหน้าอันคล้ายคลึงกันอยู่หลายส่วน แต่ทว่าไม่อาจทำให้คนมองรู้สึกถึงความเหมือนนั้นเลย เมื่อแววของทั้งคู่นั้นแตกต่างกันยิ่งนัก “น้องพี่เจ้าสบายดีนะ” น้ำเสียงหวานละมุนนั้น ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย เพราะหากฟังให้ดีแล้วมันแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน “น้องเช่นนั้นรึ หลี่หลิวหลี เจ้ายังกล้าเรียกข้าว่าน้องอยู่อีกหรืออย่างไร” หลี่ชินเหมยแค่นเสียงในลำคอ นางไม่อยากจะเชื่อว่าคนตรงหน้าคือพี่สาวร่วมสายเลือด พี่สาวที่สวมรอยเป็นเจ้าสาวแทนนาง ก้าวไปอยู่เคียงข้างบุรุษที่นางรัก และเขาก็รักนางอยู่เช่นกัน “เจ้ายังไม่ลืมเรื่องเก่า ๆ อยู่อีกหรืออย่างไรกัน” หลี่หลิวหลี เอ่ยถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงปนขำขัน เรื่องราวในอดีตทำให้นางเหมือนจะมีความสุข ทว่าไม่เลยเพราะเมื่อพระสวามีรู้ความจริง ทุกสิ่งอย่างก็ได้เปลี่ยนอย่างสิ้นเชิง แม้จะมาเสพสมกับนาง แต่ก็มิใช่ด้วยความรัก แต่เพราะนางเหมือนกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้มากกว่า เมื่อตั้งครรภ์นางนางกลับต้องซ้ำใจอีกครั

  • ยุทธการรักของเหล่าภรรยา   บทที่146 เปิดทาง

    ขวับ! ปลายแส้เปลี่ยนทิศอย่างรวดเร็ว มีดสั้นที่ควรจะพุ่งไปยังทิศทางของสามี มันกลับถูกทำให้พุ่งไปยังทิศทางเดิม ฉึก! องค์ชายฉิงหานดวงตาเบิกโพลง เมื่อแรงเฮือกสุดท้าย ที่เขาตั้งใจจะฉวยโอกาส ลงมือต่อศัตรูคู่แค้นอย่างถงเจี้ยนหลาง กลับถูกขัดขวางและกลายเป็นเขาที่ต้องตาย มีดสั้นที่ปักยังลำคอ ทำให้ฉิงหานไม่อาจเปล่งเสียงใดออกมาได้ ดวงตาที่เบิกกว้างไม่อาจหลับลงได้ ร่างสูงในชุดเกราะสีทองทรุดลงกับพื้นดิน ก่อนจะแน่นิ่งไปโดยที่ดวงตาไม่อาจปิดลงได้ นักฆ่าหนุ่มเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ทว่าเขาก็มิอาจที่จะหลีกหนีจากตรงนี้ได้เลย สิ่งเดียวที่ทำได้คือต้องฝ่าออกไปเท่านั้น องค์ชายฉิงหานนั่นขลาดเขลา ไม่ว่าผู้ใดตักเตือนก็มิคิดจะฟัง การสิ้นใจด้วยมือสตรีนับว่าโชคดีกว่าตายด้วยมือเด็ก ฉึก! นักฆ่าหนุ่มดวงตาเบิกโพลง เลือดสีดำคล้ำค่อย ๆ ไหลออกจากมุมปาก ชายหนุ่มไม่จำเป็นต้องคิดให้มากความ นี่คือการปิดปากเขาได้ดีที่สุด เหลียนม่งหยา ขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเห็นนักฆ่าหนุ่ม ทรุดลงกับพื้นดินเบื้องหน้านาง หญิงสาวก้าวเข้าไปยืนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเห็นใจ แต่จะทำอย่างไรได้ ทุกคนล้วนมีหน้าที่ต

  • ยุทธการรักของเหล่าภรรยา   บทที่145 สุนัขต่ำช้า

    “สุนัขต่ำช้าเช่นเจ้า สมควรได้รับการสั่งสอน” ฟึ่บ! ฉิงหานหายถูกกระชาก ให้ออกห่างจากถงเจี้ยนหลางอย่างไม่รวดเร็ว ชายหนุ่มมองไปยังผู้มาใหม่ด้วยสายตาคลั่งแค้น เขาไม่คิดว่าจะมีผู้ใดขัดขวางเป้าหมายของเขาเช่นนี้ “สอดมือเรื่องผู้อื่นคงเพื่อหวังรางวัลสินะ เช่นนั้นข้าให้สิบเท่าสำหรับค่าหัวของถงเจี้ยนหลาง” “เจ้าเก็บเอาไปไว้ใช้ในนรกเถอะฉิงหาน ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าแตะต้องเขา แม้เพียงปลายขนสักเส้นข้าก็ไม่ยินยอม” “คือใคร...อึก” “สวะเช่นเจ้าไม่มีสิทธิ์ถาม” ฉิงหานเซถอยหลังไปหลายก้าว เมื่อแส้สีดำกระทบร่างเขาอีกครั้ง การต่อสู้ของทั้งคู่จึงเริ่มขึ้นอย่างดุเดือด ฉิงหานรู้แล้วว่าหากเขามัวช้า อาจต้องเป็นฝ่ายเพรี้ยงพร้ำอย่างแน่นอน ถงเจี้ยนหลางขมวดคิ้วเป็นปม เมื่อมองเห็นคนที่เข้ามาช่วยชีวิต แม้จะอยู่ห่างกันพอสมควร แต่เขากลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างไรไม่รู้ แต่ด้วยการต่อสู้ที่ดุดันและกำลังติดพัน แม่ทัพหนุ่มจำต้องละสายตาจากร่างในชุดเกราะสีดำนั้นเสียก่อน “อ้ากกก!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดขององค์ชายฉิงหาน ทำให้นักฆ่

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status