บทที่141 เขินอาย

สองวันถัดมา

ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังอยู่หลายที ทำให้สองร่างที่กำลังแนบชิดกัน จำต้องตื่นลืมตา ถงเจี้ยนหลางขยับกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะลูบต้นแขนภรรยาเบา ๆ เป็นการบอกให้รู้ว่าเขาจะจัดการทุกอย่างเอง

“มีเรื่องอะไร”

แม่ทัพหนุ่มก้าวออกจากห้องนอน ก่อนจะปิดลงอย่างเบามือ พร้อมเอ่ยถามคนที่ยืนรออยู่

“เรียนท่านแม่ทัพ องค์ชายฉิงหานนำกำลังลอบข้ามชายแดนมาขอรับ”

รองแม่ทัพหนุ่มรายงาน ก่อนจะสบตากับแม่ทัพหนุ่มอย่างคนรู้ใจกัน ถงเจี้ยนหลางพยักหน้าเล็กน้อย ชายหนุ่มก้าวนำไปยังห้องหนังสือ ด้วยเกรงว่าภรรยาที่กำลังนอนอยู่จะรับรู้

ถงเจี้ยนหลาง รับรู้ได้ถึงความคับขันในทันที เมื่อเห็นฉีเหอยืนรออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มได้แต่ไว้อาลัยให้กับความสุข ที่ได้อยู่ร่วมหอกับภรรยาได้เพียงไม่กี่วัน เขาก็ต้องออกไปสู่สนามรบอีกแล้วเช่นนั้นหรือ

‘ยังดีกว่าพี่ใหญ่กับพี่เขยล่ะน่า’

ชายหนุ่มปลอบใจตนเอง เมื่อนึกถึงครอบครัวของพี่สาว ที่พี่เขยเกือบจะมิได้เข้าหอ เพราะพี่สาวบาดเจ็บสาหัสนั่นเอง ส่วนเขาอย่างน้อยแต่งงานมาครึ่งปี ก็ได้ร่วมหอกับภรรยาตั้งสามคืน นับว่ามีบุญยิ่งนัก

การประชุมเร่งด่วนได้จบลง ภายในเวลาเพียงครึ่งก้านธูป ถงเจี้ยนหลา