บททั้งหมดของ เพลิงร้ายใต้ปีกรัก : บทที่ 91 - บทที่ 100

ราชันย์สะบัดศีรษะนำพาร่างหนาใหญ่ลุกขึ้นเดิน แต่ยังไม่ทันจะได้เดินตามแรงลากจูงของสาวร่างโปร่งบางไปยังห้องครัวใหญ่ที่ไม่ค่อยจะได้ใช้ประโยชน์ หูก็ได้ยินเหมือนกับคนกำลังทะเลาะทุ่มเถียงกัน เสียงชายหนุ่มที่เล็ดลอดมานั้นคุ้นหูอย่างไม่ต้องสงสัยว่าจะต้องเป็นหนุ่มที่ทำให้เขานั้นเกิดอาการกระอักกระอ่วนใจอยู่ตอนนี้ “ปล่อยฉันได้แล้วไอ้บ้าห้าร้อย ไอ้หมาบ้าปากมอม” แต่อีกหนึ่งเสียงที่ตวาดแว้ดๆ ทั้งแหลมและเล็กบาดเข้าไปในช่องหูจนแก้วหูสั่นสะเทือนนั้นไม่คุ้นเลย คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยว่าสิทธิศักดิ์ไปทำอะไรถึงทำให้ผู้หญิงคนนั้นโกรธจนด่าว่าเจ็บๆ แบบนั้น “เกิดอะไรขึ้น” กันติชาเปรยถามกึ่งปรารภกับราชันย์ไม่ต้องตอบ เพราะเพียงแค่เสียงแหลมเล็กหายไปก็มีร่างบอบบางวิ่งเข้ามาอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือ จนเกือบจะชนเธอเข้าให้ ดีว่าราชันย์ไวพอดึงหลบได้ทัน “หยุดนะคุณน้อง” สิทธิศักดิ์ตะโกนเรียก เพราะอยากคุยกับชายิกาให้รู้เรื่องเสียที หากราชันย์กลับมาแล้วยังเห็นน้องสาวเดินเพ่นพ่านในบ้านเชื่อว่าชายหนุ่มยังพอจะรับได้ แต่ที่รับไม่ได้ก็คือนิสัยไม่ยอมคน ปากจัดเถียงคำไม่ตกฟากและที่สำคัญคือพอไม่ได้ดังใจก็อาละวาดฟาดงวงฝาดง

ดวงตาคมกริบจับจ้องที่วงหน้าขาวซีด ประกายในดวงตาแฝงไว้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจและเศร้าหม่นหมอง ในอกเขาถึงกับอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่เคยเกินขึ้นมาก่อน จากที่ไม่เคยหวั่นไหวจะตัดสินใจอะไรก็เด็ดขาดและทันท่วงทีกลับกลายเป็นอ่อนไหวไม่มั่นคงและยังอ่อนแออย่างไม่น่าเชื่ออีกอย่างตอนนี้เขาให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าสำหรับเขาแล้วกันติชาเป็นอะไรกันแน่ ถ้าจะบอกเธอเป็นนางบำเรอ แต่ความรู้สึกทุกครั้งที่มีร่วมกันมันไม่ใช่เลย ครั้นจะบอกว่าเป็นเมีย เขาก็ยังยอมรับไม่ได้เหมือนกัน ยังรู้สึกหวงแหงนและเสียดายชีวิตโสตและการจะไปไหนมาไหนไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังหนึ่งหนุ่มใหญ่และสาวน้อยสบตากันอยู่เป็นครู่ใหญ่ก่อนที่กันติชาจะเมินหน้าหนี เพราะรู้ดีแก่ใจ ไม่ว่าเธอจะทำดีเพียงไหนสำหรับราชันย์แล้ว เธอก็ยังเป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาใช้บำบัดความต้องการทางร่างกายเท่านั้นเอง รู้อย่างนี้แล้วก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้ตัดใจไม่หวังลมๆ แล้งๆ ให้ใจต้องเจ็บปวด แต่ในหัวใจส่วนหนึ่งก็ยังอยากที่จะหวังให้มีปาฏิหาริย์อยู่ดีนั่นแหละ จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงคนไร้หัวใจให้มีหัวใจรักใครเป็นและคนนั้นคือเธอ!ร่างหนาผุดลุกจากเก้าอี้ที

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ใหญ่” “ไม่ใช่เรื่องของเด็ก คุณน่ะรีบเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า และพาตัวเองกลับไปหาแม่ได้แล้ว อยู่ที่นี่นอกจากจะทำตัวไม่มีประโยชน์แล้วยังทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายอีก” ชายิกาโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม ลมหายใจหอบแรง ตามขอบไรผมและขมับมีเหงื่อเม็ดผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด ดวงตากลมโตเหมือนกับดวงตาเสือเปล่งประกายสีแดงลุกโชนเป็นไฟ กับกายบอบบางที่ผุดลุกจากที่นั่งอย่างเร็ว พร้อมมือเล็กที่พับแขนเสื้อซึ่งแทบจะไม่มีอยู่แล้ว เพราะวันนี้เธอใส่เสื้อแขนตุ๊กตาที่ถูกสิทธิศักดิ์และยายจอมจุ้นอาริตาบังคับให้ซื้ออย่างเอาเรื่อง ถ้าเธอถือเงินเองนะไม่ยอมซื้อหรอกไอ้เสื้อซังกะบ๊วยนี่ เอามาใส่แล้วนึกว่าตัวเองเป็นเด็กประถม หาใช่สาววัยรุ่นที่ถูกไอ้ผู้ชายบ้าตรงหน้าย่ำยีจนแทบไม่เหลือดี“พูดให้ดีๆ หน่อยนะนายสิทธิ์ ให้รู้เสียบ้างว่าฉันเป็นใครและนายเป็นใคร อย่ามาทำตัวเป็นผู้ชายปากเจ้าสัตว์สี่เท้าที่มันวิ่งเล่นเพ่นพ่านอยู่นอกบ้าน วิ่งพล่านเหมือนถูกน้ำร้อนลวกนั่นเลย” วงหน้าสวยแสยะยิ้มอย่างสมเพชเวทนาและยังพูดเสียงดูถูกดูแคลน “ตัวเองยังเอาตัวเองไม่รอด ปล่อยให้ผู้หญิงสนตะพายจมูกลากจูงไปไหนมาไหนตามใจอยู่เลยนี่นา ยังจะค

บางทีเขาอาจจะใช้ประโยชน์จากผู้หญิงคนนี้ รอยยิ้มมีเลศนัยซ่อนไว้ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉย มือใหญ่ซ่อนซองสีน้ำตาลเอาไว้ด้านหลังและเปิดประตูให้กว้างขึ้น พร้อมกับเอ่ยถามอย่างซุกซ่อนความหวังที่แทบจะปิดเอาไว้ไม่มิด “รีบไปไหนหรือเปล่า เข้ามานั่งคุยกันก่อนไหม?”อาริตามองคนที่ทัก ใบหน้าสวยรีบหันไปอีกฝั่งพร้อมยกสองมือขึ้นปาดน้ำตาบนวงหน้าตัวเอง ก่อนหันกลับมามองชายหนุ่มตรงหน้าที่ถึงแม้จะเป็นเพื่อนของสิทธิศักดิ์ แต่เธอก็แทบจะไม่เคยให้ความสนิทสนมหรือพูดคุยกันแบบสองต่อสองมาก่อน ด้วยรู้ว่าชายหนุ่มกับคู่หมั้นไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่อย่างค่อนข้างแปลกใจที่อีกฝ่ายชวนคุย ไม่เพียงแค่นั้นยังชวนเข้าไปคุยในห้องด้วย “ก็ดีเหมือนกันค่ะ” อาริตาตอบรับด้วยวงหน้าที่มีรอยยิ้มเล็กๆ ที่ยังสามารถบังคับฝืนให้มีขึ้นมาได้ ถ้าเป็นก่อนหน้าเธอไม่คิดที่จะสนทนาใดๆ กับอีกฝ่าย แต่ในตอนนี้การมีเพื่อนสักคนไว้คอยพูดคุยปรับทุกข์ด้วยก็ดีกว่าไปนั่งเฝ้าอยู่บ้านรอสิทธิศักดิ์กลับไปตอนเย็นกับภาพบ้าๆ ที่...เป็นเหมือนคมมีดบาดลึกไปในหัวใจให้เป็นผุยผง ด้วยความเจ็บปวดตลอดเวลาแบบนี้ แต่การตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้องของนภดลในวันนี้ อาริตาไม่รู้เลยว

ไม่ได้เสียแค่กายแต่สูญเสียหัวใจให้ชายหนุ่มไปแล้วด้วย เพราะเพียงแค่ชายหนุ่มพูดจาหวานหูนิดหน่อยก็พร้อมที่จะละลายกลายเป็นดินก้อนให้ถูกจับปั้นทางใดก็ได้ “ฉันจะไม่ดื้อ ไม่ซน ทำตัวน่ารัก ไม่ป่วนและก่อกวน รวมถึงยอมนายทุกอย่าง ขอเพียงแค่นายอย่าพูดว่าหรือทำให้ฉันเจ็บอีกได้ไหม” รู้ดีว่าเมื่อถึงเวลาต้องจากกันจะต้องเจ็บปวด จึงอยากเก็บวันเวลาที่ดีซึ่งมีร่วมกันไว้ในความทรงจำ ไว้ยามคิดถึงเวลาที่ต้องห่างกัน “จริงนะ แล้วจะทำได้หรือ ก็เธอน่ะอดปากไม่ให้เถียงฉันได้ที่ไหนกัน” หัวใจแข็งกระด้างเริ่มที่จะแกว่งเหมือนกัน เมื่อเจอกับลุกใหม่ช่างออดอ้อนของแม่จอมยั่ว ในตอนนี้สิทธิศักดิ์ลืมนึกถึงหญิงสาวอีกคนไปเสียสนิท เพราะสายตามีเพียงแค่หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนเดียวเท่านั้น ปลายมือร้อนระอุลากเลื่อนไปตามเรียวปากอวบอิ่ม ใบหน้าคมคร้ามโน้มลงไปประทับกดคลึงเบาๆ และอีกฝ่ายก็ทำตามที่บอก เผยอปากอ้าตอบรับสนองกลับจนเรือนกายชายชาตรีซู่ซ่าตื่นตัวแนบชิดบั้นท้ายงามงอน “จริงค่ะ ฉันจะทำตัวหวานๆ ทำทุกอย่างที่นายชอบ แต่บางอย่างถ้าฉันทำไม่ได้นายจะต้องบอกแบบดีๆ นะ แล้วที่สำคัญก็คือว่า...” เมื่อวันที่นายต้องเข้าพิธีแต่งงานกับผู้หญิงคนน