Lahat ng Kabanata ng Ninong Senator's Contract Marriage : Kabanata 61 - Kabanata 70

Nasapo niya ang kaniyang noo. Sumandal siya at ipinatong ang kaniyang siko. Kinatok-katok niya nang marahan ng kaniyang mga daliri ang mesa at patuloy na uminom ng alak. Ipinilig niya ang kaniyang ulo at tumingin sa kisame. Kahapon pa lang ay napagpasyahan na niyang itutuloy niya ang pagsang-ayon sa kasunduang kasal, ngunit bakit yata tila biglang umurong ang kaniyang dila sa mga tanong ni Tiarra? Isang simpleng katanungan lang naman sana, bakit hindi niya pa masagot sa harapan nito? Ang hirap pumagitna. Maraming bagay ang nakasalalay sa mga desisyon niya. Kapag hindi niya nagawa ang hinihiling ng mga magulang ni Tiarra, siguradong mahihirapan ang kaniyang ina. Ngayon lang naman niya ito gagawin. Kailangan niyang pagbigyan ang mga ito. Kailangan niyang pakisamahan si Tiarra hanggang sa huling hininga nito. Nag-isip siya nang ilang sandali. Buo na ang naging desisyon niya. Bukas na bukas ay haharapin at kakausapin niya si Tiarra para matapos na ang lahat ng ito. Ipinatong niya sa

“Buti hindi ka nahirapang hanapin itong bahay namin?” Alangan siyang ngumiti. “O, baka nahirapan ka talaga?” mapagbiro itong tumingin. Napangiti na rin siya. “Ang totoo ho, medyo nahirapan nga ho ako. Pero, ayos lang. May mga tumulong rin naman po sa akin para makarating rito.” Napakamot ang matanda. “Sabi ko nga kay Lena, dapat ipinahatid ka niya. Lalo pa sa sitwasyon mong iyan.” “Ah, Lola Trinidad, may tanong ho ako.” “Ano iyon, hija?” Inilapag nito ang nabalatan ng saging at kamote. Napakagat-labi siya. “Marami po bang sinabi si Manang Lena tungkol sa akin?” Ngumiti ito at naupo sa mahabang upuang kawayan na nasa kaniyang gilid. Nasa sala sila nang mga oras na iyon at nag-uusap. “Ang sabi niya sa akin, aalagaan daw kita hangga't naririto ka dahil anak ka ng amo niya. Kilala ko ang mommy mo, hija. Mabait siya, dahil siya ang tumulong sa amin noong ma-ospital ang apo ko noong maliit pa. Naku, baka kung hindi dahil sa kaniya, e baka napaano na ang apo ko. Kaya nga n

“Alam mo, ikaw. Masyado kang mapapel sa relasyon namin ni Chris!” Napataas ang kilay niya nang duruin siya nito. “Bakit ka ba nagpapapansin sa lalaking may girlfriend na? Hindi porke’t anak mayaman ka, anak ka ng amo ni mama. Hahayaan na kitang akitin ang boyfriend ko.” Lihim siyang natawa sa inasal nito. “Alam mo, Audrey, na-misunderstand mo lang ang mga nakikita mo. Isa pa, hindi ko gawain ang mang-akit. Sila ang naaakit sa akin,” pasimple niyang saad. Mas lalo lamang kumunot ang noo nito sa kaniyang itinuran. At lakas loob na nagsalita. “Uy, wow, babae rin ako. I have my own instinct. At alam ko na kinakalantari mo ang boyfriend ko diyan sa bahay mo.” Tuluyan na siyang natawa. “Ano? Alam mo, Audrey masama pa naman ang mambintang. Don't you see? Buntis ako.” Tumingin ito sa lumalaki na niyang tiyan. “Paano ko naman gagawin iyang sinasabi mo? Isa pa, I'm not that kind of woman,” dagdag niya pa. “At saka, ang mga lalaki. Kapag nakita nilang buntis ang babae, natatakot ‘y

“Uy, Francesca.. Tingnan mo itong anak mo. Mabalbon, mana sa tatay niya, ano?” namamanghang tanong ni Danica habang magiliw na kalung-kalong at bahagyang isinasayaw ang kaniyang anak. Inilapit nito sa kaniya ang sanggol at ipinasa sa kaniyang mga braso. Maligaya niyang pinagmasdan ang tahimik na natutulog niyang sanggol. Tama si Danica, ang mabalbon nitong katawan at braso ay kuhang-kuha mula sa ama nitong si Javier. Ang mahahabang pilik-mata, matangos nitong ilong at manipis ngunit mapupulang mga labi ay para nga ring si Javier. Sa tingin niya ay kaunti lamang ang nakuha nito sa kaniya. Maging ang hugis ng mukha nito ay Javier na Javier. Sigurado siyang makikilala ito ng senador kapag nakita nito ang kaniyang anak. “Ano ang ipapangalan mo sa kaniya?” maya-maya'y tanong ni Danica. Napaisip siya. Ano ba sa tingin niya ang magandang ipangalan sa kaisa-isa niyang anghel? ‘Hmm..’ Biglang may pumasok sa kaniyang isipan. “Javier.. Francesca..” turan ni Danica. “Lewis..” agad ni

Pakiwari niya'y biglang tumigil ang mundo niya nang masilayang muli ang maganda at masiglang mukha ni Francesca. Mas lalo itong nag-bloom sa kaniyang paningin. Hindi niya alam kung nakikita ba nito ang pagningning ng kaniyang mga mata nang mga sandaling iyon. Tila ba’y isang panaginip ang sa wakas ay muli niyang makita ang inaanak matapos nang mahigit tatlong taon. “Senator..?” tawag pa ng M.C. Tila wala siyang naririnig sa kaniyang paligid. Tanging mga titig na lamang rito ang kaniyang nagawa. “Akin na iyang anak ko..” Mga salitang nagpukaw sa kaniyang damdamin. “Senator? Naghihintay na po ang lahat sa inyong speech.” Napakunot ang noo niya nang magbalik siya sa reyalidad. “Anak? Anak mo ang batang ito?” naguguluhan niyang tanong nang tingnang muli ang mukha ng bata. Narinig niya ang bulung-bulungan sa paligid. Saka lamang niya napagtantong nasa harapan siya ng publiko. Hindi lamang mga estudyante ang nanonood sa kanila kundi pati mga magulang ng mga mag-aaral at mga taon