บททั้งหมดของ ท่านประทานคลั่งสวาท: บทที่ 21 - บทที่ 30

คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอเขินหน้าแดง แววตาหื่นกระหายฉายชัดทำเอาเธอสั่นสะท้าน ฝ่ามือเล็กกำแก่นกายใหญ่โตจนแทบจะไม่มิด เธอส่งยิ้มยั่วยวนก่อนจะจัดการกับไอศกรีมแท่งใหญ่ตรงหน้าแผล็บ แผล็บ แผล็บทันทีเมื่อปลายลิ้นเปียกชื้นแตะลงบนหัวบานหยักร่างสูงใหญ่เกร็งสะท้านขึ้นมาทันที ริมฝีปากอุ่นร้อนของเธอกำลังละเมียดชิมความอร่อยของไอศกรีมจนชายหนุ่มเริ่มหายใจหอบถี่แรงขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายร้อนรุ่มคล้ายกับคนกำลังเป็นไข้ฝ่ามือเล็กลูบไล้ปัดป่ายหน้าท้องซึ่งอัดแน่นไปด้วยซิกแพคเรียงตัวเป็นลอนสวย "อ๊าส์ บัว"น้ำเสียงแหบพร่าถูกเปล่งออกมายามเมื่อปลายลิ้นเรียวเล็กตวัดถี่ตรงส่วนปลายหัวเรียกให้มีน้ำหวานซึมไหล จนชายหนุ่มต้องดันกายใช้ศอกทั้งสองข้างดันกับโซฟาเอาไว้ใช้สายตามองพาสวยตรงหน้า"ชอบไหมคะ"เธอถามชายหนุ่มก่อนจะแลบลิ้นเลียส่วนหัวให้เขาได้เห็นอย่างชัด ๆ ราวกับว่าเป็นการท้าทาย"อมให้มันแตกคาปากของเธอสิ เดี๋ยวฉันให้หมื่นนึง"หญิงสาวไม่ตอบ เธอกระตุกยิ้มยั่วฝ่ามือเล็กขยับจนผนังหุ้มหดขึ้นลงตามแรงขยับ เธอจัดการใช้ริมฝีปากครอบครองแก่นกายทั้งใช้ปลายลิ้นปัดป่ายดูดเลียลากยาวทั้งแก่นกายและลูกบอลลูกน้อยทั้งสองลูกอย่างไม่มีข้อยก

ครั้งเดียวของเขาไม่มีอยู่จริง กว่าเธอจะก้าวขาออกมาจากห้องทำงานของชายหนุ่มได้เวลาก็ล่วงเลยไปจนบ่ายใกล้จะถึงเวลาเลิกงาน เรี่ยวแรงแทบจะไม่มีเหลือเมื่อภูผาเปลี่ยนห้องทำงานของเขาให้กลายเป็นสนามรองรับไฟสวาทของเธอและเขา ร่องสวยตอดรัดมีน้ำคาวของเขาหลงเหลืออยู่ บัวบูชาจำใจต้องเดินไปคว้ายาคุมกำเนิดขึ้นมาแกะทานแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ามันไม่ดีแต่เธอไม่มีทางเลือกเพราะช่วงนี้ภูผามักจะละเลยเรื่องการป้องกันอยู่บ่อยครั้งอีกทั้งเขายังปล่อยในทำให้เธอต้องแอบไปซื้อยาคุมกำเนิดมากันไว้ดีกว่าแก้ ดีกว่าให้เกิดปัญหาตามขึ้นมาทีหลัง"วันนี้บัวขอไปดูอาการของแม่ก่อนนะคะถ้าเสร็จแล้วบัวจะกลับไปหาคุณที่ห้อง"บัวบูชาพูดขึ้นทันทีเมื่อประตูห้องทำงานของภูผาเปิดออก ชายหนุ่มจ้องมองร่างของหญิงสาวซึ่งเธอเก็บของเตรียมพร้อมที่จะออกไป"เธออยากจะไปเยี่ยมแม่ใช่ไหม""ค่ะ บัวไปไม่นานคุณภูผากลับไปรอ...""ทำไมฉันต้องรอ"ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหาทั้งที่เธอยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเขาพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน"ถ้าอยากจะไปเยี่ยมแม่ก็ไปสิ แต่ครั้งนี้ฉันจะไปกับเธอด้วย""คะ""ฉันไม่ไว้ใจให้เธอไปเยี่ยมแม่ของเธอตามลำพังได้ยินชัดหรือยัง""ชะ...ชัดแล้วค่ะ"เธอตอ

ฟ๊อด ฟ๊อด"อื้อ พอได้แล้วค่ะ"หญิงสาวเอียงหน้าหนีสัมผัสจากปลายจมูกโด่งของชายหนุ่ม เธอเร่งแต่งตัวให้เขาด้วยความเร่งรีบเพราะวันนี้ทั้งเขาและเธอดันตื่นสายและมันใกล้จะถึงเวลาที่เธอและเขาจะต้องไปดูงาน แต่ชายหนุ่มดันไม่ให้ความร่วมมือ คอยแตะเล็กแตะน้อยคอยสอดฝ่ามือเข้าไปใต้กระโปรงทรงเองตัวสวยของเธออยู่เรื่อยไป"อย่าค่ะคุณภูผา เราสองคนจะสายแล้วนะคะ""ฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไร แค่อยากรู้ว่าวันนี้เธอใส่กางเกงในสีอะไร สีดำลายลูกไม้แบบที่ฉันชอบหรือเปล่า""พอเลยค่ะหยุดเลย"คนฟังอย่างเธอเขินอายจนหน้าแดงก่ำแต่เขากลับพูดหน้าตายแต่แววตาเจ้าเล่ห์ของเขาดันปกปิดไม่มิดใครจะไปคิดว่าท่านประธานบริษัทยักษ์ใหญ่มีกิจการมากมายจะหื่นได้ขนาดนี้ ดูสิตั้งแต่มาถึงที่นี่จนถึงเมื่อวานตอนเย็นเขาไม่เว้นเวลาให้เธอได้พักหายใจ ถ้าหากเมื่อคืนเธอไม่ยื่นคำขาดก็คงไม่มีทางได้นอนพักและวันนี้เขาและเธอก็คงจะเสียงานเสียเวลาไปอีก'หยุดเลยนะคะคุณภูผา พรุ่งนี้เราต้องไปดูงานตั้งแต่เช้า''แค่ครั้งเดียวเอง ดูสิมันแข็งแล้วเนี่ย''ครั้งเดียวก็ไม่ได้ค่ะ คำว่าแค่ครั้งเดียวสำหรับคุณมันไม่เคยมีอยู่ในพจนานุกรม เพราะฉะนั้นคืนนี้ห้ามทำอะไรบัวค่ะ'เธอยื่

ทั้งสองเดินทางมาถึงบ้านพักแม่เลขาสาวรีบเปิดประตูก้าวขาลงจากรถทันที ตั้งแต่ร้านอาหารจนถึงตอนนี้เธอเอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรราวกับคนมีบางสิ่งบางอย่างเก็บไว้ในใจแม้แต่ภูผาเองก็ยังสัมผัสมันได้ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านพักเดินตามร่างสวยของเธอขึ้นไปยังบนห้องนอนอย่างช้า ๆ ทันทีเมื่อเขาเปิดประตูก้าวขาเข้าไปก็เห็นว่าเธอกำลังเปิดประตูตู้เสื้อผ้าบนไหล่บางมีผ้าเช็ดตัวพาดเอาไว้โดยที่เธอไม่หันมาสนใจเขาที่กำลังยืนดูอยู่"เป็นอะไรไปบัวเธอเดินหนีฉันทำไม"เธอหันมามองหน้าเขาพลางส่ายหน้าไปมาก่อนจะหันไปรื้อเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าเดินทางของตัวเอง ท่าทีเมินเฉยไม่สนใจกระตุกต่อมโมโหของชายหนุ่มจนเขาต้องรีบสาวเท้าเดินเข้าไปกระชากแขนสวยของหญิงสาวออกแรงดึงร่างของเธอให้ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า"เธอเป็นอะไรไป แล้วทำไมต้องเดินหนีฉันด้วย""บัวไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ""แล้วทำไมตอนฉันถามเธอไม่ยอมตอบฮะ"แรงบีบตรงท่อนแขนทั้งสองข้างทำให้เธอรู้สึกเจ็บแต่เธอก็ยอมเก็บความรู้สึกนั้นไม่ปล่อยออกมา"แล้วนี่เป็นอะไรไปอีก ทำไมถึงได้เดินหนีฉันแบบนี้""บัวไม่ได้เดินหนีค่ะ บัวแค่จะขึ้นมาอาบน้ำ"เธอพยายามพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เธอรู้ว่าตอน

ราวกับโลกทั้งใบถล่มลงมาตรงหน้าของบัวบูชา มือไม้ทั้งสองข้างสั่นจนไม่สามารถจับโทรศัพท์เอาไว้ได้อีกต่อไป เพล้งหัวใจดวงน้อยปวดหนึบเมื่อรับรู้ข่าวร้าย ทำไม ทำไมชีวิตของเธอจะต้องมาสูญเสียคนที่เธอรักด้วย ทำไมกัน"ฮึก"น้ำตาแห่งความเสียใจไหลทะลักออกมา เธอทรุดกายนั่งลงกับพื้นด้วยความหมดแรง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ภูผารีบเปิดประตูวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเมื่อเขาได้ยินเสียงบางอย่างตกพื้นตามด้วยเสียงสะอื้นซึ่งดังมาจากด้านใน"บัว เธอร้องไห้ทำไมเธอเป็นอะไร"ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้ามาคว้าร่างของบัวบูชาเข้าไปกอดเมื่อเขาเห็นเธอนั่งกองอยู่บนพื้นแถมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก น้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาราวกับทำนบแตกนั้นยิ่งทำให้เขาเริ่มใจไม่ดี สองแขนโอบกอดเธอเอาไว้อย่างเหนียวแน่นเมื่อคนในอ้อมแขนร้องไห้จนตัวสั่น"ฮึก คุณภูผา""เป็นอะไรบัว ใครทำอะไรเธอ"เขาถามหญิงสาวในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงร้อนรน แต่เธอกลับส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลไม่ขาดสาย"แม่ ฮึก แม่ของบัวท่านเสียแล้ว"ภูผาช็อกไปชั่วขณะเมื่อได้ยินบัวบูชาพูดคำนั้นออกมา เขารีบตั้งสติกอดเธอไว้อย่างเหนียวแน่นเมื่อคนในอ้อมแขนร้องไห้ออกมาอย่างหนักตามด้วยเสียงสะอื้นของเธอ"ฮึก แม่ท