All Chapters of พันธะรัก วิศวะโหด: Chapter 31 - Chapter 40

น้ำเสียงหวานหยดนั้นเจือด้วยนัยยะชัดเจนคิรันขบกรามแน่น เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ ความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดเหมือนกำลังจะขาดผึงในไม่กี่วินาทีโรงแรม...กับภาคิน...สองคำนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาไม่หยุด สุมเชื้อเพลิงลงในไฟแห่งความระแวงที่กำลังคุโชนอย่างบ้าคลั่ง"ไอรีน..." เขาคำรามออกมาเสียงต่ำในลำคอ ราวสัตว์ป่าที่ถูกกระตุ้นจนขาดสติธันวาที่ยืนอยู่ไม่ห่าง หน้าซีดลงทันที รีบโค้งตัวขอตัวออกไปอย่างรู้ว่าไม่ควรอยู่ในที่นั้นต่อแม้แต่วินาทีเดียวแววตาคมปลาบของคิรันวาบขึ้นด้วยโทสะ ราวกับมีระเบิดลูกใหญ่ระเบิดกลางอกประตูห้องเพิ่งปิดลงไม่นาน ไอรีนก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้ากังวล"คุณเรียกฉันเหรอคะ..." น้ำเสียงเธอเบาราวกับกลัว"เอ่อ...ฉันแค่บอกสิ่งที่เห็นนะคะ" มายด์ทำท่าทางเหมือนหวังดี ก่อนจะชำเลืองไปทางไอรีนด้วยสายตาเยาะเย้ย แล้วรีบขอตัวออกจากห้อง ทิ้งรอยยิ้มเหยียดไว้อย่างไม่ปิดบังคิรันลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้า ๆ ดวงตาสีดำคมกริบตวัดมองมาอย่างเย็นชาเยือกแข็ง"เมื่อคืนเธอไปไหนมา" เสียงเขานิ่งแต่แฝงแรงกดดันมหาศาล"ฉัน...ไปนอนที่ห้

เสียงฝีเท้าที่ก้าวหนักๆ ดังสะท้อนก้องในห้องที่เงียบงัน ไอรีนกัดฟันแน่น ข่มน้ำตาที่กำลังจะไหลไม่ให้หลุดออกมา เธอกำลังจะเดินผ่านเขาไป กำลังจะปล่อยให้หัวใจที่แหลกละเอียดนี้ได้หลบหนีไปให้ไกลที่สุด...แต่ทันทีที่ก้าวขาเพียงครึ่งเดียว ร่างสูงก็พุ่งเข้ามากระชากแขนเธออย่างแรงจนตัวเธอเซถลาเข้าสู่อ้อมกอดของเขา“เธอไม่มีสิทธิ์ไปจากฉัน!”เสียงเข้มต่ำกร้าวแตกต่างจากท่าทีสุขุมที่เขาเคยใช้ในทุกๆ วัน มันร้อนแรงและกราดเกรี้ยวจนร่างบางสั่นสะท้าน“ปล่อยนะ! คิรัน ปล่อยฉัน!” ไอรีนดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อผลักเขาออกไป แต่เหมือนกับยิ่งดิ้น... อ้อมกอดนั้นยิ่งแน่นขึ้นริมฝีปากหยักบดขยี้ลงมาบนกลีบปากของเธออย่างบ้าคลั่ง ไม่มีความอ่อนโยน มีเพียงแรงอารมณ์ที่เอ่อล้นและรุนแรงเกินควบคุม ไอรีนพยายามขืนตัว แต่เพียงนิดเดียวเท่านั้น ก่อนที่คิรันจะรวบตัวเธอเข้ามาแนบชิดอีกครั้งเขาผละออกเพียงนิดเพื่อสบตากับดวงตาคู่สวยที่เปียกชื้นด้วยน้ำตา ใบหน้าของเธอสั่นไหว แก้มเปียกชุ่มจนใจเขาแทบขาด แต่ในความโกรธเขากลับไม่ยอมปล่อยมือ

เกือบหนึ่งสัปดาห์เต็ม... ที่ไอรีนไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงเขาอีกตั้งแต่วันที่เธอตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตคิรัน ทุกอย่างเหมือนโลกหมุนช้าลง แต่เธอกลับต้องฝืนก้าวเดินต่อไป แม้ในใจจะยังสั่นไหวทุกครั้งที่เผลอคิดถึงแววตาดุดันที่เคยมองมา หรือเสียงทุ้มต่ำที่เคยกระซิบถ้อยคำแสนอบอุ่นในคืนเหงา"ถ้าแกจะร้องไห้อีก ฉันจะเทน้ำใส่หัวแล้วนะไอรีน!" พลอยตะโกนลั่นจากหน้าประตูห้องนอน มือถือแก้วน้ำเย็นเจี๊ยบมาขู่"ไม่ได้ร้องแล้วน่า..." ไอรีนปาดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ ก่อนจะฝืนยิ้ม"แค่...แค่ยังหายใจไม่เต็มปอดก็เท่านั้นเอง"“มันต้องใช้เวลานิดนึง” พลอยถอนหายใจ ก่อนจะนั่งลงข้างเพื่อนรักแล้วลูบหัวเบา ๆ“แต่ฉันอยู่ตรงนี้ไง ไม่ให้แกจมอยู่กับความเสียใจนานหรอก”หญิงสาวพยักหน้ารับเบา ๆ เธอรู้ดีว่าเธอโชคดีแค่ไหนที่มีเพื่อนรักแบบพลอยอยู่ข้าง ๆ ในช่วงเวลาที่ชีวิตดูเหมือนพังลงจนแทบไม่มีอะไรเหลือแต่โลกภายนอกยังหมุนต่อ...เป็นช่วงเดียวกับที่ต้องทำเรื่องจบการศึกษา ไอรีนใช้เวลาช่วงนั้นจดจ่อกับเอกสารและการเตรียมตัว หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่างแล้

“ทุกอย่างที่ทำให้เขาเข้าใจเธอผิด ฉันจัดการเองทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นข่าวลือ ภาพถ่าย คลิป หรือแม้แต่คำพูดของบางคนในแผนก... ฉันจงใจวางไว้ให้เขาได้ยินด้วยตัวเอง เพื่อจะได้ ‘ผิดหวัง’ กับเธอจนถอนตัว”“เพราะเธอไม่คู่ควรกับเขา”เสียงของมายด์ในวันนั้น ยังคงก้องอยู่ในหัวไอรีน แม้จะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม คำสารภาพตรง ๆ ว่าทุกอย่างเป็นแผนการของเธอ มันเหมือนมีใครเอามีดมาแทงกลางใจ หยดเลือดหยดแรกคือความเจ็บปวด...แต่สิ่งที่ตามมาไม่ใช่น้ำตาอีกต่อไปแต่เป็น “เปลวไฟ”เปลวไฟในดวงตาที่ไม่ยอมแพ้ไอรีนยืนอยู่หน้ากระจก แต่งตัวเตรียมออกไปทำงาน สวมชุดเชิ้ตเรียบง่าย กางเกงผ้าทรงตรง ไม่มีสีสัน ไม่มีลวดลายเหมือนเคย เพราะเธอเลือกแล้วว่าจะไม่โดดเด่น…จะอยู่เงียบ ๆ จนกว่าความจริงจะเปิดเผยออกมาเองเธอถอนหายใจยาว กดเสียงสั่นไว้ในลำคอ“ฉันจะไม่ร้องไห้อีก”จะไม่มีวันให้ใครมองว่าเธออ่อนแออีกต่อไป...รวมถึงเขาด้วย — คิรัน ในอีกมุมหนึ่งของเมือง…มายด์นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟารับแขกของคอนโดหรู ดวงตาฉายแววพอใจหลังจากที่เล่าเรื่องทั้งหมดให้อีกคนฟัง

เสียงส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนสะท้อนกับความเงียบงันในโถงทางเดินเมื่อหญิงสาวก้าวออกมาจากมุมที่ซ่อนตัว ความรู้สึกตีกันในอกทั้งสับสน โกรธ เจ็บ และชา... แต่ก่อนที่ไอรีนจะได้หันหลังกลับ เธอก็ต้องชะงัก ร่างทั้งร่างแทบหยุดหายใจเมื่อสบเข้ากับดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้น—คิรันยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ได้หลบ ไม่ได้หลีก และไม่พูดอะไรสักคำ“คุณ...” เสียงของเธอแผ่วเบาอย่างไม่เชื่อสายตา แต่ยังไม่ทันถามออกไป มือแกร่งก็ดึงข้อมือเธอแรงพอจะทำให้ร่างเซตามไปคิรันไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ เขาเพียงแค่จ้ำพาออกไปจากตึกอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความมืดและเสียงเพลงเบื้องหลังที่ค่อย ๆ จางหายประตูรถถูกเปิดอย่างแรง แล้วปิดเสียงดัง ก่อนที่เครื่องยนต์จะถูกสตาร์ทพร้อมกับแรงขับที่ทำให้ไอรีนต้องยึดเบาะไว้แน่น“คุณรู้ได้ยังไง...” ไอรีนเปิดปากถามในที่สุด ขณะที่คิรันขับรถด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเขาไม่ตอบทันที จนกระทั่งเลี้ยวรถออกจากลานจอด “เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธออยู่ในที่แบบนั้นโดยไม่มีใครมองเหรอ?”“...คุณตามฉัน?”“ฉันไม่ได้ตาม แต่ฉันเ