Semua Bab Bilyonaryong Kapitan (SPG): Bab 141 - Bab 145

Pagkatapos naming kumain, halos walang imikan habang nag-aayos si Raze ng pinagkainan. Ako naman, nakaupo lang sa stool, pinipigilan ang sarili kong huwag masyadong mag-isip ng kung anu-ano. I want everything to be clear, for all the truth to come out, but I also know I don’t have the strength to argue right now if I force it. “Come with me,” bigla niyang sabi matapos hugasan ang huling plato. Nilapitan niya ako, marahang hinawakan ang kamay ko. “Saan?” tanong ko, medyo nag-aalangan pero tumayo na rin at nagpatianod na lang. “Take a bath. You still look pale.” Huminga siya ng malalim. “Let me help you.” Medyo nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya, pero hindi na ako tumanggi pa. Nakita naman niya lahat sa akin. Hinayaan ko siyang hatakin niya ako papuntang banyo. Nang makapasok, pinaupo niya ako sa maliit na upuan sa loob ng shower room. Binuksan ang shower, in-adjust ang init ng tubig. Tapos, dahan-dahan, siya na mismo ang nagtanggal ng suot ko, tulad ng ginawa niya ka

Hindi ko kayang hindi siya yakapin habang sinasabi niya lahat ng iyon. Walang suot ang kahit alin sa amin. Parehong pawisan mula sa nangyari kanina, pero sa gitna ng init, sa pagitan ng bawat salitang lumalabas sa bibig ni Raze, mas ramdam ko ang takot niya. Hinaplos ko ang buhok niya, pinapawi ang bigat ng nararamdaman niya. “Raze…” Humigpit ang yakap niya sa baywang ko. Halos mapasinghap ako sa sobrang diin ng yakap niya sa akin pero hinayaan ko lang. “I mean it, Lylia,” bulong niya. “Minsan, naiisip ko, mas mabuti pang—” Hindi ko na siya pinatapos. Dahan-dahan kong hinawakan ang magkabilang pisngi niya at pinilit siyang tumingin sa akin. “Don’t say that,” mahinahon kong sabi. “Never say that again.” Ramdam ko kung paano kumikirot ang puso ko sa bawat basag ng boses niya, pero ayaw kong marinig mula sa kanya ang ganung salita. Hindi ko kaya. “Baby…” humigpit lalo ang kamay niya sa bewang ko, “What do I do now? I don’t want to lose you again.” Dahan-dahan ko siyang hinalikan

Nasa kalagitnaan kami ng biyahe pauwi, halos dalawang oras na mula sa tabing-dagat, pero kahit ganun, parang ayaw ko pa ring matapos ng sandaling iyon. Tahimik si Raze habang hawak ang manibela, naka-sunglasses pa siya, habang ako naman, nakaupo sa passenger seat ng RV. Ilang beses ko siyang sinulyapan. Hindi ko alam kung bakit pero ramdam ko pa rin sa kanya ang tension kahit kakagaling lang namin sa ganung masayang bakasyon. Maya-maya, hindi ko na rin napigilan ang sarili ko. Lumapit ako, sinapo ang kamay niya mula sa manibela. “Raze…” mahina kong sabi. “Hmm?” Hindi niya inalis ang tingin sa daan, pero alam kong nararamdaman niya na may gusto ako. “Can we… one last?” Bulong ko habang pinipisil ang braso niya. “Before we get home?” Doon siya napatingin sa akin, mabilis lang pero sapat para magtagpo ang mga mata namin. “Lylia…” Seryosong usal niya. “You know that’s dangerous. I’m driving.” Pero imbes na umatras ako, dahan-dahan akong umangat mula sa kinauupuan ko, lumapit sa ka