Semua Bab Bilyonaryong Kapitan (SPG): Bab 161 - Bab 170

Lira's POV Pasado alas syete ng gabi nang matapos kami sa paglilinis dito sa labas ng mansyon. Pare-pareho kaming nakaupo ngayon sa tig iisang upuan na gawa sa bakal, walang imik, pinapakiramdaman ang isa't-isa kung sino ang mauunang magsasalita. Nakakapagod man ang araw na 'to, at least nakatulong kami kay Kuya Kap, at masaya ako na nakabalik na sila dito sa amin. Habang pinupunasan ko ang pawis sa noo, napansin ko ang panakaw na tingin ni Love kay Razen. Mukhang may gusto pa yata siya sa kakambal ni Kuya Kap. Nang makapagpahinga na ako, sabay-sabay silang napatingin sa akin nang bigla akong tumayo. Napansin kong kumunot ang noo ni Love pero iningusan ko lang. Napaghahalataan, eh. Gwapong-gwapo sa katabi. "Doon na kayo maghapunan sa amin," alok ko at ngumiti. Napansin ko na parang ang lalim ng iniisip ni Raze dahil nakatanaw lang siya sa malayo. Hm, parang may idea na ako kung sino ang iniisip niya o baka ako lang 'tong assumera. "Magluluto kami ni Love," dagdag ko.

Pagkatapos ng hapunan, nagsimula nang magligpit si Lylia ng mga pinagkainan. Tahimik niyang isinilid ang mga plato sa tray habang si Lira at Love naman ay abalang-abala sa paglabas ng mga hugasin sa gilid ng bahay. Rinig na rinig ang salpukan ng tubig at plato, pati ang tawanan ng dalawa habang nagkukuwentuhan. "Ate, kami na po dyan," wika ni Love pero umiling lang si Lylia. "Huwag na, kaya ko naman," sagot niya na ngayon ay bitbit ang ilang baso. "At saka nalinis ko naman na lahat." Sa kabilang banda, si Razen at Nicole naman ay nagkusa na magtimpla ng kape. Abala si Nicole sa pagbubukas ng instant coffee sachets habang si Razen ay naghahanda ng mainit na tubig sa maliit na kettle na electric. "Sanay na sanay kayo ah," biro ni Lira nang mapadaan ito sa kanila. "Syempre," sabay turo ni Nicole sa sarili. "Adik yata 'to sa kape. Naging tubig ko na nga." Natawa si Razen. "Kaya nga siya na ang pinagtimpla ko ng kape, baka matabangan pa kayo sa gawa ko." Habang lahat ay ma

“Nasaan ang anak natin?” seryosong tanong ni Raze, habang nanatiling nakatitig sa mga mata ni Lylia. Bahagyang napalunok si Lylia at agad na umiwas ng tingin. “Sa Maynila.” “With Kael?” Mabilis siyang humarap kay Raze, at lukot ang noong tumitig dito. “What are you talking about? She’s with her nanny. Ba’t napasok si Kael sa usapan? We’re talking about terms here.” Raze let out a deep sigh. “Sorry. I was just curious.” “Don’t make this personal, Raze,” madiin sabi ni Lylia. “We can no longer fix—” “If you want to buy the land desparately, I’ll give you the price, five billion… in partnership with me." Napasinghap si Lylia. Tumigil ang paggalaw ng kanyang daliri sa ibabaw ng iPad. “Excuse me? Are you serious? Gawa ba sa gold ang lupa mo para taasan ng ganyan?” “Five billion,” Raze said with finality. “But not for full ownership. I want to stay in the business.” Nababaliw na yata ang lalaking 'to! Five billion tapos partner pa kami? Tumayo si Raze at humilig sa puno.

Ilang linggo na ang lumipas mula noong simulang ipatayo ang cafè ni Lylia. Araw-araw silang nagkakasama sa ginawang waiting shed kung saan doon sila nag-aalmusal, nagtatanghalian, at hapunan kasama ang mga trabahador—kape, kaunting tawanan, ganyan palagi ang nangyayari. Pero kahit tila normal ang lahat, hindi pa rin maikakaila ang tensyon sa pagitan nina Raze at Lylia. Bandang hapon, habang kalmado ang paligid at papalubog na ang sikat ng araw, lumabas si Lylia mula sa bahay. Nakasuot ng shorts, top na kita ang pusod. Mas gusto niya ang ganitong suotan, mahangin at magaan sa balat. Luminga-linga muna siya kung may tao sa paligid at nang makitang wala, sumalisi siya. Napansin niyang may ilan nang poste sa gilid, may mixing area na rin, at ilang lalaki na abala sa pagbuhat at pagbubuhos. Doon din agad napako ang mata niya sa isang lalaking walang pang-itaas, tagaktak ng pawis, at kasalukuyang nagbubuhat ng sako ng buhangin. Si Raze. He looked hot as hèll! Mabilis na napailing s

Habang naglalakad sila palabas ng site, bigla na lang bumagsak ang malakas na ulan. “Ay, put—” Napaatras agad si Lylia nang bumuhos ang tubig sa balikat niya. Ngayon pa lang nilalamig na siya dala ng hangin kasabay ng ulan. “Let's stay here for a while,” wika ni Raze at marahan hinawakan ang siko niya, pinigilan sa pagsuong sa ulan. "Baka magkasakit ka." “I-I know," mahinang usal niya at binawi ang siko. "I said d-don't touch me." Napabuntong hininga na lamang si Raze, hindi mapigilang mag-alala kay Lylia nang yakapin ang sarili. Nagsisimula na rin itong mangamot dahil sa dami ng lamok. “Let's stay there, malapit lang. Madilim na rito at palakas nang palakas ang ulan," ani Raze, tinuturo ang maliit na bahagi ng waiting shed na gawa sa kahoy at yero, pansamantalang silungan ng mga trabahador. Hindi agad gumalaw si Lylia pero dahil wala rin siyang ibang mapupuntahan, sumunod na lang din siya. Pagkarating nila sa shed, pareho silang nabasa kahit ginawang cover ang sako ng