Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 91 - Bab 100

สงครามยังไม่สงบลง เฟิงหรานเดินเร่งฝีเท้ามาที่ทั้งสองคน“ท่านผู้ฝึกสอนซูเหม่ยเรียกเจ้าทั้งสองที่ห้องทำงานของนาง” เสี่ยวหนี่ที่กำลังถกแขนเสื้อขึ้นถึงกับชะงักงันส่วนจี้เหวินที่เบ้ปากพร้อมกับถอนหายใจยาว“ข้าบอกเจ้าแล้วเห็นไหมว่าอย่าทะเลาะกับข้า” จี้เหวินพูดดังเสี่ยวหนี่ส่ายหน้าเดินตามเฟิงหรานไปทันทีสองพี่น้องต่างแม่ เสี่ยวหนี่และจี้เหวิน เดินตามเฟิงหรานเพราะเสียงเรียกของซูเหม่ยไปยังห้องทำงานของแม่ครัวหลวง“ท่านผู้ฝึกสอน” ทั้งสองคนย่อกายลงด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นในใจ“นั่งลงสิทั้งสองคน” เสียงอ่อนโยนของซูเหม่ยดังเบาๆ ไม่เหมือนเช่นทุกครั้งที่นางจะไว้ตัว เสี่ยวหนี่รีบนั่งลงทันทีจี้เหวินที่ยังหันมองเสี่ยวหนี่ด้วยแววตาขุ่นเคืองซูเหม่ย ยืนอยู่กลางห้องหลังเงียบไปครู่หนึ่ง นางหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากกล่องไม้ไผ่ แล้วยื่นมันลงตรงหน้าทั้งสองเสียงดัง “ฟึบ”จดหมายนั้นม้วนผูกด้วยเชือกแดง ตราประทับยังสดใหม่ มือจี้เหวินสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อมองเห็นลายเซ็นท้ายกระดาษ"โจวหลิวเยว่"บิดาของนาง...และของเสี่ยวหนี่เช่นกันซูเหม่ยกอดอก ถอนหายใจช้าๆ“พอจะรู้แล้วใช่ไหมว่าข้าเป็นใคร” เสี่ยวหนี่เบิกตานิดๆ แต่กระนั้นก็

ยามสายก่อนงานเลี้ยงต้อนรับเหมันต์ไม่กี่วันแสงแดดจางๆ ทอดตัวเหนือท้องฟ้าแคว้นเหนือ อากาศเย็นจัดแต่ไม่ถึงกับกัดกระดูก กลิ่นหอมอ่อนของต้นสนผสมกลิ่นดินเย็นหลังหิมะตกเบาๆ เมื่อคืนช่างเข้ากับฤดูเหมันต์ยิ่งนัก พื้นหินทางเดินในสวนด้านหลังตำหนักหลวงยังมีละอองน้ำแข็งเกาะพราว เสียงนกกระจิบร้องเรียกแสงอาทิตย์ดังก้องท่ามกลางความเงียบณ กลางทางเดินหินโค้ง เสี่ยวหนี่ที่ถือตะกร้าผ้าขาวสะอาดใส่ของแห้งและสมุนไพรไว้เต็มตะกร้ากำลังเดินกลับจากสวนสมุนไพรด้านในวัง หางคิ้วขมวดนิดๆ เพราะกำลังคิดเรื่องวันงาน และสิ่งที่ต้องจัดเตรียมทั้งวัตถุดิบและเครื่องปรุงต่างๆในขณะเดียวกัน บุรุษผู้หนึ่งกำลังก้าวเข้ามาจากอีกด้านของทางเดินองค์ชายโจวชัวองค์ชายเลือดผสมจากตะวันตกซึ่งเกิดจากการอภิเษกทางการเมืองกับองค์หญิงจากแดนตะวันออก และบิดาที่เป็นองค์ชายของตะวันตก หน้าตาคมเข้ม ผมสีดำสนิทแต่ดวงตาสีน้ำทะเลลึกสะท้อนแสงแดด พาดผ้าคลุมขนสัตว์หนาสีเข้ม ท่าทางไม่เร่งรีบ มือหนึ่งถือหนังสือ อีกมือหมุนผลสนเล่นเดินอย่างไม่เร่งรีบเหมือนกำลังชมวังหลวงเมื่อถึงทางแยก เสี่ยวหนี่ก้าวออกจากพุ่มไม้พร้อมหมุนตัวกลับมาอย่างรวดเร็ว เพราะลืมห่อสมุน

“แอ๊ด...”บานประตูไม้ถูกเปิดออกอย่างไม่เกรงใจนัก หยางลี่นั่งหลังตรงอยู่หน้ากระดาษร่างจดหมาย ด้านข้างมีตงเจี้ยนยืนสงบเงียบอย่างองอาจ ส่วนขันทีกวงซุนกำลังรินชาลงจอกให้กับหยางลี่เสียงรองเท้ากระทบพื้นอย่างมั่นใจดังเข้ามาพร้อมน้ำเสียงกึ่งหยอกเย้ากึ่งจริงจัง“พี่ชาย พี่ชายคนดีของข้า….” อวี่หรงเอ่ยทักเสียงใส ยิ้มกว้างราวกับไม่เคยมีคำว่าเคาะประตูอยู่ในพจนานุกรมหยางลี่ชะงักปลายพู่กันก่อนจะเก็บม้วนจดหมายนั้นไว้อย่างแนบเนียน ไม่ทันไรอวี่หรงก็เดินมาประชิดแล้วยืนเท้าเอวส่งสายตาพิฆาต...กึ่งออดอ้อนเท้าแขนกับขอบโต๊ะ มองพี่ชายอย่างจับผิด“โอะโห ที่นี่กลิ่นน้ำหมึกหอมเชียว ใช้หมึกหอมเลยหรือ พี่ข้าเขียนจดหมายถึงหญิงงามคนไหนอยู่น่ะ”หยางลี่ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะวางพู่กันลงอย่างสงบแล้วใช้แขนเสื้อปิดกระดาษบนโต๊ะอย่างแนบเนียน ริมฝีปากเรียบเฉย “ไม่มีใครทั้งนั้น”“งั้นท่านกำลังเขียนอะไรน่ะครั้งก่อนร่างจดหมายถึงโจวชัวครั้งนี้ร่างถึงใครอีกหนอ” “เรื่องราชการ” หยางลี่ตอบเสียงเรียบ ใบหน้าเรียบเฉย“อ้อ งั้นก็พักได้แล้วสิ เพราะว่าเที่ยงนี้ข้าจะเลี้ยงมื้อพิเศษ โจวชัวเพิ่งมาถึง ก็เลยอยากให้เขารู้สึกอบอุ่นแบบบ้านๆ ข้

“เสี่ยวหนี่ไม่รู้ว่าท่านคือฮ่องเต้ แล้วจะไปขอพบฮ่องเต้ทำไม ข้าเกรงว่า… นี่จะเป็นเพียงกลอุบายขององค์ชายรองที่อยากให้ฝ่าบาทไปร่วมโต๊ะมากกว่า”ตงเจี้ยนยิ้มเอื่อยๆ อย่างรู้ทันน้องชายตัวแสบของหยางลี่“องค์ชายรอง… ฝ่าบาทท่านก็รู้ ว่าชอบแกล้งฝ่าบาทอย่างไรบ้าง บางทีเขาก็พูดโกหกได้เนียนราวกับบทละครชั้นครู บางครั้งก็จงให้จับโกหกได้เพื่อให้ท่านว้าวุ่นใจเช่นนี้”หยางลี่นิ่งฟัง แววตาผ่อนลงเล็กน้อยตงเจี้ยนกล่าวต่อ“เสี่ยวหนี่ที่ข้าเห็น…เป็นหญิงสาวที่ใสซื่อ ตรงไปตรงมา และหากนางจะขอพบฮ่องเต้…พูดตามตรงว่าเป็นไปได้ยากมาก”“นางเคยพูดกับฝ่าบาทว่า ไม่ชอบฮ่องเต้ เพราะไม่รู้จัก นั่นหมายความว่า...นางชอบพ่อค้าหลี คนที่นางได้รู้จัก ได้หัวเราะ ได้กินของอร่อยด้วยกัน ได้ร่วมดื่มยามค่ำคืน ถ้าเสี่ยวหนี่คนนั้นจะเปลี่ยนใจโดยที่ไม่รู้ความจริง… ข้าจะยอมก้มกราบเรียกอวี่หรงว่าอาจารย์”หยางลี่หลุดหัวเราะเบาๆ สีหน้าเริ่มคลายความเคร่งเครียด แต่แววตาก็ยังซ่อนความปวดร้าวอยู่“เจ้ารู้หรือไม่ตงเจี้ยน…ข้าอยากให้เสี่ยวหนี่… เลือกพ่อค้าหลี มากกว่าฮ่องเต้ แม้ทั้งสองจะเป็นข้าคนเดียวกันก็ตาม ข้าแค่อยากให้แน่ใจ ว่าสิ่งที่นางมอบให้ ไม่

ในห้องรับรองส่วนตัวแห่งตำหนักกุ้ยเฟย เครื่องหอมค่อยๆ คลุ้งลอยไปทั่วบริเวณ อบอวลด้วยกลิ่นดอกเหมยแห้ง ทว่ากลับมิอาจกลบความตึงเครียดที่กำลังแผ่กระจายระหว่างสองพ่อลูกใต้เท้าจางโยว่เซียน นั่งตรงข้ามกับบุตรีคนโปรดของตน ดวงตาเรียบนิ่งแต่เจือความขุ่นเคือง เขาเอ่ยเสียงหนัก“เจ้านั่งเฉยอย่างนี้มาเกือบปีแล้ว ฝ่าบาทไม่เคยเรียกเจ้าเข้าตำหนัก ไม่เคยแม้แต่แตะมือตั้งแต่วันแต่งตั้งเป็นกุ้ยเฟย แล้วเมื่อไรเจ้าจะได้เป็นฮองเฮาเสียที”ชวีหยายกถ้วยชาขึ้นจิบ กลบความอึดอัดที่แล่นไล่ในอก กลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบาก ก่อนจะวางถ้วยลงอย่างนุ่มนวลแล้วตอบเสียงเบา“เรื่องนี้… ก็ต้องแล้วแต่ฝ่าบาทจะทรงพิจารณา ลูกเพียงทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด”คำตอบนั้นอ่อนโยน… แต่กลับทำให้ใต้เท้าจางเค้นเสียงหัวเราะเย็นเยียบออกมา ใต้เท้าจางขยับกายโน้มตัวเล็กน้อย เสียงต่ำจนแทบกระซิบ “เจ้านี่มัน… ใจอ่อนจนใช้การไม่ได้เสียจริง ชวีหยา ในวังหลัง ใจดีคือจุดอ่อน ใจอ่อนคือหนทางสู่ความพินาศ”ชวีหยาหลุบตาต่ำเงียบงัน ใต้เท้าจางเน้นชัดทุกคำ“ไม่ได้ด้วยเล่ห์… ก็ต้องเอาด้วยกล ตำแหน่งฮองเฮานั้นมิใช่ของใครอื่น เป็นของเจ้า ข้าลงทุนมาทั้งชีวิตเพื่อสิ่งน