Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 101 - Bab 110

ยามดึกสงัดในตำหนักเงียบสงบ แสงจันทร์บางเบาเล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่าง เสียงถอนหายใจดังถี่ๆหยางลี่ยืนพิงกรอบหน้าต่าง มือหนึ่งซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ อีกมือประคองจอกชาแต่ไม่ได้ดื่ม เสียงของแมลงกลางคืนร้องแว่วอยู่ไกลๆ หยางลี่หันหลังให้แสงจันทร์ตงเจี้ยนยืนอยู่ไม่ห่างนัก มองจอกชาของหยางลี่ที่ยังคงเต็มเหมือนเดิมมาเนิ่นนาน หยางลี่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบาแต่ชัดเจน“เจ้าเคยคิดไหมตงเจี้ยน…ว่าหากวันหนึ่งเราต้องถอดหน้ากากออกจริงๆ …เสี่ยวหนี่…จะยังมองข้าเหมือนเดิมไหม”ตงเจี้ยนเลิกคิ้ว ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิมเล็กน้อย แล้วตอบด้วยน้ำเสียงสงบ“ฝ่าบาททรงเคยถามข้าเรื่องนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง…เมื่อแรกที่เสด็จออกนอกวังในนามพ่อค้าหลี่ ครั้งนี้ก็เช่นกัน…แต่ดูเหมือนว่า สิ่งที่ทรงกลัวจะไม่ใช่การสูญเสียฐานะ…หากแต่เป็นการสูญเสียความวางใจของเสี่ยวหนี่”หยางลี่หัวเราะเบาๆ เพราะเจ็บเล็กๆ คำพูดของตงเจียนที่ตรงกับใจนัก“ใช่ ข้ากลัว… ข้ากลัวว่าหากเสี่ยวหนี่รู้ว่าข้าเป็นฮ่องเต้…นางจะไม่กล้าสบตาข้าอีก หรือบางที…นางอาจจะเฉยชา…อาจจะเปลี่ยนไป นางเคยบอกว่าไม่ชอบฮ่องเต้ งั้นนางจะไม่ชอบข้าใช่หรือไม่”เขาพลิกจอกชาในมือเบาๆ พึมพำต่อ“แ

เซียหยาหันหน้าหันหลังตั้งใจวิ่งไปที่ห้องพักของซูเหม่ยแต่สักพักก็หันหลังกลับวิ่งไปที่งานเทศกาล ต้อนรับเหมันต์เพื่อตามหาองค์ชายรองอวี่หรงค่ำคืนแห่งเทศกาลต้อนรับเหมันต์ แสงไฟในวังหลวงสว่างไสวจนแทบไม่ต่างจากยามกลางวัน เสียงหัวเราะ ความชื่นบานจากงานเลี้ยงลอยมาตามลมหนาว แต่ ณ บริเวณสะพานหินอ่อนหน้าประตูวังหลวง กลับมีเงาคนผู้หนึ่ง…ยืนอยู่อย่างสงบหลี่หยางในอาภรณ์สีมังกรดำปักดิ้นทอง ลวดลายบ่งบอกฐานะผู้สูงศักดิ์เหนือแผ่นดิน เงาร่างนั้นยืนเคียงกับแสงตะเกียงมังกร สายตาทอดยาวไปยังถนนที่ทอดผ่านเรือนพักนางในฝึกหัดมือของเขาซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ คล้ายกำไว้แน่นเพื่อระงับความสั่นไหวบางอย่างในใจ“ข้ามาแล้ว...เสี่ยวหนี่ เจ้าจะมาหรือไม่”เสียงแผ่วเบาถูกกลืนไปกับเสียงลมและเสียงหัวเราะจากด้านในวัง หลี่หยางเฝ้าถามกับตนเองนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เช้าจนถึงยามนี้ ว่าเสี่ยวหนี่จะพูดอย่างไรเมื่อเห็นเขาในอาภรณ์บ่งบอกฐานะเพียงนี้ เสี่ยวหนี่จะพูดว่าอย่างไร สำหรับเขาแค่เสี่ยวหนี่ยอมฟังสิ่งที่เขาตั้งใจจะพูดก็พอแล้วหนึ่งชั่วยาม...แม้จะมองเพียงใด สายตาจับจ้องไปที่ทางทอดยาวออกจากวังหลวงไม่ละสายตาไปไหน แต่ก็ไม่มีแม้เงาเสี่ย

เสี่ยวหนี่จับราวสะพานแน่น จ้องมองร่างสูงในชุดมังกรที่ยืนอยู่บนนั้น เสี่ยวอี้ที่ยืนเคียงข้าง อ้าปากค้างจนน้ำลายแทบไหล“คุณหนู... นั่น...นั่นไม่ใช่พ่อค้าหลี่...ใช่ไหมเจ้าคะ...เขา...เขา...”เสียงเสี่ยวอี้สั่นพร่า ดวงตาเบิกกว้างเหมือนจะร้องไห้หรือกรีดร้องก็ไม่รู้ เสี่ยวหนี่เอ่ยเสียงแผ่ว“...นั่น...ฮ่องเต้หยางลี่… หยางลี่พ่อค้าหลี หยางลี่ฮ่องเต้”เสี่ยวหนี่ขยับเท้าแทบไม่ออก แต่สติยังพอมี เสี่ยวหนี่กระชับมือเสี่ยวอี้แน่น“ไปเถอะ เราต้องรีบไปแล้ว”ก่อนนั้นคุกเข่าขอร้องเหม่ยซูว่าอยากมาลาใครบางคน ขอเวลาแค่ไม่เกินครึ่งชั่วยาม เหม่ยซูที่มองสถานการณ์นี้ว่าเสี่ยวหน่ควรไปได้แล้วไม่ควรอยู่ที่วังหลวงแม้เพียงเสี้ยววินาทีทั้งกุ้ยเฟยที่ตั้งใจเอาเรื่องกับอาการป่วยของบิดา แต่เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหนี่ลงทุนคุกเข่าต่อหน้าเหม่ยซูจึงพยักหน้าอย่างฝืนใจทั้งสองฝ่าฝูงชนที่แน่นขนัดออกมาอย่างยากลำบาก เสียงพลุ เสียงหัวเราะ เสียงกลองยังคงดังก้อง แต่หัวใจของเสี่ยวหนี่กลับเต้นไม่เป็นจังหวะในหัวมีแต่ความคิดซ้ำๆพ่อค้าหลี่คือฮ่องเต้...เขาโกหกข้า...ไม่สิ...เขาแค่...ปิดบัง...ปิดบังเพื่ออะไรกัน รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากข

ใต้แสงจันทร์ที่ถูกบดบังด้วยม่านหมอกแห่งฤดูเหมันต์ อวี่หรงกับเซียหยาก้าวออกจากตำหนักชิงหลาน ร่างของทั้งคู่เดินเคียงกันอย่างเงียบงัน ราวกับยังมีเสียงสะท้อนของคำพูดเมื่อครู่หลงเหลืออยู่ในอากาศเย็นจัด อวี่หรงก้มมองมือของตนที่กำแน่น แล้วพ่นลมหายใจออกช้าๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่น้ำเสียงแข็งกร้าว “ข้าจะไปเข้าเฝ้าไทเฮา เรื่องนี้ต้องถึงหูเสด็จแม่”เซียหยาหยุดเดิน พลิกตัวหันกลับมามองเขา เงาของนางทอดขวางทางบนพื้นหินหิมะบางๆ ที่เริ่มโปรยลงมา น้ำเสียงที่เงียบมาตลอดทางบัดนี้เปล่งออกอย่างนุ่มนวลแต่แฝงความหนักแน่น “องค์ชายรอง ข้ามีหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจ หากข้าเดาไม่ผิด...เสี่ยวหนี่คือคนที่ฝ่าบาทหลงใหลในรสมือใช่หรือไม่แต่ที่ไม่เข้าใจคือ เหตุใด...เหตุใดกุ้ยเฟยจึงต้องการจัดการกับเสี่ยวหนี่ถึงเพียงนี้”อวี่หรงหันกลับมามองนาง ใบหน้าที่เคยยิ้มระรื่นประจำยามนี้เคร่งขรึมในความมืด ดวงตาทอแสงคล้ายจะลุกไหม้ด้วยความคิดมากมายที่หมุนวนอยู่ในใจ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยช้าๆ “ข้าเองก็สงสัยมานาน แต่วันนี้…ข้ากระจ่างเสียที” เขาเงยหน้าขึ้นมองฟ้ายามค่ำที่พลุหลากสียังระเบิดเสียงแว่วๆ มาแต่ไกล “เสด็จพี่ของข้า หยางล

เสี่ยวหนี่แทบลืมหายใจ หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก ขาแทบไร้แรง แต่สุดท้ายก็ฝืนก้าวออกวิ่งไปยังเรือนในด้วยฝีเท้าสะเปะสะปะ บานประตูถูกผลักออกอย่างแรง ร่างของโจวหลิวเยว่เอนพิงหมอนข้างเรียบง่าย ใบหน้าซีดเผือด เหงื่อซึมทั่วหน้าผาก สายตาพร่ามัว แต่ทันทีที่เห็นร่างเล็กในชุดคลุมฝุ่นก้าวเข้ามา ใบหน้าอ่อนแรงนั้นกลับแย้มยิ้ม“...หนี่เอ๋อร์...ลูกพ่อกลับมาแล้ว...” เสียงแหบพร่าเปล่งออกเบาๆ ทว่าทุกถ้อยคำชัดเจน“ท่านพ่อ...” เสี่ยวหนี่ทรุดเข่าลงข้างเตียง ดวงตาแดงก่ำก่อนจะพรั่งพรูด้วยหยาดน้ำตา นางจับมือของพ่อเอาไว้ มือที่เคยอบอุ่นมั่นคง ตอนนี้กลับเย็นชืดและเบาจนแทบไม่มีแรงบีบตอบ โจวหลิวเยว่พยักหน้าเบาๆ ยิ้มให้เสี่ยวหนี่ทั้งที่แทบลืมตาไม่ขึ้น “ดีแล้ว...กลับมาทันเห็นหน้ากันอีกครั้ง...ไม่ต้องห่วงอะไร พ่อ...ไว้ใจเจ้า หนี่เอ๋อร์คือความภูมิใจที่สุดของพ่อ...”“ไม่ต้องพูดแล้วเจ้าค่ะ พักก่อน… ลูกจะหาท่านหมอที่ดีที่สุดสำหรับท่านพ่อ” เสี่ยวหนี่สะอื้นพึมพำ เอาผ้าชุบน้ำซับเหงื่อให้พลางกุมมือนั้นแน่น สะเทือนใจจนเสียงสั่นไม่เป็นคำ แต่โจวหลิวเยว่กลับยิ้มจางๆ ดวงตาพร่าที่เคยอ่อนโยนยิ่งนักมองบุตรสาวด้วยความรักยิ่ง “บ้า