บททั้งหมดของ ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: บทที่ 71 - บทที่ 80

หลังจากที่แต่ละคนได้ชิมชาไข่มุกคนละแก้ว พอจบแก้วของตัวเอง ก็เริ่มผลัดกันตักชาอีกหม้อบ้าง ลองชิมชาเขียวใส่นมอ่อนหวานแบบเสี่ยวอี้ หรือชาแดงหอมลึกแบบที่ตงเจี้ยนเลือก เสี่ยวหนี่เองก็ละเลียดชาอู่หลงกลิ่นคั่วหอมปนความหวานนุ่มของนมสดกับน้ำผึ้งที่เธอชงไว้ก่อนหน้าหม้อชาแต่ละหม้อถูกจัดวางเรียงอยู่ริมโต๊ะไม้ กาน้ำร้อนยังส่งไออุ่นบางเบา ข้างๆ กันนั้น เสี่ยวหนี่กับเสี่ยวอี้ก็เริ่มเตรียมของสำหรับมื้อหลัก หม้อไฟชาบู ทั้งคู่ขะมักเขม้นหั่นผัก หันเนื้อสัตว์จนบางเฉียบ สไลค์เต้าหู้ ผัก เห็ดและอื่นๆ จัดวางเรียงรายบนถาดไม้ไผ่ ข้างๆ ยังมีถ้วยเล็กใส่น้ำจิ้มรสจัดเตรียมไว้พร้อมตงเจี้ยนกับหยางลี่ก็ยังคงช่วยเหลือตามถนัด หยิบจับของมาให้ แกะขนมที่ซื้อมาใส่จาน หรือช่วยหั่นเล็กๆ น้อยๆ พลางพูดคุยกันเรื่องต่างๆเมื่อทุกอย่างพร้อม ทั้งสี่คนจึงนั่งล้อมวงรอบหม้อไฟ น้ำซุปในหม้อกลางเริ่มเดือดปุดๆ กลิ่นหอมของสมุนไพร น้ำต้มกระดูกและเครื่องเทศอ่อนๆ ลอยคลุ้งอบอวลไปทั่วห้อง หยางลี่เป็นคนแรกที่ได้ลองชิมคำแรก เขาหยิบเนื้อจุ่มที่พึ่งลวกพอพอดีเข้าปาก แล้วก็เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นใหม่“อาห

เสี่ยวหนี่เริ่มเล่าเสียงค่อยๆ แต่แววตาเปล่งประกายสนุกสนานอย่างคนที่กำลังได้เม้าท์เรื่องราวที่ตนเองรู้อย่างถ่องแท้“ที่กลุ่มนางในห้องเครื่องฝึกหัดของข้ามีทั้งหมดหกคนรวมข้า ไม่รวมเสี่ยวอี้ด้วย แต่ละคนก็ต่างพื้นเพ ต่างนิสัยกันไปหมด อย่างคุณหนูหยางชินอวี้น่ะ นางได้รางวัลเป็นพัดสวยๆ อันหนึ่ง ข้ายังอยากได้เลยนะ แต่ดูนางจะไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไร คงเพราะบ้านนางก็มิได้ขัดสน หรืออาจไม่ชอบของพวกนี้ก็ได้”เสี่ยวหนี่ขยับตัวเล็กน้อย พลางหรี่ตามองหม้อชาบูที่เริ่มเดือดจัด แล้วพูดต่อ“เฟิงหรานกับหลิงเชียวเป็นแม่ครัวมืออาชีพไม่ได้มีท่าทีเป็นคุณหนูเลยสักนิด นางทั้งสองดูจะไม่ต้องการ ส่วนข้ากับ...เอ่อ...พี่สาวของข้า ก็ได้กันคนละชิ้นแล้ว”ตงเจี้ยนพยักหน้ารับแล้วว่าเสียงเรียบ “งั้นสุดท้าย คนที่ได้พัดไปก็คือเซี่ยหยาสินะ...แต่เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนางล่ะ พัดนั่นจะช่วยอะไรนางได้” ถามเพราะไม่เคยอยู่ในจุดที่เซียหยานางกำลังยืนอยู่ตรงนั้น“ได้สิ ก็เอาไปขายน่ะสิ” เสี่ยวหนี่ตอบทันควันพร้อมยักไหล่เบาๆ“ก็แหม เงินเดือนในวังมันก็น้อย แถมงานก็หนัก ข้าอยู่ตัวคนเดียวก็ไหว มีเงินกินเที่ยวได้ แต่เซี่ยหยา...นางต้องเลี้ยงทั้งคร

อวี่หรงหัวเราะเสียงดังและย่อตัวลงอุ้มอ๋องน้อยเฟยเทียนขึ้นมาอย่างง่ายดายพลางพูดอย่างเอ็นดูว่า“เจ้าเป็นอ๋องน้อยหรือเจ้าหอยทากน้อยกันแน่ วิ่งตามข้าช้าขนาดนี้ยังจะขอให้ข้าอุ้มอีก”เฟยเทียนทำหน้างอนๆ พลางโอบคอเสด็จพ่อแน่น แล้วหันมายิ้มกว้างให้เสี่ยวหนี่ “พี่สาวเสี่ยวหนี่ ข้าคิดถึงท่านมาก เสด็จพ่อก็คิดถึงท่านเหมือนกัน แต่ไม่ยอมรับ วันนี้พอข้าขอให้พามาเจอท่านเขาก็รีบตกลงแล้ววิ่งออกมาก่อนข้าเลย”อวี่หรงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะค่อยๆ วางร่างเล็กของอ๋องน้อยเฟยเทียนลงบนพื้น แล้วก้มลงกระซิบข้างหูเบาๆ พลางดันหลังเขาไปข้างหน้า"เจ้าไปอ้อนเอาพี่สาวเสี่ยวหนี่มาให้ได้สิ ไปๆ เร็วเข้า"อ๋องน้อยเฟยเทียนเบิกตาโตอย่างเข้าใจในภารกิจสำคัญของตน ก่อนจะวิ่งดุ๊กๆ ไปหาเสี่ยวหนี่แล้วออดอ้อนด้วยเสียงหวานจัด"พี่สาวเสี่ยวหนี่ อุ้มข้าหน่อย ขาข้าเจ็บหมดแล้วววว"เสี่ยวหนี่หัวเราะเบาๆ อย่างอดเอ็นดูไม่ได้ รีบย่อตัวลงอุ้มอ๋องน้อยขึ้นมาแนบอกอย่างทะนุถนอม พลางถามด้วยรอยยิ้มกว้าง"องค์ชายรองแกล้งท่านอ๋องน้อยหรือ ไหน ๆ บอกพี่มาสิ อยากได้ขนมหน่อยไหมเผื่อจะดีขึ้น” เสี่ยวหนี่พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดูคนตัวเล็กเฟิงหราน หลิงเชียว เซี่ยห

เฟิงหรานเดินตรงไปยังชั้นวางผักและเนื้อ หมุนตะเกียบไม้ในมือเบาๆ หยิบของสดออกมาพลางใช้สายตาพิจารณาทีละชิ้นอย่างคุ้นเคย“เนื้อวัวนี่ น่าจะเอาไปย่างให้หอมก่อน โรยเกลือหยาบหน่อย แล้ววางหน้าได้เลย”“เห็ดหอมนี่คุณภาพดีทีเดียว มาจากเขาทางเหนือแน่ๆ กลิ่นหอมแน่น เนื้อแน่น ถ้าอบจะให้กลิ่นละมุนมาก”หลิงเชียวอยู่ใกล้ๆ เสริมว่า“เห็ดหอมคู่กับซอสเปรี้ยวนิดๆ จะดึงรสออกมาได้ดี เสี่ยวหนี่บอกว่าต้องทำซอสมะเขือเทศ ข้าเห็นมะเขือเทศสดอยู่ถังนู้น เซี่ยหยาเจ้าไปเลือกดูซิ”เซี่ยหยาไม่รอช้า รีบเดินไปยังถังเก็บผักแล้วเลือกมะเขือเทศอวบฉ่ำขึ้นมาสองสามผล “ข้านำไปลวกแล้วปอกเปลือกให้ ทำน้ำซอสราดก็จะกลมกล่อมแน่นอน” เดินดูผักอื่นๆ อีก“ใบโหระพา...หอมแดงซอยบาง...เห็ดฟางสดพวกนี้ดีมาก เนื้อแน่นใช้ได้เลย ยิ่งถ้าเอาไปผัดแห้งก่อนจะยิ่งหอม”เฟิงหรานหยิบใบโหระพาและใบขึ้นฉ่ายจีนมาลองขยี้ปลายนิ้ว สูดกลิ่นดู“กลิ่นหอมแรงใช้ได้ ตามที่เสี่ยวหนี่พูดมาวัตถุดิบใส่ได้แทบทั้งนั้น แต่อาจไม่เข้ากันทุกหน้า ข้าเสนอให้ใส่เฉพาะถาดที่เน้นรสเบาๆ เช่น ใส่ไข่หรือเต้าหู้หมักจะเข้ากันมากกว่า”เสี้ยวอี้ชี้ไปที่พริกหวานสีแดง“พริกหวานนี่ หวานกรอบไม

ตงเจี้ยนก้าวเข้ามาในห้องเครื่องอย่างสง่างาม ท่วงท่าผ่อนคลาย มือไพล่หลังเหมือนปราศจากธุระสำคัญใด แต่ภายใต้อกเสื้อ เขาแนบไว้ด้วยจดหมายลับจากหยางลี่ ที่กำลังร้อนๆ คนเขียนอย่างห่างลี่ที่ร้อนรนเพราะทนคิดถึงเสี่ยวหนี่ไม่ไหว ฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ที่กำลังปิดบังฐานะและหัวใจที่คิดถึงหญิงสาวผู้หนึ่งอย่างไม่อาจกลั้นได้อีก และกล่าวอ้างกับตงเจี้ยนว่าต้องการทดสอบว่าติดต่อกับเสี่ยวหนี่ได้ทาง การส่งจดหมายจริงๆ“กลิ่นอะไรหอมถึงเพียงนี้” เขาเอ่ยขึ้นทันทีที่ก้าวพ้นธรณีประตู เสียงเข้มทว่าเจือรอยยิ้มเหมือนคนอารมณ์ดีที่สุดในยามนี้เสี่ยวหนี่กำลังยัดพิชซ่าคำใหญ่ใส่ปากแล้วดูดนิ้วที่เปื้อนนิ้วอยู่ พอเห็นเขาก็ยิ้มแหย ๆ“อาหารชนิดนี้เรียกว่าพิชซ่าค่ะ...ข้าเพิ่งอบเสร็จสำหรับให้ท่านอ๋องน้อยเฟยเทียนกับองค์ชายรอง และพวกเรา”ตงเจี้ยนยกคิ้ว หรี่ตามองถาดพิชซ่าที่ตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่ชิ้น มีแต่รอยมือเล็กๆ ของอ๋องน้อยที่คอยหยิบกินอย่างเอร็ดอร่อยอวี่หรงที่นั่งพิงกรอบหน้าต่างอยู่ด้านหลังยิ้มเยาะ“มาช้าเอง ใครเขาจะเก็บส่วนของ…คนอื่นไว้ให้”พูดเหมือนพูดลอยๆไมไ่ด้มองหน้าคนเข้ามาใหม่ด้วยซ้ำ"แย่จริง ความสัมพันธ์ของเราแย่ลงใช่ไหม