All Chapters of ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Chapter 81 - Chapter 90

เสี่ยวหนี่กำลังใช้ผ้าเช็ดมือลูบเหงื่อที่หน้าผาก พลางหันมองไปทางประตูเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้"องค์ชายรอง..." เสี่ยวหนี่พึมพำเบา ๆ ขณะทอดสายตามองไปรอบห้อง อวี่หรงที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของตงเจี้ยน ถึงกับถอนหายใจเสียงดัง และลุกขึ้นยืนเต็มความสูง"ข้ากลับก่อนล่ะ พวกเจ้าอย่าทำพิซซ่าจนลืมกินข้าวเย็นเสียละ"เหล่าสาวๆ พากันโค้งส่งพร้อมรอยยิ้ม อ๋องน้อยเฟยเทียนที่ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนขันทีประจำตัวก็โบกมือน้อยๆ ส่งเสียงสดใส“บ๊ายบ่ายยย พี่เสี่ยวหนี่ บ่ายยย พี่สาว”"เดินทางดีๆ นะเพคะ ท่านอ๋องน้อยยย" เสี่ยวหนี่ไปโบกมือตอบยิ้มน้อยๆเพียงไม่นานหลังจากนั้น ประตูห้องเครื่องก็เปิดออกอีกครั้งเสียงฝีเท้าเบาเฉียบแทบไม่ได้ยินแม้แต่น้อย เงาร่างสูงในชุดองครักษ์สีเข้มเดินตรงเข้ามาโดยไร้เสียงเอ่ยทัก ในมือจะถือกล่องไม้ทรงแบนเรียบอยู่หนึ่งใบ แต่เขากลับดูราวกับเป็นเงาเงียบในความมืด เหมือนกับกำลังจะมาลักขโมยอะไรสักอย่างเงียบเชียบไร้สรรพเสียง"มาเอา… พิ พิ พิ พิซซ่า…"หานเล่ยพูดเสียงเรียบ มองตรงไปยังเสี่ยวหนี่ด้วยดวงตานิ่งราวน้ำในบ่อนิ่ง เสี่ยวหนี่รับกล่องไม้ไว้ในมือพลางหัวเราะเบาๆ พอจะรู้แล้วว่าตงเจี้ยนแ

กุ้ยเฟยหรี่ตาลงทีละน้อย คิ้วเรียวขมวดชิดเล็กน้อยขณะไล้นิ้วไปตามขอบกล่องลวดลายหงส์สลักทอง ความเงียบปกคลุมเรือนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพึมพำด้วยเสียงเบาแฝงความไม่พอใจ“ใครกันที่กล้าเอาเรื่องนี้ไปกราบทูลฝ่าบาท คุณหนูตระกูลหยางผู้นั้น… ไม่แน่ว่าจะกล้าพูดเรื่องนี้ ในเมื่อนางถือดีว่าตระกูลของนางดูแลห้องเครื่องมาตลอดเลยอาจจะคิดว่า ห้องเครื่องเหมือนบ้านของนาง ตั้งใจเก็บกวาดและกอบโกยผลประโยชน์... นี่นางยังไม่ได้เป็นนางในห้องเครื่องด้วยซ้ำ ยังกล้าตรวจสอบตระกูลจางของข้าเลยหรือ”เสียงสุดท้ายที่เอ่ยออกมาแม้เบา หากแต่เยียบเย็นราวกับน้ำแข็งก้อนใหญ่ หรูซินเบี่ยงหน้าลงเล็กน้อย ก่อนกล่าวเสียงแผ่ว“ไม่แน่นะเจ้าค่ะ คุณหนูหยางผู้นั้นท่าทีนิ่งเฉย ท่านน้าของนางเองก็ดูแลห้องเครื่องมาตลอด ยังไม่กล้ากระด้างกระเดื่อง อาจจะเป็นคุณหนูโจวที่ฝ่าบาทพาเข้าวังหลวงด้วยตัวเองก็เป็นได้เพคะ”กุ้ยเฟยชะงัก ค่อยๆ เลิกคิ้วขึ้น ดวงตาสีดำสนิททอประกายเยียบเย็น“คุณหนูโจวผู้น้องหรือคุณหนูโจวผู้พี่”“คุณหนูโจวผู้น้องไม่มีข้อมูลอะไรเลย ไม่อยู่ในสายตาและไม่โดดเด่น เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนางแม้แต่น้อย ไม่แน่ว่า คุณหนูโจวผู้พี่อาจจะแค่ม้

ภายใต้แสงจันทร์สลัว ลมยามค่ำคืนเย็นจัดพัดต้องเสี้ยวใบหน้าเล็กของ เชียหยา ขณะนางเบี่ยงตัวลอดผ่านประตูไม้หลังคากระเบื้องเก่าใกล้กำแพงตะวันออกของห้องเครื่อง ช่องทางลับแคบๆ นี้เป็นเส้นทางที่ใครๆ ก็ใช้กันหากอยากออกจากวังหลวงอยู่างเร่งด่วนๆ wม่ต้องผ่านการขอตราประทับอนุญาตผ่านเขาออกจากกรมวัง เชียหยาใช้หลบหนีสายตาเพื่อออกไปพบมารดาในวังหลวงด้านนอกตำหนักชั้นในในอ้อมแขนของนางมีกล่องไม้ที่บรรจุพิ=ซ่าที่ยังอุ่นเพราะห่อด้วยผ้าหนากันความร้อนเล็ดลอดออกไปเพิ่งทำเสร็จเมื่อตอนบ่าย กับขนมถั่วแดงไส้เนียนที่น้องชายหญิงของนางชอบที่สุด และเนื้อหมู่ที่มัดเป็นพวง หนึ่งพวงใหญ่ใต้ต้นหลิวริมทางเดินร้าง มารดาของเซียหยายืนรออยู่ในเสื้อคลุมธรรมดาสีหม่น พยายามกำลังกาย กับต้นเหมยใบหน้าอิดโรยลงไปมากจากเมื่อครั้งยังอยู่เรือนเดิม แต่เมื่อเห็นเซียหยาเดินมา ใบหน้าของมารดาก็ปรากฏรอยยิ้มละไมทันที“ข้าเอาขนมมาให้น้องเจ้าค่ะ ท่านแม่” เซียหยายื่นกล่องขนมให้ ดวงตาสว่างขึ้นเล็กน้อย “ยังอุ่นอยู่เลย ทันกินก่อนนอนพอดี”มารดารับกล่องนั้นมากอดไว้แนบอก ดวงตาแดงเรื่อแต่ฝืนยิ้ม “เจ้าช่างไม่ลืมพี่น้องเลยนะหยาเอ๋อร์…” เซียหยาน้ำตาปริ่มข

ในเช้าขณะทุกคนกำลังทำความสะอาดห้องเครื่องตามหน้าที่ เสียงฝีเท้าของเหม่ยซู ดังขึ้นอย่างมั่นคง ทุกคนหยุดมือพร้อมกันโดยไม่ต้องมีใครสั่ง เหม่ยซูเดินตรงเข้ามาในห้องเครื่อง มือถือม้วนกระดาษอยู่หนึ่งชิ้น ใบหน้านิ่งขรึมแต่แฝงความยินดี“ข้ามีข่าวดีจะมาแจ้งให้พวกเจ้าทุกคนทราบ”เสียงของเหม่ยซูทำให้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นในชั่วพริบตา “เมนูอาหารที่พวกเจ้าร่วมกันเสนอไปก่อนหน้านี้ ถูกเลือกให้ใช้เลี้ยงต้อนรับแขกเมืองในงานเลี้ยงครั้งนี้ทั้งหมด ไม่มีของใครตกหล่น ทุกเมนูได้รับการอนุมัติ”เสียงฮือฮาเบาๆ ดังขึ้นทันที หลายคนหันมองหน้ากันด้วยแววตาไม่เชื่อหูตนเอง เหม่ยซูคลี่กระดาษในมือ อ่านรายชื่อด้วยเสียงที่ชัดเจน“เฟิงหราน เป็ดย่างซอสเหม่ยกุ้ยน้ำผึ้ง เสิร์ฟพร้อมข้าวอบเกาลัดทองคำ”เฟิงหรานยืดอกเล็กน้อยด้วยความภูมิใจ คนที่เหลือต่างทำตาโตกับชื่อเมนูสุดล้ำและยิ่งใหญ่อลังการ“หลิงเชียว กุ้งลอยเมฆหิมะ ซุปไข่มุกสาหร่ายขาว”หลิงเชียวเบิกตาโพลง ไม่คิดว่าเมนูของตนจะได้รับเลือกจริงๆ นี่ก็ไม่แพ้กัน“เซี่ยหยา พิซซ่าเตาถ่าน”เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ “หยางซินอวี้ เนื้อวัวย่างหวังฉู่รมควัน เสิร์ฟพร้อมน้ำซุปจากแดนหนือ”หยาง

กลิ่นควันไฟจากเตาหินลอยอบอวลอยู่ทั่วห้องครัวฝึกหัด นางในแต่ละนางกำลังวุ่นวายกับการเตรียมวัตถุดิบและทดลองปรุงเมนูสำหรับงานเลี้ยงเหมันต์ เสียงมีดกระทบเขียงดังเป็นจังหวะ เสียงหัวเราะเบาๆ ดังเป็นระยะในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความคึกคักและคาดหวัง และในใจบางคนก็ยังหวาดหวั่นทว่า…บรรยากาศนั้นพลันเงียบกริบลงในทันที เมื่อเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากทางเดินด้านหลังหรูซิน ในชุดนางในจากตำหนักกุ้ยเฟยเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างามและดวงตาเรียบนิ่ง หรูซินเหลือบมองไปรอบห้องเล็กน้อยก่อนสายตาจะหยุดอยู่ที่ จี้เหวิน ซึ่งกำลังปั้นแป้งอยู่หน้าเตาอบ“จี้เหวิน... กุ้ยเฟยเรียกหาเจ้า”น้ำเสียงของหรูซินแม้จะไม่ดัง แต่กลับเยือกเย็นดั่งสายลมหนาวต้นเหมันต์ ทำเอาเสียงหัวเราะในห้องเงียบกริบเพื่อนๆ ที่อยู่ใกล้ชะงักมือโดยไม่รู้ตัว หลิงเชียวที่กำลังสับผักอยู่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วรีบหลบตา ด้านเสี่ยวหนี่ก็เผลอหันมามองทันทีโดยสัญชาตญาณจี้เหวิน ชะงักมือจากการปั้นแป้ง ดวงตาหวาดหวั่นเพียงแวบหนึ่งก่อนจะเหลือบมองไปทางเสี่ยวหนี่อย่างไม่รู้ตัว ราวกับหวังจะหาที่พึ่งในความวุ่นวายภายในใจเสี่ยวหนี่ที่เหมือนจะรู้ใจจี้เหวิน ขมวดคิ้วเล