เข้าสู่ระบบแชร์
ไปสืบมา
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-19 17:24:11
บทล่าสุด
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ไปสืบมา
กลิ่นหอมของชาดอกเหมยอวี้ลอยอ่อนละมุนในห้อง ตรงกลางห้องไม้หอม ไทเฮาฟู่ฉีประทับอยู่บนแท่นนั่งในท่าสบาย สีหน้าสงบและอ่อนโยน แต่แววตาคมกริบหยางลี่ประทับอยู่ตรงเบื้องล่าง บรรยากาศระหว่างมารดากับบุตรชายไม่ตึงเครียดนัก “ฮ่องเต้รู้ใช่ไหม. งานต้อนรับเหมันต์ปีนี้ จะมีขุนนางและราชวงศ์จากต่างแคว้นเข้าร่วมมากเพียงใด” น้ำเสียงไทเฮานุ่มนวล ทว่าในทุกถ้อยคำมีความหมายหยางลี่พยักหน้าช้าๆ“ลูกทราบดีพ่ะย่ะค่ะ ไทเฮาไม่ต้องกังวล เรื่องการจัดงานทั้งหมดลูกได้สั่งให้มีการเตรียมการไว้แล้ว”ไทเฮาพลิกถ้วยชาช้าๆ ไม่รีบไม่ร้อน ก่อนเอ่ยเบาๆ ว่า“แล้ว...เจ้าคิดจะให้ใครนั่งข้างเจ้าในวันงานหรือไม่ สนมคนไหนหรือใครเป็นพิเศษในงานนี้”หยางลี่ชะงักไปนิด มือที่วางอยู่บนตักขยับแนบแน่นกว่าเดิม“…ข้อนั้นยังมิได้ตัดสินใจแน่ชัดพ่ะย่ะค่ะ”“หากเป็นชวีหยาจริงละ…” ไทเฮาเงยหน้าขึ้นช้าๆ น้ำเสียงยังเรียบดังเคย แต่เยือกเย็นกว่าเดิม“งานที่รวมสายตาจากทั่วแว่นแคว้น หากผู้คนเห็นชวีหยา บุตรสาวตระกูลจาง นั่งเคียงเจ้าดังฮองเฮาในงาน จะมิยิ่งทำให้พวกเขาตระกูลจางชูคอราวหงส์เหินหรืออย่างไร”“...” หยางลี่นิ่ง ไม่ตอบ“เจ้าก็รู้ดี ตระกูลจางนั้นแกร
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่98จานที่ว่างตรงนั้นของใคร
“เสี่ยวหนี่ไม่รู้ว่าท่านคือฮ่องเต้ แล้วจะไปขอพบฮ่องเต้ทำไม ข้าเกรงว่า… นี่จะเป็นเพียงกลอุบายขององค์ชายรองที่อยากให้ฝ่าบาทไปร่วมโต๊ะมากกว่า”ตงเจี้ยนยิ้มเอื่อยๆ อย่างรู้ทันน้องชายตัวแสบของหยางลี่“องค์ชายรอง… ฝ่าบาทท่านก็รู้ ว่าชอบแกล้งฝ่าบาทอย่างไรบ้าง บางทีเขาก็พูดโกหกได้เนียนราวกับบทละครชั้นครู บางครั้งก็จงให้จับโกหกได้เพื่อให้ท่านว้าวุ่นใจเช่นนี้”หยางลี่นิ่งฟัง แววตาผ่อนลงเล็กน้อยตงเจี้ยนกล่าวต่อ“เสี่ยวหนี่ที่ข้าเห็น…เป็นหญิงสาวที่ใสซื่อ ตรงไปตรงมา และหากนางจะขอพบฮ่องเต้…พูดตามตรงว่าเป็นไปได้ยากมาก”“นางเคยพูดกับฝ่าบาทว่า ไม่ชอบฮ่องเต้ เพราะไม่รู้จัก นั่นหมายความว่า...นางชอบพ่อค้าหลี คนที่นางได้รู้จัก ได้หัวเราะ ได้กินของอร่อยด้วยกัน ได้ร่วมดื่มยามค่ำคืน ถ้าเสี่ยวหนี่คนนั้นจะเปลี่ยนใจโดยที่ไม่รู้ความจริง… ข้าจะยอมก้มกราบเรียกอวี่หรงว่าอาจารย์”หยางลี่หลุดหัวเราะเบาๆ สีหน้าเริ่มคลายความเคร่งเครียด แต่แววตาก็ยังซ่อนความปวดร้าวอยู่“เจ้ารู้หรือไม่ตงเจี้ยน…ข้าอยากให้เสี่ยวหนี่… เลือกพ่อค้าหลี มากกว่าฮ่องเต้ แม้ทั้งสองจะเป็นข้าคนเดียวกันก็ตาม ข้าแค่อยากให้แน่ใจ ว่าสิ่งที่นางมอบให้ ไม่
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่97ข้าก็คือข้า
“โอ้ว เจ้าเก่งจริงๆ นะ เสี่ยวหนี่” เซียหยามองตามอย่างสนใจ “ข้าต้องทำให้อร่อยๆ หน่อยเพราะนี่ก็เป็นมื้อเที่ยงข้าน่ะ” เสี่ยวหนี่ตอบกลับด้วยสายตาเป็นประกายกลิ่นเนื้อย่างผสมกลิ่นสมุนไพรอบอวลไปทั่วห้องครัวเล็กๆ แห่งนี้ เสียงฉ่าดังขึ้นเมื่อเสี่ยวหนี่วางแผ่นเนื้อหมักลงบนกระทะร้อน น้ำมันงาที่ทาเคลือบบางๆ ส่งกลิ่นหอมไหม้อ่อนๆ ผสมกลิ่นสมุนไพร ราวกับเรียกให้คนที่เดินผ่านหน้าครัวต้องชะงัก“โห เสียงนี่ช่าง...ชวนหิวเหลือเกิน!” เซียหยาเบิกตากลม เสี่ยวหนี่หัวเราะเบาๆ ไม่วางตาจากเนื้อที่กำลังเปลี่ยนสีทีละนิด“การย่างสเต๊กก็เหมือนการวาดภาพนะเซียหยา ต้องค่อยๆ เติมสี เติมกลิ่น เติมสัมผัส...ให้กลมกล่อมพอดี”“แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรล่ะ” เซียหยาขยับเข้ามาใกล้ เสี่ยวหนี่เอียงหน้าคิดก่อนจะตอบ “สเต๊กน่ะมีหลายระดับ ข้าจะเล่าให้ฟังนะ… แล้วเจ้าค่อยเลือกว่าชอบแบบไหนที่สุด”เสี่ยวหนี่ชี้ไปที่เนื้อบนกระทะ แล้วเริ่มอธิบายอย่างจริงจังแต่เสียงยังอ่อนโยนอบอุ่น“ระดับแรกสุด… Raw หรือ ดิบสนิท เนื้อแทบไม่โดนไฟเลย แค่เอามาแต่งรสแล้วเสิร์ฟเลย เหมาะสำหรับคนที่เชื่อว่าเนื้อสดๆ มีพลังชีวิตอยู่ในตัว ยังแดงฉ่ำและมีสัมผัสนุ่มแบ
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่96ไม่อยากเจอนางใช่ไหม
“แอ๊ด...”บานประตูไม้ถูกเปิดออกอย่างไม่เกรงใจนัก หยางลี่นั่งหลังตรงอยู่หน้ากระดาษร่างจดหมาย ด้านข้างมีตงเจี้ยนยืนสงบเงียบอย่างองอาจ ส่วนขันทีกวงซุนกำลังรินชาลงจอกให้กับหยางลี่เสียงรองเท้ากระทบพื้นอย่างมั่นใจดังเข้ามาพร้อมน้ำเสียงกึ่งหยอกเย้ากึ่งจริงจัง“พี่ชาย พี่ชายคนดีของข้า….” อวี่หรงเอ่ยทักเสียงใส ยิ้มกว้างราวกับไม่เคยมีคำว่าเคาะประตูอยู่ในพจนานุกรมหยางลี่ชะงักปลายพู่กันก่อนจะเก็บม้วนจดหมายนั้นไว้อย่างแนบเนียน ไม่ทันไรอวี่หรงก็เดินมาประชิดแล้วยืนเท้าเอวส่งสายตาพิฆาต...กึ่งออดอ้อนเท้าแขนกับขอบโต๊ะ มองพี่ชายอย่างจับผิด“โอะโห ที่นี่กลิ่นน้ำหมึกหอมเชียว ใช้หมึกหอมเลยหรือ พี่ข้าเขียนจดหมายถึงหญิงงามคนไหนอยู่น่ะ”หยางลี่ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะวางพู่กันลงอย่างสงบแล้วใช้แขนเสื้อปิดกระดาษบนโต๊ะอย่างแนบเนียน ริมฝีปากเรียบเฉย “ไม่มีใครทั้งนั้น”“งั้นท่านกำลังเขียนอะไรน่ะครั้งก่อนร่างจดหมายถึงโจวชัวครั้งนี้ร่างถึงใครอีกหนอ” “เรื่องราชการ” หยางลี่ตอบเสียงเรียบ ใบหน้าเรียบเฉย“อ้อ งั้นก็พักได้แล้วสิ เพราะว่าเที่ยงนี้ข้าจะเลี้ยงมื้อพิเศษ โจวชัวเพิ่งมาถึง ก็เลยอยากให้เขารู้สึกอบอุ่นแบบบ้านๆ ข้
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่95เชิญฝ่าบาททานข้าว
ท้องฟ้าสว่างจ้าเมฆบางลอยเอื่อยเสี่ยวหนี่เดินนำองค์ชายโจวชัวข้ามลานหินขาวมายังเรือนฝั่งทิศตะวันออก“องค์ชายรอง ข้ามาส่งแขกเจ้าค่ะ”“ข้าไม่ใช่แขกแต่เป็นฝรั่ง” เสี่ยวหนี่ยิ้มตาหยีอวี่หรงชะงักเล็กน้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นจากการผูกสายรัดเอว “เสี่ยวหนี่เจ้าเหรอที่มาส่งโจวชัว แล้วนี่เจ้ามาเร็วจัง ข้าน่ะเพิ่งแต่งตัวเสร็จ จะไปหาเจ้าอยู่พอดี” เขาขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วหันไปมองเพื่อน โจวชัวหัวเราะเบาๆ สะบัดชายเสื้อคลุมแผ่ว “ก็ข้าเบื่อรอน่ะสิ เลยต้องหาคนนำทางแถวๆ นี้ แปลกใจจริงๆ ที่เจ้ายังไม่มีภรรยาอีกนะ” โจวชัวพูดขึ้นอย่างหยอกเย้า แววตาขบขันแล้วเขาก็หันไปพูดกับเสี่ยวหนี่เป็นภาษาอังกฤษทันที“This guy… comes here every time and still doesn’ t have a wife, huh?” (เจ้านี่... มากี่ทีก็ยังไม่มีเมียสักทีเนอะ) เสี่ยวหนี่กลั้นขำไว้ไม่อยู่ ดวงตาแพรวพราวเป็นประกาย หันกลับไปตอบด้วยภาษาเดียวกัน“Because he meddles too much, nags, and spies on women. Plus, he's obsessed with his little boy. No girl would like that.” (ก็เพราะเขาชอบเสือกเรื่องคนอื่น จู้จี้ ตามจับผิดตอแยผู้หญิง แถมยังติดลูกชายของเขามากๆ อีก สาวไหนจ
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่94 โจชัว
ยามสายก่อนงานเลี้ยงต้อนรับเหมันต์ไม่กี่วันแสงแดดจางๆ ทอดตัวเหนือท้องฟ้าแคว้นเหนือ อากาศเย็นจัดแต่ไม่ถึงกับกัดกระดูก กลิ่นหอมอ่อนของต้นสนผสมกลิ่นดินเย็นหลังหิมะตกเบาๆ เมื่อคืนช่างเข้ากับฤดูเหมันต์ยิ่งนัก พื้นหินทางเดินในสวนด้านหลังตำหนักหลวงยังมีละอองน้ำแข็งเกาะพราว เสียงนกกระจิบร้องเรียกแสงอาทิตย์ดังก้องท่ามกลางความเงียบณ กลางทางเดินหินโค้ง เสี่ยวหนี่ที่ถือตะกร้าผ้าขาวสะอาดใส่ของแห้งและสมุนไพรไว้เต็มตะกร้ากำลังเดินกลับจากสวนสมุนไพรด้านในวัง หางคิ้วขมวดนิดๆ เพราะกำลังคิดเรื่องวันงาน และสิ่งที่ต้องจัดเตรียมทั้งวัตถุดิบและเครื่องปรุงต่างๆในขณะเดียวกัน บุรุษผู้หนึ่งกำลังก้าวเข้ามาจากอีกด้านของทางเดินองค์ชายโจวชัวองค์ชายเลือดผสมจากตะวันตกซึ่งเกิดจากการอภิเษกทางการเมืองกับองค์หญิงจากแดนตะวันออก และบิดาที่เป็นองค์ชายของตะวันตก หน้าตาคมเข้ม ผมสีดำสนิทแต่ดวงตาสีน้ำทะเลลึกสะท้อนแสงแดด พาดผ้าคลุมขนสัตว์หนาสีเข้ม ท่าทางไม่เร่งรีบ มือหนึ่งถือหนังสือ อีกมือหมุนผลสนเล่นเดินอย่างไม่เร่งรีบเหมือนกำลังชมวังหลวงเมื่อถึงทางแยก เสี่ยวหนี่ก้าวออกจากพุ่มไม้พร้อมหมุนตัวกลับมาอย่างรวดเร็ว เพราะลืมห่อสมุน
บางทีคุณอาจจะชอบ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง
ชวี่เหว่ย8.8K viewsบุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า
ไฉ่เลี่ยงหรง17.0K viewsข้าจะพาครอบครัวใหม่ไปสู่ความร่ำรวย
ต้าซินซิน32.0K viewsชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว
จิ้งเยี่ยน59.8K viewsตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก
moonlight -mini1.3K viewsสามีข้าหาใช่ตัวร้ายอีกต่อไป
องค์หญิงโนเนม1.3K viewsสามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ20.7K viewsย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา
กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์74.5K views
