Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 121 - Bab 130

เมืองโจวที่กำลังกลับมามีชีวิตอีกคราและที่โรงเตี๊ยมบ้านโจว อาคารสองชั้นที่ผสานสถาปัตยกรรมโบราณและความอบอุ่นของบ้านไม้ ยืนตระหง่านด้วยป้ายไม้แกะสลักอย่างวิจิตรเหม่ยซูยืนอยู่ตรงนั้น มองโรงเตี๊ยมเบื้องหน้าด้วยสายตาเต็มไปด้วยความทึ่งและอิ่มใจ โครงสร้างแข็งแรงเรียบหรู โถงหน้ากว้างเปิดโล่งรับลม สวนหย่อมหน้าทางเข้าเต็มไปด้วยพันธุ์ไม้หอม พ่อค้าแม่ค้ากำลังส่งของ สาวใช้หลายคนช่วยกันเรียงโถผงปรุงรสโจวรสเด็ดอย่างคล่องแคล่ว“สวยงามและทรงพลัง…เหมาะกับนางจริงๆ” เหม่ยซูเอ่ยแผ่วๆ ในลำคอ สายตาอ่อนโยนสอดแทรกความภูมิใจ“นายหญิงเหม่ยซู”เสียงใสราวระฆังเงินดังขึ้น พร้อมร่างเล็กวิ่งพรวดออกมาจากด้านใน เสี่ยวหนี่วิ่งเข้าใส่เต็มแรง สวมกอดเหม่ยซูแน่นจนอีกฝ่ายตั้งหลักแทบไม่ทัน ใบหน้าน้อยๆ ซุกลงกับอกเหม่ยซูด้วยความคิดถึง น้ำเสียงสั่นด้วยความตื้นตัน“ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน ท่านพ่อพูดถึงท่านทุกวันเลย! บอกข้าให้เร่งตอบแทนบุญคุณท่าน อย่าให้ท่านลำบากอีก”เหม่ยซูหัวเราะเบาๆ ใช้มือข้างหนึ่งลูบผมนาง อีกข้างลูบหลังเบาๆ อย่างอ่อนโยน“เด็กโง่เอ๋ย ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้าตอบแทนอะไรเลย…”แต่เสี่ยวหนี่เงยหน้าขึ้นยืนยันดวงตาแน่ว

จดหมายนั้นถูกเขียนด้วยลายมือเรียบสง่า กระดาษหอมกรุ่นด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ทุกตัวอักษรเต็มไปด้วยความตั้งใจของบุรุษผู้หนึ่ง ผู้ซึ่งแม้จะอยู่ในตำแหน่งสูงส่งเพียงใด ก็มีหัวใจเช่นกัน มองลายมืองดงามที่เหมือนบรรจงเขียนอย่างดี คงมีเวลาให้นั่งเขียนจดหมาย คำผิดหรือตัวหนาหรือบางไปไม่มีเช่นครั้งก่อนที่เป็นครั้งแรกและคงประหม่าตงเจี้ยนอาจฝนหมึกให้สินะ"ถึงเสี่ยวหนี่…หนี่ฮวาของข้า"ท่ามกลางสายลมเปลี่ยนฤดู ดอกเหมยบานโรยซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ใจของข้ายังหยุดอยู่ในวันที่เจ้าหันมายิ้มฤดูหนาวเพิ่งจะผ่านเข้ามา…ข้ายังมองเห็นแววตาเจ้าชัดเจนไม่แน่ใจว่าเจ้ายินดีพบข้าหรืออ่านจดหมายข้าหรือไม่แม้ร่างเราห่างกันแสนลี้ แต่ในใจข้าเจ้ามิเคยจากไปไหนเลย ยังคิดถึงวันวานข้ายังจำกลิ่นหอมจางของพิชซ่า และกลิ่นหอมของซุปชาบูนั่นได้ไม่ลืมจำเสียงเจ้าหัวเราะตอนข้าทำอะไรผิดพลาดต่อหน้าเจ้า ทุกอย่าง…ทุกครั้งที่ข้ากินข้ามิได้ชื่นชมเพียงรสชาติของอาหารแต่ข้ากำลังคิดถึงและเก็บเรื่องราวในความทรงจำเป็นรสชาติอาหารเจ้ารู้หรือไม่ หนี่ฮวา…จดหมายทุกฉบับที่ข้าเขียน เจ้ากลับไม่ได้รับเพราะโลกของราชสำนักนั้นเต็มไปด้วยผู้ไม่ปรารถนาให้เราพบกันแต

แดดยามสายอาบไล้ทั่วถนนสายหลักของเมืองโจว แสงสีทองเปล่งปลั่งสะท้อนผ่านป้ายไม้สลักลวดลายคำว่า บ้านโจว โจวรสเด็ด ที่แขวนไว้หน้าโรงเตี๊ยมใหม่เอี่ยมเสียงชาวบ้านจอแจลั่นเมือง“วันนี้เปิดโรงเตี๊ยมใหม่บ้านโจวนะ ไปกันเร็วเถอะ ได้ยินว่ามีอาหารเลี้ยงทั้งหมู่บ้าน”“เห็นว่ามีข้าวอบหม้อดินจานยักษ์ด้วยนะ แล้วผงปรุงรสที่เขาเรียกกันว่า โจวรสเด็ด นั่นก็กำลังแจกตัวอย่างฟรี”ผู้คนแต่งชุดหลากสี พากันหลั่งไหลมาราวพายุดอกไม้ ถนนหน้าโรงเตี๊ยมคลาคล่ำไม่ต่างจากวันเทศกาล บางคนหอบของฝาก บ้างจูงเด็กน้อย บ้างมากันทั้งครอบครัว เสียงหัวเราะกลบเสียงลมหน้าประตูโรงเตี๊ยมโจวหลิวเยว่ นั่งสง่างามในเสื้อผ้าพิถีพิถัน ใบหน้ามีรอยยิ้มละมุน อินเฉา ยืนข้างๆ คอยรับแขกอย่างขยันขันแข็ง“โอ้ เจ้าสัวถัง ขอบใจนักที่มา ข้ากับเจ้าร่วมค้ากันมานาน วันนี้ลูกสาวข้าเป็นคนดูแลต่อแล้ว ฝากเจ้าช่วยเมตตานางด้วยนะคิดเสียว่านางเป้นลูกหลานคนหนึ่ง”“ได้ๆๆๆ โอ้ดีจังลูกสาวท่านช่วยงานได้แล้วนับว่าเป็นบุญจริงๆ ฮ่าาาา” เจ้าสัวถังผ่านไปแล้ว“เถ้าแก่เหอ ข้าจำได้ว่าเคยไปส่งชาให้เจ้าถึงด่านใต้ ตอนนั้นลูกข้ายังไม่มีให้อุ้มเลย มาบัดนี้นางเปิดโรงเตี๊ยมเสียเอ

เสียงครึกครื้นของงานยังดังแว่ว เสี่ยวหนี่นั่งรินชาให้อวี่หรงกับอันหรูด้วยรอยยิ้มบางเบาแต่ในใจกลับสงสัยอยู่เงียบๆเสี่ยวหนี่จึงเอ่ยถามในที่สุด“ว่าแต่...องค์ชายรองมาที่เมืองโจวได้อย่างไรหรือเจ้าคะ”อวี่หรงกระดกชาขึ้นจิบก่อนจะยิ้มกว้างอย่างภูมิใจ“ข้ามาร่วมพิธีแต่งตั้งไท่จือของแคว้นซีเป่ยน่ะสิ โจวชัวน่ะสหายข้าเจ้าลืมแล้วหรือ อีกอย่าง...พี่ข้าเป็นคนส่งทัพลับให้งานแต่งตั้งไท่จือลุล่วงไปด้วยดี ข้าก็เลยถือโอกาสมาเยี่ยมบ้านโจวเสียหน่อย ใจจริงก็หวังว่าจะได้พบเจ้านั่นแหละ”เสี่ยวหนี่พยักหน้าเบา ๆ แววตาอบอุ่นอย่างซาบซึ้งอวี่หรงยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วพูดเสียงดังขึ้นนิด“แปลกจริง...เจ้าไม่ถามถึงพี่ชายข้าบ้างเลยหรือไง”เสี่ยวหนี่ชะงัก ชาในถ้วยเริ่มเย็นเฉียบเงยหน้าขึ้น ยิ้มจางๆ แล้วหลบตา“ข้า...แค่หญิงบ้านป่า จะถามถึงฝ่าบาทก็คงไม่เหมาะนักหรอกเจ้าค่ะ”เสียงนั้นเหมือนกล้ำกลืนบางอย่างไว้ในลำคอ...อวี่หรงมองเสี่ยวหนี่นิ่ง แล้วแกล้งถอนหายใจดังๆ“เฮ้อ...ได้ยินหรือยังอันหรู นางยอมรับแล้ว ว่ารู้จักมักคุ้นกับพี่ใหญ่ของเรา”องค์หญิงสิบสี่ที่กำลังกัดขนมหวานอยู่เบิกตากว้าง แก้มกลมๆ ของนางแดงร

เซียหยาล้างถั่วแดงที่แช่ไว้ตั้งแต่ยามเย็นตั้งใจทำไส้ขนมให้กับอ๋องน้อยเทียนเฟย แต่ก็เอามาใช้เสียก่อน เซียหยานำถั่วแดงเม็ดใหญ่มาใส่หมอต้มถึงตอนนี้ก็หยิบเอาลำไยแห้งในโถมาโรยลงไปบนหม้อที่กำลังเดือดๆไม่นานกลิ่นหอมอ่อนของถั่วแดงเคี่ยวช้าๆ กับลำไยตากแห้งก็อบอวลไปทั่วห้อง เซียหยาควบคุมไฟอย่างเชี่ยวชาญ ใส่น้ำตาลกรวดลงไปในบริมาณที่แม่นยำ ก่อนตักใส่ถ้วยกระเบื้องขาวสะอาด แล้วประดับด้วยเก๋ากี้สีแดงสด“เรียบร้อยแล้ว รับไปเสีย…ในนามของเจ้าก็แล้วกัน”หยางชินอวี้รับถาดด้วยมือที่แผ่วเบา ใจหนึ่งรู้สึกผิดอีกใจหนึ่งกลับยินดีราวกับคว้าชัย หยางชินอวี้มองหน้าเซียหยาแล้วกระซิบเบาๆ“ขอบใจ…เจ้าเป็นคนเดียวที่ข้ายังพึ่งได้ในตอนนี้ ข้าสัญญาว่าจะไม่ลืมแต่นั้นเจ้าเองก็ต้องสัญญาว่าเรื่องที่ข้าให้เจ้าปรุงของหวานจะต้องเป็นความลับเช่นกัน พรุ่งนี้ข้าจะสั่งคนให้นำทองคำหนึ่งชั่งมอบให้มารดาเจ้าที่บ้าน พอมารดาเจ้ามาพบเจ้าอีกครั้ง เจ้าก็ลองถามนางดู”เซียหยาไม่ตอบ ดวงตานิ่งสนิทของนางยังไม่หลุบลงจากเปลวไฟในเตา แต่ในแววตานั้น…มีบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ บางทีอาจเป็นความรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องอยู่เบื้องหลังเงาของผู้อื่น หรือไม่…ก็อาจเป็นเ