All Chapters of เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!: Chapter 61 - Chapter 70

          “จะ จำไม่ได้เจ้าค่ะ” นางย่อตัวเพื่อหลบลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารด หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวจนนางแทบอยากจะมุดดินหนีไปตั้งตัวก่อน เขารุกเร้านางเช่นนี้นางรับมือไม่ทัน            “ช่างน่าเสียใจ ที่เจ้าจำข้าไม่ได้ รู้หรือไม่ยามเจ้ากินนั้นดึงดูดสายตาของผู้อื่นเช่นไร” เขาย่อตัวนั่งลงตามนาง จนตอนนี้อยู่ในท่าคุกเข่า ตรงหน้านางที่ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น            “มะ ไม่รู้เจ้าค่ะ”            “หลังจากนั้นข้าก็ได้พบเจ้าในงานเลี้ยงของฮองเฮา ได้เห็นเจ้าห่วงใยสหายที่เพิ่งรู้จักกัน ได้เห็นความจริงใจของเจ้า”            ‘เช่นนั้นที่บังเอิญผ่านมารับข้าไปร่วมงานแต่งของเจียงเซียวเล่อก็หาใช่เรื่องบังเอิญสิ’            “เจ้าคิดถูกแล้ว หลังจากได้พบเจอเจ้าอยู่หลาย

            ตระกูลฮุ่ยแม้จะเป็นเจ้ากรมอาญามาหลายรุ่น แต่ทว่าการสืบทอดตำแหน่งก็ต้องสะดุดลงเมื่อบิดาของเขาที่ถูกท่านย่าตามใจจนกลายเป็นคนโง่เขลา ไร้ความสามารถ แม้จะได้มารดาของเขาที่เป็นบุตรสาวตระกูลบัณฑิตมาเป็นฮูหยิน แต่ทว่าคนโง่อย่างไรก็คือคนโง่ สุดท้ายก็พาสตรีชาวบ้านเข้าจวนเป็นอนุฯ ทำให้มารดาของเขาตรอมใจตายตั้งแต่ตอนเขาอายุเพียงสิบหนาว ก่อนจะยกสตรีผู้นั้นขึ้นเป็นฮูหยินเอก โปรดปรานบุตรชายของสตรีผู้นั้น ทำให้ชีวิตในวัยเด็กเขาค่อนข้างลำบากนอกจากจะไม่ได้กินอิ่มและเรียนรู้ในสิ่งที่คุณชายตระกูลใหญ่ควรจะได้เรียนแล้ว ยังต้องคอยระวังไม่ให้ตนเองพลาดพลั้งกินยาพิษเข้าไป            โชคดีในวันนั้นเขาบังเอิญได้ช่วยเหลือฮ่องเต้ที่ปลอมตัวเสด็จออกมาจากวังเพื่อสอดส่องดูแลอาณาประชาราษฎร์แล้วพลาดถูกซุ่มโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ เขาจึงช่วยพาไปซ่อนตัวก่อนจะทำแผลให้อย่างลวก ๆ            เมื่อฮ่องเต้ทราบถึงชีวิตความเป็นอยู่ที่

           ‘งามหน้ายิ่งนัก เป็นสตรีในห้องหอแต่กลับออกไปหว่านเสน่ห์ให้บุรุษไปทั่ว สตรีเช่นเจ้าหากไม่ใช่ข้า ก็มีเพียงตระกูลเล็ก ๆ เท่านั้นที่จะยอมรับเจ้าเป็นสะใภ้ เจ้าจงคิดไตร่ตรองดูให้ดี ว่าการแต่งงานกับข้านั้นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด’            ‘คุณหนูจู ข้ายินดีเสนอตัวแต่งกับเจ้า ข้าสาบานได้ว่าจะแต่งกับเจ้าเพียงคนเดียว’ บุรุษที่รีบร้อนเดินเข้ามาในร้านมี่ฟางเอ่ยขึ้น            ‘เอ่อ...ท่านหมอ ท่านก็เป็นไปกับพวกเขาด้วย’            ‘ข้าเปิดโรงหมอมาหลายปี ข้าพบเจอคนมากมาย แต่ข้ายังไม่เคยเจอใครที่สนทนาด้วยแล้วทำให้ข้ากระจ่างแจ้งในคำตอบ ทั้งยังมีจิตเมตตาคอยช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน ข้าประทับใจในตัวเจ้ามาโดยตลอด ยามนี้ได้ยินว่ามีบุรุษที่ไม่เข้าทีมายุ่งเกี่ยวกับเจ้า ข้าจึงยินดีที่จะแต่งกับเจ้าเพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง’       &nbs

                                                                                    15                                                                        ปกป้องด้วยชีวิต (1)             เมื่อถึงปลายยามเซิน (15.00-16.59) ฮุ่ยหลานซีก็มารับสตรีในดวงใจเพื่อพากลับจวน            “ข้าต้องขออภัยนายท่านจูและจูฮูหยินด้วยนะขอรับที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าว่าจะมารับสำรับด้วย”      &

          “ข้าไม่พูดซ้ำแล้ว” สิ้นเสียงกล่าวของนาง เขารีบกดริมฝีปากลงบนแก้มป่องน่าบีบของนางทั้งสองข้าง ก่อนจะจบด้วยการกดริมฝีปากลงบนกลีบปากบางแล้วผละออก            “เต้าหู้ของเจ้าช่างหอมหวานจนข้าติดใจเสียแล้ว”            “ติดใจก็กินให้มาก ๆ” กล่าวจบริมฝีปากของเขาก็กดลงบนริมฝีปากนางอีกครั้ง ครานี้ลิ้นอุ่นร้อนบุกรุกเข้าโพรงปากนุ่ม กวาดต้อนความหวานสลับกับเกี่ยวกระหวัดหยอกเย้าเรียวลิ้นเล็ก เนิ่นนานกว่าจะยอมผละออกด้วยท่าทางเสียดาย            “หวานยิ่งนัก เจ้าทำให้ข้าอยากเหนี่ยวรั้งเจ้าไว้ข้างกายเสียแล้ว” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่าที่ข้างหู            “จบเรื่องนั้นเมื่อใด ท่านก็รีบแต่งกับข้าสิเจ้าคะ ข้าจะได้อยู่เคียงข้างท่านตลอดไป” ยามนี้ไม่มีเรื่องใดให้ลังเลแล้ว เขาดีงามเพียบพร้อมเช่นนี้ เกรงว่ายามเรื่องราวของเขาถู