Semua Bab เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!: Bab 81 - Bab 90

                    นัยน์ตาคมดุมองตามแผ่นหลังเล็กของสตรีไปจนสุดสายตา มุมปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อแผนการของตนทำให้เขาได้ฮูหยินของตนคืนมา หลังจากนี้เขาจะใช้เวลาชั่วชีวิตปกป้องและดูแลนาง             นัยน์ตาหงส์จับจ้องสีหน้าของบุรุษที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเรียบเฉย หลายวันมานี้เขาพยายามหลบเลี่ยงไม่ให้นางช่วยใส่ยาอย่างเห็นได้ชัด            “ท่านหมอ ข้าขออยู่ดูท่านใส่ยาบาดแผลให้เขาได้หรือไม่”            “จิ่วเม่ย ข้าอยากกินขนมกุ้ยฮวายิ่งนัก ได้ยินว่าวันนี้แม่ครัวที่องค์ชายสามจ้างมาเข้าครัวทำใช่หรือ เจ้าช่วยไปเอามาให้ข้าได้หรือไม่” เขารีบเอ่ยวาจาตอบแทนท่านหมอก่อนจะมองนางด้วยท่าทางออดอ้อน            และก็เป็นเช่นนี้ทุ

                                                                             19                                                                      ยอมทุกอย่าง             เช้าวันต่อหลวนจิ้นฝานที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของตน ลืมตาตื่นด้วยความสดชื่น เมื่อคืนเขารู้สึกว่าตนหลับสนิทยิ่งนัก นัยน์ตาคมกวาดมองที่นอนด้านข้างหวังจะได้มองใบหน้ายามหลับใหลของฮูหยินตน            ว่างเปล่า! ฮูหยินของเขาไม่ได้นอนอยู่ข้างกาย หรือว่านางอาจอาจจะตื่น

                     แต่...หลวนจิ้นฝานหารู้ไม่ว่าอีกไม่ถึงหนึ่งเค่อตนเองจะต้องรีบร้อนลงจากเตียงเพื่อไปตามฮูหยินของตนกลับจวน             แม้เมืองสุ่ยเหลิ่งจะเป็นเมืองขนาดเล็ก แต่ทว่าก็ยังมีที่ให้หาความสำราญอยู่บ้าง และสถานที่เดียวที่บรรดาสตรีชื่นชอบไปหาความสำราญก็คงจะเป็นหอชายงามเยว่เฟย            “คุณหนู ท่านมาเที่ยวสถานที่เช่นนี้จะดีหรือเจ้าคะ” เป็นซิวเหยาที่เอ่ยขึ้น            “หากการมาผ่อนคลายในที่แห่งนี้ไม่ใช่เรื่องดี แล้วเหตุใดถึงมีสตรีและบุรุษมากมายเดินเข้าไปที่นั่นด้วย”            “แต่ว่าท่านมีสามีแล้ว หากท่านเขยรู้เข้าจะไม่เหมาะสมนะเจ้าคะ”            “เจ้ายังเรียกขา

20 บุตรเขยผู้เก่งกาจ ในแต่ละวันของคุณหนูจูผู้มาจากเมืองหลวง ได้แต่เฝ้ารอข่าวคราวเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง แต่ดูเหมือนว่าเกือบสิบวันแล้วที่นางไม่ได้รับจดหมายจากบุรุษในดวงใจ ทำให้นางรู้สึกเป็นห่วงเขายิ่งนัก “คุณหนูขอรับ มีคนมาขอพบขอรับ” “เป็นคุณชายตระกูลใดอีก ปฏิเสธไปว่าข้าไม่พบ” “แต่คุณชายท่านนี้แจ้งว่าหากท่านไม่ยอมไปพบเขาก็จะไม่ยอมกลับไปขอรับ” “เขาเป็นคุณชายจากตระกูลใดอีกเล่า” จูเฉ่าเหมยรู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก บุรุษเมืองนี้เป็นอย่างไรกันไม่เคยพบเจอสตรีจากเมืองหลวงหรืออย่างไร ถึงได้สนอกสนใจกันเช่นนี้ ‘ใครว่าคุณหนูของข้าไม่งดงาม คนผู้นั้นต้องตาไร้แววเป็นแน่’ ตั้งแต่ออกไปเดินเที่ยวในตลาดตอนนั้น บันไดจวนตระกูลพานก็มีฮูหยินและแม่สื่อมาเยือนอยู่บ่อยครั้ง จนคุณหนูเหนื่อยหน่ายใจที่จะออกไปพบเพื่อปฏิเสธ “ข้าน้อยไม่ทราบขอรับ แต่คุณชายท่านนี้รูปงามกว่าคุณชายตระกูล

          “หากท่านกล่าวเช่นนี้ ข้าหรือจะกล้าหักหาญน้ำใจท่าน” นางตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะพาเขาไปยังร้านขายเครื่องประดับของตระกูลพาน เพื่อเพิ่มกำไรให้แก่ท่านลุง             ‘ฮุ่ยหลานซี’ ที่ตอนนี้กลายเป็น ‘จิ้นหลานซี’ แล้ว พาว่าที่ฮูหยินของตนเดินเล่นไปทั่วย่านการค้าของเมืองซีหลิง หวังให้บรรดาคุณชายที่พาแม่สื่อไปเยือนจวนตระกูลพานได้ตระหนักและรับรู้ว่าแท้จริงแล้วสตรีที่พวกเขาหมายปองมีเจ้าของแล้ว            “วันนี้ขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะ ที่ซื้อข้าวของให้ข้ามากมาย” นางกล่าวขอบคุณบุรุษที่เดินมาส่งนางที่เรือนหลังจากรับสำรับเย็นเสร็จแล้ว            “อีกไม่นาน เงินของข้าก็คือของเจ้า ดังนั้นข้าไม่ตระหนี่กับว่าที่ฮูหยินของตนหรอก”            “เรายังไม่ได้หมั้นหมายกันเสียหน่อย ข้าจะเป็นว่า