All Chapters of เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!: Chapter 71 - Chapter 80

16 ปกป้องด้วยชีวิต (2) “ข้าบอกเมื่อใดเจ้าคะว่าจะให้ท่านเลี้ยงดูข้า” นางกล่าวพลางเลื่อนชามหนี ทำให้คนที่กำลังคีบอาหารมาให้ชะงักมือ รอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้าของใต้เท้าหนุ่มเจื่อนลงเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นการยิ้มปลอบใจตนเอง “ดูเหมือนก้นถ้วยมันจะลื่น” เขากล่าวก่อนจะจับถ้วยของนางดึงกลับมาที่เดิม อีกมือหนึ่งก็คีบอาหารมาใส่ชามนางจนได้ ‘หน๊อย! เจ้าหมาป่าห่มหนังแกะ’ เมื่อครู่ยังทำตัวลีบขอความเห็นใจจากข้า มายามนี้กลับตีหน้าตายบังคับให้ข้ารับอาหารที่เจ้าคีบให้ “ข้าวของเจ้าที่อยู่ที่จวนโหว หากเจ้าไม่อยากได้แล้วก็ทิ้งมันไปเถิด ประเดี๋ยวข้าจะซื้อให้ใหม่” “ยามนี้สถานะของเราเป็นเพียงในนาม คงไม่เหมาะสมหากท่านจะซื้อข้าวของให้ข้า” ที่ผ่านมาไม่นับ “เช่นนั้นเรามาเข้าหอให้มันถูกต้องเลยดีหรือไม่” “ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ ข้ายังรู้สึกเข็ดขยาดกับความเจ็บปวดที่ได้รับในวันนั้น”

          ในชีวิตของเหลียงจิ่วเม่ย แม้จะมีชะตาชีวิตที่ไม่ค่อยราบรื่นแต่ทว่ายังคงมีคนที่รักและจริงใจกับนางอย่างแท้จริง ซึ่งซิวเหยาคือคนผู้นั้น             วันต่อมาซิวเหยาที่บอกว่าจะไปยกสำรับมาให้นาง วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาผู้เป็นนาย            “เอ้า! จิบชาให้หายเหนื่อยก่อนแล้วค่อยเอ่ย” นางรินชาใส่จอกแล้วส่งให้สาวใช้            “ขอบ...คุณเจ้า...ค่ะ” สาวใช้คนสนิทของนางหอบเหนื่อยอย่างหนักบ่งบอกว่าอีกฝ่ายคงวิ่งมาอย่างรีบร้อน            “เมื่อดีขึ้นแล้วก็ค่อยกล่าวมา”            “คือว่า แฮ่ก ๆ กบฏถูกปราบเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูท่านเป็นอิสระแล้ว” ซิวเหยากล่าวพลางหอบเหนื่อย หลายปีที่คุณหนูถูกบิดาควบคุมจบสิ้นกันเสียที

17 ปกป้องด้วยชีวิต (3) ด้านเหลียงจิ่วเม่ยยามนี้ถูกจับมัดมือมัดเท้านอนกลิ้งไปมาบนพื้นรถม้า แม้นางจะตื่นแล้วแต่ทว่ายังคงแสร้งหลับเพื่อฟังบทสนทนาของคนทั้งสอง “เจ้าคิดว่าแผนนี้มันจะได้ผลหรือ” “ในสายตาคนเป่ยเหลิ่งยังเข้าใจว่าฮ่องเต้สุนัขทำผิดต่อท่านอ๋อง ดังนั้นหากเราจับนางไปเป็นหุ่นเชิด ยืนยันความมั่นใจว่าท่านอ๋องถูกสังหารเพราะพาคนไปช่วยพระชายาที่ถูกจับเป็นตัวประกันที่เมืองหลวง ชาวเป่ยเหลิ่งย่อมไม่พอใจและต้องร่วมมือกับพวกเราแก้แค้นให้กับท่านอ๋อง” ‘ชั่วช้ายิ่งนัก’ “แล้วคนของเราที่เหลือรอดทั้งหมดเจ้าส่งข่าวให้พวกเขาไปรวมตัวกันที่เมืองหานเหลิ่งแล้วใช่หรือไม่” “อืม ยามนี้พวกเขาน่าจะรอเราอยู่ที่เมืองหานเหลิ่งแล้ว” “นอกจากพวกเราต้องสังหารฮ่องเต้สุนัขและลูกของมันให้ได้ เราต้องยังทำให้ซีหนานที่หักหลังเราไร้ความสงบ” อีม่านรู้สึกโกรธแค้นยิ่งนัก หากพวกมันไม่หันคบดาบหักห

          ในขณะที่มือขวาของเหลียงอ๋องกำลังเอ่ยวาจาต่อรองอยู่นั้น สตรีที่ถูกดาบพาดคออยู่นั้นก็ส่งสายตาบ่งบอกความนัยบางอย่างให้ผู้เป็นสามีในนาม            “กล่าวเช่นนี้ มิแคล้วต้องลองเสี่ยงดูกระมัง” เจียงเซวียน กล่าวพลางยกผ้าขึ้นมาเช็ดดาบด้วยท่าทีสบาย ๆ            “แต่เจ้าลืมคิดไปหรือไม่ว่าหากพวกเราไม่ยอมรับข้อเสนอ อย่างไรเจ้าก็ต้องตายอยู่ดีเพราะไม่อาจฝ่าวงล้อมออกไปได้ ครอบครัวเจ้าที่อยู่เป่ยเหลิ่งก็คงไม่รอดเช่นกัน” ฮุ่ยหลานซีเอ่ยบอก            ‘ข้าพร้อมแล้ว’ หลวนจิ้นฝานส่งสายตาบอกฮูหยินของตน            ‘ลงมือ’ เมื่อส่งสายตาตอบกลับเสร็จ เหลียงจิ่วเม่ยก็ออกแรงผลักดาบให้ออกห่างจากตัว ก่อนจะทรุดกายนั่งบนพื้นเปิดโอกาสให้หลวนจิ้นฝานยกธนูมายิงเข้าบริเวณคอของอีกฝ่าย เมื่อเห็นจูนเซียนล้มลง เขาก็รีบพุ่งตัวเข้าไปห

                                                                                    18                                                                      เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า             เมื่อคนสนิททั้งสองออกจากห้องไปแล้ว นัยน์ตาหงส์ทอดมองบุรุษที่นอนอยู่บนเตียงด้วยตาห่วงใย เขาทำให้นางไร้ข้อกังขาในความรู้สึกที่มีต่อเขา ยามเห็นเขาพลิกตัวมารับมีดแทนนางแล้วล้มลง นางรู้สึกหวาดกลัวที่จะสูญเสียเขาไปยิ่งนัก          &nbs