บทที่ 16 ปกป้องด้วยชีวิต (2) (2/4)

            “โถ่! รีบไปเสียแล้ว ข้ายังไม่ทันได้จุมพิตคืนเลย” นางเอ่ยเสียงเบา หัวใจดวงน้อยที่ห่อเหี่ยวมานานเริ่มเบิกบาน

            ด้านบุรุษที่ทำทีออกจากห้องไปแล้ว แท้จริงยังคงยืนอยู่นอกห้องเพื่อช่วยปิดหน้าต่างให้นาง ทำให้ได้ยินในสิ่งที่นางเอ่ยชัดทุกถ้อยคำ

            มุมปากของหลวนจิ้นฝานยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีที่อ่อนลงของนางพลางคิดถึงคำที่เหอซือซือฝากเจียงเซวียนมาบอกเขา

            ‘จิ่วเม่ยนั้นแท้จริงเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน ขอเพียงท่านทำให้นางเห็นว่าท่านรู้สึกผิดและเฝ้ารอให้นางให้อภัยด้วยท่าทางน่าสงสาร นางย่อมใจอ่อน ท่านต้องรู้การถอยและรุกอย่างเหมาะสม หากแข็งกร้าวเกินไปนางก็จะต่อต้าน แต่หากอ่อนเกินไปนางก็จะมองว่าท่านยอมนางเกินไปเพื่อจุดประสงค์บางอย่างที่ไม่น่าไว้ใจ’

         &nbs