Semua Bab ดวงใจของคีย์นลิน(Mpreg): Bab 11 - Bab 20

แสงอรุณยามเช้าสาดส่องผ่านรอยแง้มของผ้าม่านมากระทบกายบางที่นอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของกายหนา เมื่อโดนแสงสว่างจากดวงอาทิตย์สาดส่องปลุกขึ้นจากห้วงนิทราเปลือกตาสีมุกของนรินทร์ก็ค่อยๆขยับเปิดขึ้นอย่างช้าๆก่อนที่จะกะพริบถี่เมื่อโดนแสงสว่างของพระอาทิตย์เล่นงานจนแสบตาพลางมือบางก็ยกขึ้นมาขยี้ดวงตาเบาๆเพื่อปรับสายตาให้คุ้นเคยกับแสง เมื่อนรินทร์ปรับโฟกัสของสายดวงตาให้ชินกับแสงได้แล้ว นรินทร์ก็ขยับตัวจะลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มเพื่อไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเหมือนทุกวัน ทว่านลินขยับตัวขึ้นได้เพียงเล็กน้อยนลินก็ต้องล้มตัวลงไปนอนดังเดิม เมื่อร่างของเขาโดนลำแขนแกร่งเกี่ยวรัดแล้วดึงให้ลงไปนอนในอ้อมกอดแกร่งดังเดิม "อะ! "เสียงใสหลุดร้องขึ้นอย่างตกใจพร้อมกับดวงตาสวยที่เบิกกว้างขึ้นเต็มดวงตา นลินที่พึ่งจะนึกได้ว่าตนนั้นไม่ได้นอนพักที่ห้องตัวเองก็ได้แต่นอนนิ่งกะพริบตาปริบๆปล่อยให้น้องรหัสตัวดีนอนกอดอยู่อย่างนั้นไปก่อนพลันภายในหัวก

นรินทร์ "อย่าหวังว่าจะได้ก้าวออกไปจากขอบประตูห้อง ถ้าตะวันไม่ขึ้นจากขอบฟ้าอย่าหวังว่าคุณจะได้ก้าวขาลงจากเตียง" "โอ๊ยยยคีย์ลินเจ็บนะ"ผมร้องเสียงหลงขึ้นเมื่ออยู่ๆคีย์ก็มาคว้าเข้าที่แขนแล้วเหวี่ยงผมลงที่เตียงนอนอย่างแรง ผมหันไปจ้องมองคนตัวสูงที่ยืนทำหน้าโมโหอยู่ปลายเตียงอย่างอึ้งๆ ก่อนที่ตัวของผมจะเขยิบถอยหลังหนีคีย์ตามสัญชาตญาณ เพราะสายตาของคีย์ในตอนนี้แลดูน่ากลัว แถมคีย์ก็เป็นคนที่อารมณ์ร้อนอยู่แล้ว แต่พอเขาโมโหก็ยิ่งอารมณ์ร้อนและน่ากลัวเข้าไปอีก "ค คีย์จะทำอะไร"ผมเอ่ยถามคีย์ขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขัดพลางนัยน์ตาสีน้ำตาลของผมก็จ้องมองดวงตาคมของคีย์ด้วยแววตาสั่นกลัว คีย์จ้องมองผมกลับด้วยแววตาแข็งกร้าวใบหน้าหล่อตี๋ของคีย์ยังคงมีสีหน้านิ่งสงบพลันขายาวก็ก้าวคลานเข่าขึ้นมาบนเตียง

 ร้าน K.linเบเกอรี่ หลังจากที่นลินเจอคนรักเก่าอย่างคีย์ที่ห้างสรรพสินค้าวันนั้น ในตอนนี้เวลาก็ผ่านพ้นมาหนึ่งเดือนแล้ว หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้นรินทร์แทบไม่แสดงความร่าเริงให้ทุกคนได้เห็นเลย เวลาที่นลินยืนเฝ้าหน้าเคาน์เตอร์บาร์อยู่คนเดียวเจ้าตัวก็มักจะเหม่อลอยอยู่บ่อยๆ บางทียืนๆอยู่ใบหน้าสวยก็มีหยาดน้ำสีใสไหลรินลงมาอาบแก้มนวลจนทำให้เหล่าลูกค้าที่เปิดประตูร้านเข้ามาต่างพากันมีสีหน้างงงวยไปตามๆกัน "ลิน...ลิน นลิน! ได้ยินที่ยิ้มเรียกมั้ย"เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อของเพื่อนสนิทตัวเล็กพลางมือบางก็ยกขึ้นมาโบกสะบัดไปมาตรงหน้าใบหน้าหวาน นรินทร์ที่กำลังยืนเหม่อลอยก็ได้สติหันมองตามฝ่ามือเล็กของเพื่อนสนิทสาวที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเคาน์เตอร์ ก่อนที่นลินจะขานรับแล้วเอ่ยถามยิ้มหวานว่ามาจากการไปรับลูกชายของเขาแล้วอย่างงั้นหรอ "หื้อออ ยิ้มมาแล้วห

วันเวลาผ่านไปสองอาทิตย์ นรินทร์หลังจากวันที่คีย์ได้รับรู้ความจริงว่าเด็กน้อยที่ชื่อคิรินเป็นลูกชายของเขากับนลิน ในตอนนี้เวลาก็ผ่านพ้นมาสองอาทิตย์แล้วที่ฐิระเชษฐ์หายหน้าหายตาไม่โผล่มาให้นรินทร์เห็นที่ร้านเบเกอรี่อีกเลย "สองอาทิตย์แล้วใช่มั้ยที่อีตาเด็กคีย์อะไรนั้นหายหน้าหายตาไปหลังจากที่รู้ว่าน้องคิรินเป็นลูกของมันกับลิน"เสียงใสของหญิงสาวที่ชื่อยิ้มหวานเอ่ยถามเพื่อนสนิทตัวเล็กเจ้าของร้าน K.linเบอเกอรี่ขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก พลางใบหน้าสวยก็แสดงสีหน้าบูดบึ้งให้เพื่อนตัวเล็กเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงชายหนุ่มอดีตคนรักของนลิน "ไม่เอาสิยิ้ม จะเรียกเขาว่ามันแบบนี้ไม่ได้นะเดี๋ยวน้องคิรินมาได้ยินแล้วจะจำเอาไปพูดกับคนอื่น" "ซิ! ลินก็เป็นซะแบบนี้ชอบปกป้องอีตาเด็กนั้นทุกทีเวลายิ

ณ.ร้านK.lin เบอเกอรี่เวลา20:12นาที นรินทร์ที่พึ่งจะเก็บร้านเสร็จกำลังจะทำการปิดและเช็กล็อกประตูร้านให้เรียบร้อยเป็นต้องสะดุ้งตกใจเมื่ออยู่ๆร่างของชายหนุ่มตัวสูงคนรักเก่าก็มาโผล่อีกฝั่งของประตูร้านด้วยสภาพที่สะบักสะบอมเต็มไปด้วยคราบเลือดและคราบดินตามเนื้อตัว "คีย์!"เสียงทุ้มใสสถบชื่อของชายหนุ่มตรงหน้าที่หายหน้าหายตาไปนานนับเดือนหลังจากที่รับรู้ว่าคิรินเป็นลูกชายของตัวเอง นลินที่หายตกใจและได้สติก็รีบเอื้อมมือไปเปิดประตูร้านแล้วก้าวออกจากร้านไปเช็กดูอาการของฐิระเชษฐ์ด้วยใบหน้าตื่นๆ เมื่อเห็นคนตัวสูงนั้นเซแล้วทรุดลงกับนั่งกับพื้นดิน "นึกว่าลินจะไม่ออกมาดูคีย์ซะแล้ว"คีย์เอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบพลันริมฝีปากคลี่ยิ้มน้อยๆส่งให้คนตัวเล็กตรงหน้าที่ในตอนน