All Chapters of ดวงใจของคีย์นลิน(Mpreg): Chapter 31 - Chapter 38

หลังจากที่นรินทร์ได้รับรู้ถึงเหตุผลทั้งหมดที่ฐิระเชษฐ์ทิ้งตัวเองไปอย่างไม่เต็มใจที่จะทำนั้นนลินก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรขึ้นมาอีกเลย นลินและคีย์ที่ไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมาอีกก็นอนกอดกันกลมเกลียวอยู่บนเตียงนอนนุ่มในสภาพไร้อาภรณ์แบบนี้อยู่อีกสักพักใหญ่ๆ โดยที่ไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรแทรกขึ้นมาทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบ ก่อนที่จะเป็นคนตัวเล็กเจ้าของห้องที่เป็นฝ่ายดันคนตัวสูงที่นอนกอดเกี่ยวตัวเขาแน่นไม่ยอมปล่อยอย่างกับปลิงให้ออกห่างแล้วดันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างทุลักทุเล เพราะเมื่อยามที่นลินขยับตัวก็เจ็บเสียดที่ช่องทางรักอันบวมช้ำจากการผ่านศึกอันเร่าร้อนเมื่อคืนมาสดๆในทุกครั้งที่ขยับตัว  "นลินไหวมั้ย"เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใยพร้อมกับดันกายลุกขึ้นจากเตียงนอนหลังใหญ่แล้วสาวเท้าเดินตามกายขาวเนียนที่เดินตรงไปยังทางห้องน้ำเพื่อหวังจะชำระล้างร่างกาย"ไหว หะ เห้ย! คีย์! เดี๋ยวตก"เสียงใสเอ่ยตอบพร้อมกับที่ขาเรียวทั้งสองข้างก้าวเดินช้าๆไปทางประตูห้องน้ำ คีย์ที่เห็นอย่างนั้นก็ก้าวเดินเร็วๆไปช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมอก จนนลินที่อยู่ๆก็โดนคนตัวสูงช้อนอุ้ม

ช่วงสายในวันต่อมาณ.โรงพยาบาลเอกชน"มึงไม่มีการมีงานทำหรือไงมานั่งเฝ้านอนเฝ้ากูสองวันติดเนี่ย บริษัทแม่งเจ๊งไปแล้วมั้ง"เสียงทุ้มเอ่ยว่าเพื่อนสนิทร่างโปร่งขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพลางคิ้วคมก็ขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เพราะตั้งแต่ที่เขาฟื้นตื่นขึ้นมาเขาก็ไม่เห็นไอ้เรียวตะมันไปไหนเลยเอาแต่ขลุกตัวอยู่กับเขามาสองวันแล้วงานการก็ไม่ไปทำบริษัทก็ไม่รู้จักเข้าไปตรวจสองวันแล้วที่มันให้เลขาหอบงานมาให้ถึงที่นี้ ลำบากเขามั้ยนั้นไอ้ห่า "นั้นปากหรือตีนที่ใช้พูดน่ะห๊ะ บริษัทมึงสิเจ๊งไอ้ชิบหาย"เรียวตะที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็หันไปด่าเพื่อนตัวดีที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพูดด่าเขาอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยแววตาหมั่นไส้"ก็เห็นเอาเวลามานั่งเฝ้ากูทั้งวัน วันนี้ก็วันที่2แล้วที่มึงมานอนเฝ้ากูเนี่ย บริซงบริษัทไม่เห็นจะเข้าไปดูป่านนี้ไม่เจ๊งไปแล้วหรือไง"ฐิระเชษฐ์เอ่ยเสริมขึ้นมาอีก พลางนัยน์ตาคมเข้มก็จ้องสังเกตท่าทางของเพื่อนสน

 วันต่อมา/แล้วยังไง แกตอบตกลงกลับไปคบกับอีตาเด็กนั้นแล้วหรอลิน!/เสียงหญิงสาวเพื่อนคนสนิทของนลินที่อยู่ปลายสายเอ่ยถามดังขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจหลังจากที่เจ้าหล่อนได้รับสายของเพื่อนสนิทตั้งแต่เช้าพร้อมกับเงียบฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดของเพื่อนชายตัวเล็กและอดีตคนรักของเพื่อนเขาจากการเล่าของคนที่อยู่อีกฟากฝั่งของปลายสายบอกตามตรงในตอนที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างที่หญิงสาวไม่อยู่เพราะต้องไปจัดการธุระที่ต่างประเทศจากปากของเพื่อนตัวเล็กของเขานั้น ยิ้มหวานนั้นแทบอยากจะเอาหัวตัวเองโขกฝาผนังสัก10ที ทั้งอยากจะบึ่งรถไปฟาดเพื่อนตัวดีของหล่อนอีกสักหลายๆหนที่ใจอ่อนง่ายๆและไหนจะยอมให้อีตาเด็กบ้านั้นทำอะไรต่อมิอะไรอีก  เฮ่อออหล่อนล่ะอยากจะบ้าตาย "ยิ้ม..."นลินที่ได้ยินคำถามของเพื่อนสาวก็เอ่ยเรียกชื่อเพื่อนขึ้นเสียอ่อน ซึ่งยิ้มหวานที่ได้ยินนลินเอ่ยเรียกตัวเองน้ำเสียงเบาหวิวแบบนั้นก็ถอนหายใจทิ้งออกมาอีกเฮือกใหญ่และเป็นอันรู้คำตอบว่าเพื่อนของเขาคง

 ด้านฟิลิปป์และนิวตัลที่ตามลูกชายคนโตและหลานชายตัวน้อยของตัวเองมาเยี่ยมเยียนชายหนุ่มตัวสูงผู้เป็นทายาทของแก๊งยากูซ่าฮายาโตะและเป็นพ่อของหลานชายตัวน้อยที่ถูกนิคเนมลูกชายของนทีและนาธารพี่ชายบุญธรรมของนิวตัลยิงจนเข้าโรงพยาบาล เดิมทีพวกเขาก็ไม่ได้อยากมาเยี่ยมเยียนไอ้เด็กหนุ่มที่ชื่อคีย์นี้หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อเช้านรินทร์ลูกชายคนโตและฐิติพัดหลานชายตัวน้อยของพวกเขาคลานเข่าเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับพวงมาลัยมากราบไว้ขอขมาพร้อมกับสารภาพเรื่องทั้งหมดที่ตัวเองได้กลับไปคบกับฐิระเชษฐ์แล้ว ในตอนที่พวกเขากำลังนั่งคุยงานกันที่ห้องโถงอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกคนในตอนที่ฟิลิปป์,นิวตัล,นาธาร,นทีและนิคเนมได้ยินสิ่งที่นลินเอ่ยสารภาพทั้งหมดออกมานั้น พวกเขาต่างพากันสตั้นไปตามๆกัน ก่อนที่จะเป็นนิวตัลที่เป็นคนได้สติก่อนแล้วเอ่ยถามไถ่ลูกชายคนโตของตัวเองถึงเรื่องต่างๆแล้วถอดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เหมือนเป็นการส่งสัญญาณเป็นนัยน์ๆในการยอมรับการตัดสินใจของนลิน ซึ่งทุกคนที่เหลือก็แสดงออกอย่างชัดเจนถึงการให้นิวตัลเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างหลังจากนี้ แต่ก็ยังมีนิคเนมที่มีท่าทีไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่