บททั้งหมดของ Contract Marriage with Mr. Impotent: บทที่ 211 - บทที่ 220

Tahimik si Fae habang nakatingin sa sobre sa kamay ni Richard. Para bang biglang bumigat ang hangin sa sala. Kahit si Kevin, na kanina lang ay puro biro, ay natahimik at nakamasid.Dahan-dahan itong binuksan ni Richard. Una'y ilang pirasong larawan ang bumungad—mga candid shot na halatang kuha mula sa malayo. Nasa mga larawan si Fae… kasama sina Chase, Jane, at Troy, na para bang may pinaplano sa isang pribadong lugar.Napakunot ang noo ni Fae. "Ano 'to? Kailan pa 'to kinuha?"Hindi pa siya natatapos magsalita, nang mahulog mula sa sobre ang isang maliit na USB. Kinuha ito ni Richard at tiningnan, bago ibinaling ang tingin kay Bernard. "Ano 'to, Grandpa?""Buksan mo," maiksi at matatag na sagot ng matanda.Lumapit si Kevin, mabilis na isinaksak ang USB sa laptop na nasa mesa. Ilang segundo lang, at lumabas ang isang video.Ang unang frame—isang malabong CCTV footage sa loob ng isang opisina. Lumapit ang kamera… at malinaw nilang nakita si Chase, nakaupo sa lamesa, nakikipag-usap sa is

May ilang hinala si Richard kung sino ang taong ito, ngunit mahirap magsabi—kung tutuusin, marami silang malalaking kalaban sa negosyo."Base sa mga pangyayari," nagsimula siya, mabigat ang tono, "malamang alam ng kabilang partido na matagal na nating alam ang plano nila… kaya naghanda sila nang mas maaga. Maaaring naka-setup na lahat bago pa tayo makagalaw."Kinuyom niya ang kamao, ramdam ang inis.'Dinadamay pa nila ang biyenan ko at ang asawa ko… at alam nilang mahina si Fae kung may mangyari sa ina niya sa ospital.' naisip niya.Huminga siya nang malalim at tumingin kay Fae."Sa ngayon… kikilos ako na parang walang alam. Ipapaubaya ko sa 'yo ang lahat, Fae. Malinaw, ako ang binabantayan nila. Para sa kanila, ako ang pinakamalaking hadlang… kaya ako lang ang pilit nilang pinipigilan. Hindi nakapagtataka—mukhang nahuhuli tayo sa nalalaman nila… pero hindi nila alam ang ilang bagay."Kasabay ng huling salita ay isang mapanlinlang na ngiti ang gumuhit sa labi ni Richard.Biglang tinaa

"Ah! Oo… naalala ko na… pumunta pala ako kanina," sabay pakita ni Fae ng pilit na ngiti, pilit pinapaniwala ang kanyang ina.Napansin ni Marcela ang kakaibang ekspresyon ng anak, at dahan-dahan nitong hinawakan ang kamay ni Fae."Anak, mukhang pagod ka at stress, kaya hindi mo maalala. Umuwi ka na muna at magpahinga, anong oras na rin."Bumuntong-hininga si Fae, alam niyang wala siyang magagawa. Hindi rin makakabuti sa kanyang ina kung sasabihin niya ang totoo—na may banta sa paligid at kailangang mag-ingat. Alam niyang lalo lang mababalisa at mag-aalala si Marcela kapag nalaman ito.Ngumiti siya at tumango. "Magpahinga ka na rin po, Ma."Matapos ang ilang palitan ng salita, nagpaalam ang grupo at iniwan si Marcela sa loob habang lumabas sila ng ward.Pagdating sa kotse, hindi mapalagay si Fae. Malinaw na totoo ang hinala nila—may nagpapanggap talaga bilang siya, at may lakas ng loob pang bumisita sa kanyang ina, maagang inaayos ang sitwasyon para magmukhang normal ang lahat.At sa la

Ang bagay na iyon ay nakalagay sa ibabaw ng maliit na lamesa sa sala—maingat na ipinwesto, para bang sinadyang makita nila agad pagpasok. Hindi ito basta iniwan; maayos ang pagkakahanay, parang may sariling lugar doon sa gitna ng malinis na espasyo.Isang maliit na kahon, kulay itim, makinis ang ibabaw ngunit may kakaibang marka na tila inukit gamit ang matulis na bagay. Hindi iyon pangkaraniwang disenyo—masyadong detalyado, masyadong… makilala."Hindi ba… parang—" simula ni Kevin, pero agad siyang pinutol ni Richard nang matalim na tingin."Walang pangalan," malamig na utos ni Richard. "Huwag mong banggitin."Napaatras si Kevin, bahagyang natawa nang pilit, pero bakas ang kaba. "Eh kasi, boss, sa tuwing may ganito… may kasunod na…" Hindi na niya tinapos.Si Bernard, bagama't tahimik, ay hindi maalis ang tingin sa kahon. "Kung ganito na ang galaw nila," aniya sa mababang tinig, "ibig sabihin, handa na sila sa susunod na hakbang."Si Fae, kahit hindi pa binubuksan ang kahon, ay nakakar

Nang makabalik sila sa sala, agad na nag-utos si Richard."Tipunin dito ang lahat ng tauhan," aniya sa pinaka-kapitan ng team.Kaagad itong kumilos, at ilang sandali lamang ay naipon ang nasa dosenang tao sa harap ni Richard. Ang sala ng villa, na dati'y payapa at malamig, ngayo'y napuno ng bigat at tensyon. Nakatayo silang lahat, alerto, nakapwesto ayon sa disiplina ng isang grupo na sanay sa utos at panganib.Tinanong ni Richard, "Ano ang summary ng villa?"Humakbang ang lalaki, medyo naninigas ang tindig bago nagsalita."Boss, bukod sa kakaibang pwesto ng sapatos at ang black box, wala nang iba pang kahina-hinala. Walang senyales ng sapilitang pagpasok. At… base sa pagkaka-analisa, nang dumating kami, naroon na ang kahon at mga sapatos. Wala ni isang kaluskos na nagbigay pahiwatig na pwersahan silang nakapasok."Saglit na nag-isip si Richard, malamig ang tingin at naniningkit ang mata. "Mukhang nandito sila pagkakaalis natin," aniya, ma