Semua Bab My Uncle is My Secret Lover: Bab 51 - Bab 58

Napatawa ako kahit pagod ang katawan ko. “Anong ‘masundan’? Luigi, hindi pa nga ako nanganganak, gusto mo na agad sundan?” Nag-angat siya ng tingin at kinindatan ako. “Of course. I’ve been patient for months. But the moment our child comes out safe and healthy, game on.” Sinapo ko ang pisngi niya, saka ko siya hinila paakyat para magpantay ang mukha namin. Hinalikan niya ako. Pagkabitiw ng halik niya, nanatili siyang nakatitig sa akin. Hinawakan niya ang mukha ko gamit ang magkabilang palad. “I’m proud of you, Maya,” seryoso niyang sabi. “Alam kong hindi naging madali ang lahat. Alam kong sinakripisyo mo ang buong mundo mo para sa ‘tin. Pero look at you now. You’re glowing. You’re safe. You’re stronger than ever. And you’re carrying our child.” Napatingin ako sa mga mata niya. Buo pa rin ang takot ko sa mundo sa labas. Pero sa tuwing kaharap ko si Luigi, parang kaya kong harapin lahat. Dahil alam kong hindi niya ako iiwan. “Hindi ko to kaya kung wala ka,” bulong ko habang hinawak

Mainit ang sikat ng araw pero malamig ang hangin sa loob ng simbahan. Nakaupo ako sa pinakaunang pew, suot ang isang simple pero eleganteng puting dress na pinili ni Luigi para sa akin. Kapansin-pansin ang pagkalma ng puso ko habang pinagmamasdan ang anak naming si Cassian Voltaire, mahimbing na natutulog sa mga bisig ng ninang niya, si Dra. Lucinda.“This is really happening,” bulong ko sa sarili habang pinipigil ang luha. Mula sa lahat ng dusa, kahihiyan, at pag-aalinlangan—ngayon, heto kami. Isang buo. Isang pamilya. Buong-buo.Nasa gilid ko si Luigi, suot ang navy suit niya na tila laging tailor-made. Wala siyang ibang ginawa kundi ang magbantay sa anak namin gamit ang mga mata niyang punong-puno ng pag-aalaga at pagmamalaki. Hawak niya ang kamay ko at paulit-ulit na hinahagod ng hinlalaki ang palad ko.Tahimik ang misa. Walang flash ng media, walang tsismosa. Ipinagdasal naming maging simple lang ang binyag. Isang tahimik na selebrasyon para kay Cassian, malayo sa intriga ng mund

Pagbaba pa lang namin ng sasakyan, napansin ko agad ang pag-aalalang hindi niya pinapahalata. Seryoso ang mukha niya habang buhat niya si Cassian, at kahit pa nakangiti siya sa akin, alam kong may tinatago siyang gustong sabihin.“May problema ba?” tanong ko habang naglalakad kami papunta sa private cabana na nakaset-up malapit sa dagat."Wala naman. Masaya lang ako." He smiled faintly. “You'll see. Just… be open.”Napalunok ako. Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, pero bago pa ako makapagtanong ulit, may nakita akong dalawang lalaking nakatayo sa labas ng cabana. Isang middle-aged man na mukhang butler, at isang matandang lalaki na naka-wheelchair.Nanlaki ang mga mata ko. Payat. Maputla. Halos wala nang laman ang mga braso niya. Pero may tapang pa rin ang tindig ng kanyang leeg, at may awtoridad pa rin sa mga mata kahit pa hinahabol na ng hininga ang katawan.Dahan-dahan kaming lumapit. Ramdam ko ang pagtibok ng puso ko sa dibdib. Nararamdaman ko ang kamay ni Luigi na mas

Abot langit ang saya namin nang imbitahan kami ni Lucian sa kaniyang kasal. Hindi namin aakalaing magiging biglaan ang kasal nila ni Ysabelle Cruz.Pagbaba pa lang namin ni Luigi sa may beach resort kung saan gaganapin ang kasal ni Dr. Lucian Villafuerte at ni Ysabelle Cruz, agad akong napatitig sa paligid. Ang paligid ay puno ng puting mga kurtina na hinahampas ng malambot na hangin. Ang puting buhangin ay tila bulak, at ang sunset ay unti-unting bumababa sa likod ng altar na nakaharap sa dagat. It was the kind of place you’d only see in bridal magazines.He tightened his hold on my hand habang naglalakad kami papunta sa designated area para sa mga guests. “Are you okay, baby?” bulong ni Luigi, nakasuot ng crisp white linen shirt na binagayan ng beige slacks.I smiled, even though my heart was pounding from something else entirely. “Yeah, I’m fine. Everything looks so magical.”“Lucian pulled all the stops,” sabi niya habang pinagmamasdan ang setup. “Ysa deserves it.”Napatingin ako