Semua Bab My Uncle is My Secret Lover: Bab 41 - Bab 50

Weeks had passed. And still… not a word from him. Wala. Ni anino ni Luigi, ni mensahe, ni kahit isang missed call—wala. Para bang kinalimutan niya rin ako. Para bang tuluyan niya akong isinara sa mundo niya. Sa bawat araw na lumilipas, mas lalo kong nararamdaman kung gaano ako nag-iisa. I tried calling him—ilang ulit. Pero palaging unavailable. Nakapatay ang cellphone niya. At kung may bago man siyang number, hindi niya ako pinadalhan. Kahit isang linya ng paliwanag, kahit isang simpleng tanong kung kumusta ako. Nothing. It’s as if he disappeared… with my last piece of hope. Wala na akong ibang malapitan. Ni isa sa mga dati kong kaibigan, wala nang gustong makipag-usap. Yung mga taong minsang tumatawa sa mga jokes ko, sumasabay sa mga selfie ko, at nagchi-cheers sa mga tagumpay ko—lahat sila, biglang naglaho. Para bang naging toxic ako. Para bang pagkasama ko ay kasalanan din. Ilang beses kong tinry na mag-reach out sa mga dati kong closest friends. "Hey, can we talk?" Seen. "

Matagal akong nanatiling tahimik. Araw-araw, nagbibilang ako ng oras. Umaasa na kapag lumabas ulit ako sa mundo, handa na ang lahat. Pero hindi pala gano’n kadali. Dumating ang manager ko isang linggo matapos ang press con ni Lola Andrea. Tumawag siya, at gaya ng dati, diretsahan siya. “Maya, kailangan na nating lumabas. You need to face the public. Gusto ng NOVA agency ng personal statement mo. You have to apologize—even if it’s just for optics.” Tumahimik lang ako habang nakatitig sa telepono. Alam kong tama siya. Hindi puwedeng si Lola lang ang nagsasalita. Ako rin, kailangang marinig nila. “Okay,” sagot ko pagkatapos ng ilang segundo. “Let’s do it.” Dumating ang araw ng press conference. Hindi ako makahinga habang nasa loob ako ng sasakyan. Tila ba bawat flash ng camera sa labas ay mga kutsilyong nakatutok sa leeg ko. Pero kailangan kong lumaban. Lumabas ako ng sasakyan, suot ang isang simpleng white long-sleeve blouse at black slacks. Walang makeup kundi light concealer lan

Kinabukasan, habang tinatanaw ko ang unti-unting pagliliwanag ng langit mula sa bintana ng condo, alam kong ito na ang huling umagang gigising ako sa lugar na ito. Sa lugar kung saan ako unti-unting nabasag. Sa kwadradong mundong ito ako nasaktan, minahal, kinutya, at muling bumangon. Ngayon, aalis na ako. Sa wakas. "Handa ka na ba?" tanong ni Luigi habang nilalagay ang huling maleta sa likod ng SUV. Tahimik akong tumango. Hindi ko siya tiningnan kaagad. Pinakiramdaman ko muna ang sarili ko. Iniisip ko kung may parte pa ng puso ko ang ayaw pang umalis. Pero wala na. Wala na akong dapat balikan sa siyudad na ito. Dala ko lang ang mga bagay na totoo—ang anak ko sa sinapupunan, at ang lalaking pinili kong mahalin, kahit pa mali sa mata ng iba. “We’re leaving everything behind, Maya,” bulong niya sa tabi ko. “But what we’re building next… it’s ours. Walang makikialam.” I smiled softly. “Good. I’m ready.” Mula EDSA hanggang SLEX, walang imikan. Nakapatong lang ang kamay ko sa tiyan

Mag-aalas tres na ng hapon. Maaliwalas ang langit, pero hindi ko mapigilan ang kaba sa dibdib ko habang hawak-hawak ang ultrasound request form. Ramdam ko ang pawis sa palad ko kahit naka-aircon ang sasakyan. Mula Batangas ay bumiyahe kami ni Luigi papuntang private clinic ni Dr. Lucian sa Tagaytay. "Hinga, love," bulong ni Luigi habang hawak niya ang kamay ko. "This is going to be the best day of our lives." Ngumiti ako ng pilit kasi sa loob-loob ko, hindi ko alam kung kaya ko ba talagang maging masaya—sa kabila ng lahat. Pero heto ako ngayon. Kahit hindi tanggap ng pamilya ko ang relasyon namin, kahit tinanggalan ako ng kontrata ng agency ko, kahit hindi ko pa kayang lumabas ng bahay na walang takot... heto ako. Hawak ang kamay ng lalaking pinakamahal ko, at sa loob ng tiyan ko ay ang bunga ng lahat ng kasalanang pinili kong mahalin. Pagdating sa clinic, sinalubong kami ni Lucian. Naka-coat pa rin kahit naka-day off daw siya. May aura pa rin ng pagiging isang big-time surgeon. "Y

Makalipas ang ilang buwan, marami na ang nagbago. Sa katawan ko. Sa araw-araw kong routine. Sa pagtingin ko sa sarili. At sa pag-ibig na araw-araw kong nararamdaman mula kay Luigi. Habang nakaupo ako sa rocking chair sa terrace ng bahay namin dito sa Batangas, hawak ang isang basong may warm milk at nakaunan sa malaking pregnancy pillow na binili ni Luigi mula pa raw sa Italy, napapangiti na lang ako sa bawat sipa ng batang nasa loob ko. “Love,” sigaw ni Luigi mula sa kusina, “did you drink your calcium already?” “Yup!” sagot ko, medyo malakas para marinig niya. “And I’m finishing my milk. Don’t worry, Uncle. You’re doing great.” Narinig ko ang tawa niya. Ilang sandali pa ay lumabas siya, may hawak pang tray ng fruits na nakaayos pa sa crystal bowl na parang pang-hotel ang dating. He always does this. Lagi niyang pinapa-feel sa akin na deserve ko ang mundo, kahit pa wala akong ginagawa kundi humilata, matulog, kumain, at magreklamo sa pananakit ng likod. Dumiretso siya sa tabi