All Chapters of My Uncle is My Secret Lover: Chapter 31 - Chapter 40

Katatapos lang ng shoot ko para sa isang bagong beauty product endorsement. Pagod ang katawan ko pero hindi maitatanggi—masaya ako. Ang linis ng set, ang ilaw flattering, at kahit papaano, naramdaman kong may halaga pa rin ako sa industriyang halos nilamon na ako ng mga iskandalo. At least ngayon, I look like someone who's still in control. "Cut! That's a wrap!" sigaw ng director habang pumapalakpak ang mga staff sa paligid. Ngumiti ako at bahagyang yumuko bilang pasasalamat. Pagkababa ko ng mini-stage na may white roses backdrop, sinalubong agad ako ng stylist ko na si Renzo habang inaayos ang strap ng dress ko. “Girl, flawless ka today. 'Yung mata mo, nakaka-in love. Anong sikreto?” he teased. “Concealer and caffeine,” sagot ko habang nilalaplap ng camera flashes ang paligid ko. “Lies!” aniya sabay tawa. “That’s the look of a woman who’s in love.” Hindi ko napigilan ang mapangiting pilit. Kung alam lang niya kung gaano ka-komplikado ang ‘love’ na ‘yon… Pagkatapos

Pagbukas ko ng pinto ng powder room, ramdam ko pa ang bigat ng banta ni Victoria sa balikat ko—parang mahalimuyak na pabangong may lason. Huminga ako nang malalim, inayos ang lipstick na halos nabura sa kaba, at itinuwid ang likod. Kung may isang bagay na pinag-aralan ko sa show business, iyon ay ang paghawak sa eksena—kahit nanginginig na ang loob mo.Pagbalik ko sa dining area, agad kong namataan sina Leo at Luigi sa may bar. Magkalapit sila, nagsasalitang mababa; si Luigi nakatalikod sa akin, si Leo nakaharap. Ikinuyom ko ang palad ko sa gilid ng dress. The moment Leo’s gaze lifted and met mine, he excused himself from Luigi and strutted pabalik sa mesa namin na parang walang nangyari, pero nabasa ko sa mga mata niyang may bigat ang pinag-usapan nila. Nakasunod sa kanya ang tingin ni Luigi—matigas, mapagbantay—at ilang hakbang sa likod niya, naroon na rin si Victoria. She slipped her arm into Luigi’s, chin lifted, eyes glinting in triumph. The perfect fiancée in a perfectly staged

Pagkarinig ko pa lang ng boses ni Mama sa tawag, bigla nang tumiklop ang sikmura ko sa kaba."Maya, umuwi ka muna anak. Gusto kang makita ni Papa. May kailangan daw kayong pag-usapan."Hindi naman iyon kakaiba—matagal na naming routine ang mga biglaang paanyaya ng pamilya, lalo na’t palapit na ang birthday ni Lolo. Pero iba ang tono ni Mama ngayon, at mas lalong iba ang naramdaman ko. Masyadong… mabigat. Parang may nakabuntot na hindi ko maintindihan. Parang—parang alam na niya.Alam na ng Lolo ko ang tungkol sa amin ni Luigi."Okay po, Ma. Papunta na po," mahina kong sagot.Napatingin ako kay Luigi na tahimik na nagmamaneho sa tabi ko. Nakapikit ang mga mata niya habang sinasalo ang bigat ng kalsada’t ng katahimikang bumalot sa pagitan naming dalawa.“I have to come with you,” sabi niya. “If my father wants to talk, then I need to be there.”Ayoko sanang sumama pa siya, pero alam ko, hindi na kami p’wedeng magpaligoy-ligoy pa. Kailangan na naming harapin ang pamilyang unti-unti nang

Pagkababa ko ng kotse, para akong zombie habang naglalakad papasok ng condo. Hindi ko na maalala kung paano ako umabot sa elevator. Ni hindi ko na rin maalala kung sinarado ko ba ang pinto ng sasakyan ko. Ang tanging alam ko, ang bigat ng dibdib ko, parang sasabog. Pagpasok sa unit, tulala akong umupo sa sofa. Tumingin sa kawalan. Pilit kong inaalala ang mukha ni Lolo Ernesto habang tinatanong niya ako. Iyon bang tingin na hindi mo kayang labanan, hindi mo kayang takasan. Para kang huhubaran ng dignidad, ng lakas, ng kahit anong pagtatago. Nag-uumpisa pa lang akong huminga ng maayos nang biglang tumunog ang doorbell. Bawat tunog, parang binibiyak ang kaluluwa ko. Alam kong si Luigi ‘yon. Walang ibang susunod sa akin ng gano’n kabilis. Alam kong hindi siya papayag na hindi kami mag-usap. Pero hindi ako handa. Ayokong makita ang mukha niya. Ayokong marinig ang boses niyang kayang paamuin ang lahat ng sakit na pinipilit kong takasan. Pero higit sa lahat, ayokong madala na naman. Ayok

Hindi ko na narinig ang pagsara ng pinto. Ang tanging tunog sa kwarto ay ang mabilis kong paghinga at ang tahimik na pagpatak ng luha sa tuhod ko. Sa bawat segundong lumilipas, lalong bumibigat ang dibdib ko. Para akong sinasakal ng sarili kong damdamin. Mama knows. Hindi na ito simpleng lihim. Hindi na lang ito isang makasalanang relasyon na nakakulong sa loob ng apat na sulok ng silid na ‘to. Ngayon, isa na itong bomba. Isa itong kaguluhang pwedeng sumira hindi lang sa pamilya namin, kundi sa buong buhay ko. Napatingin ako sa salamin. Nakabalot ako sa robe, magulo ang buhok, mapula ang mga labi—mukha akong isang babaeng nawala sa sariling mundo. At sa totoo lang, baka totoo nga iyon. Paano kung tama si Mama? Paano kung lahat ng ito ay mali at hindi ko lang matanggap dahil masyado ko nang minahal si Luigi? Pinunasan ko ang pisngi ko. Tumayo ako at nagsimulang maglakad paikot sa kwarto, parang hinahabol ng konsensya ko. Ilang beses akong napapahawak sa tiyan ko, na para bang may