All Chapters of Contract of Hearts: Chapter 31 - Chapter 40

AMARA POINT OF VIEW Napakahirap ngumiti sa araw na ‘to.Kahit anong pilit kong ipakita sa mundo na okay lang ako, na parang walang nangyari kahapon, ramdam ko pa rin ‘yung kirot. Nakangiti nga ako sa mga professors at classmates ko, pero sa loob-loob ko, gusto ko pa ring magkulong sa kwarto at matulog ng isang linggo.Hindi ko alam kung anong mas masakit yung mga sinabi ni Cassie sa harap ng buong university o ‘yung pakiramdam na kahit anong gawin ko, may mga taong ayaw pa rin akong tanggapin.Pero sa gitna ng lahat ng ‘yon, si Killian… siya lang ‘yung hindi tumigil sa paghawak ng kamay ko. Kahit sobrang gulo ng paligid, kahit ‘di na kami nag-uusap masyado, kahit hindi pa malinaw ang lahat sa amin, nandun siya. Tahimik. Matatag. Para akong sinasalo sa tuwing nauuntog ako sa katotohanan.“Amara.”Napalingon ako. Si Theo. Nakatayo siya sa may hallway ng university, may hawak na paper bag at parang ilang na ilang.“May oras ka ba?”“Ngayon?” Kumunot noo ko.“Please. Five minutes lang. O

AMARA'S POINT OF VIEW I lost track of time as I stared at the miniature columns in front of me. Dalawang araw na akong hindi maayos ang tulog, at ramdam na ramdam ko na sa likod ko ang bigat ng puyat at pressure. Isang linggo na lang ang natitira bago ang major presentation para sa architectural design class, at ang buong katawan ko parang napipi na sa pagod. But I needed to finish this.My design was a modest two-story commercial building that blended both functionality and aesthetics. Modern angles. Glass façades. A touch of sustainable materials. Lahat ng detalye ay dumaan sa pagsusuri, pero sa likod ng bawat cutting mat, glue stain, at cardboard piece ay isang Amarang nilalabanan ang pagod, kaba, at kung minsan, luha.“Amara, may extra ruler ka diyan?” tanong ni Jenna, isa sa mga classmate kong halos nakatira na rin sa studio kagaya ko.“Yeah, nandiyan sa tabi ng laptop ko,” sagot ko, hindi na lumilingon.Napansin kong nanginginig na ang kamay ko habang pinipindot ko ang cutter.

AMARA'S POINT OF VIEW "Amara, paki naman muna ‘tong si Baby Lian, please? Saglit lang talaga ako. Kailangan ko lang dumaan sa clinic para sa check-up ko," pakiusap ni Trina, ang kaibigan ko sa architecture department na halos kapwa ko na rin nabubuwang sa dami ng plates."Walang problema, ako bahala sa kanya. Ang cute cute nito, oh!" Ngiting-ngiti akong binuhat si Baby Lian, na mga walong buwang gulang pa lang. Chubby cheeks, makapal ang buhok, at tawang-tawa habang kinakagat ang sariling kamay."Hala sige, salamat ha! Babalik agad ako!" sabay halik ni Trina sa pisngi ng anak niya bago ito tumakbo palabas.Pagkaalis niya, naupo ako sa may mini sofa ng student lounge. Karga-karga ko si Baby Lian, panay lundag sa kandungan ko habang hinihila ang buhok ko at sinisiksik ang mukha niya sa dibdib ko na parang hanap ay gatas."Ay sorry, Lian, hindi ako ready jan. Wala pa akong license, lalo na milk license," tawa ko, sabay kiliti sa tagiliran niya. Tumawa siya nang malakas, parang musikang

AMARA'S POINT OF VIEW Hindi ko alam kung bakit ganito kabigat sa dibdib ko ang isang tanong na paulit-ulit na bumabalik sa isipan ko. Siguro dahil sa lahat ng nangyayari, sa dami ng taong may sinasabi, kahit gaano ko pilitin maging matatag, hindi ko maiwasang pagdudahan ang lahat, lalo na ang sarili ko. At higit sa lahat, si Killian.Nakahiga ako sa kama, nakatingin sa kisame ng kwarto naming dalawa. Tahimik ang buong paligid pero maingay ang utak ko. Mabigat ang loob ko, parang may pisi na mahigpit na nakatali sa dibdib ko. Gusto ko siyang tanungin, diretsuhin na, pero natatakot din ako sa sagot. Hindi ko alam kung dahil takot akong umasa o dahil takot akong mali ang paniwala ko.Totoo ba? Mahal niya ba talaga ako? O convenient lang ako sa ngayon?Napapikit ako. Mula sa pagiging simpleng estudyante, bigla akong napasok sa mundo ng mga mayayaman, ng mga kontrata, ng mga expectations. At si Killian… alam kong sanay na siya sa lahat ng ito. Sanay siyang may kontrol. Sanay siyang may pl

AMARA'S POINT OF VIEW Umaga pa lang, ramdam ko na ang pagbabago sa paligid. Tahimik ang buong mansion, parang lahat ay nakikiayon sa kung anong bagyong paparating. O baka ako lang ‘to, iniisip kung anong klaseng pag-uusap ang mangyayari ngayon. Nandito ako sa sala, hawak ang isang tasa ng tsaa habang nakaupo sa sofa. Nakabukas ang bintana, at pumapasok ang malamig na hangin ng umagang iyon.Pumasok si Killian sa sala na parang normal lang ang lahat. Nakasuot siya ng plain white shirt at dark slacks, pero kahit simple lang ang suot niya, hindi nawawala ang presence niya. Yung tipong kahit wala siyang ginagawa, ramdam mong may bigat ang bawat hakbang niya.Umupo siya sa kabilang sofa, hindi agad nagsalita. Tiningnan niya lang ako habang hinihigop ang kape niya. Ilang minuto ng katahimikan ang lumipas bago siya nagsalita.“Amara,” simula niya, “hindi ako sanay sa ganito.”“Ganito alin?” tanong ko habang inilapag ang tasa sa mesa.“Sa pag-uusap. Sa… emotions. Sa relasyon,” sagot niya. Di