Все главы Contract of Hearts: Глава 21 - Глава 30

AMARA'S POINT OF VIEW “‘Taya na si Kuya Killian!’” sigaw ni Lenlen habang naghahagikhikan sa harap ng bahay.“Ay hindi! Hindi ako marunong n’yan,” protesta ni Killian, pero natatawa rin habang hawak ang basang panyo na ginamit naming panali sa mata ng ‘taya.’“Bawal tumanggi!” singit ni Totoy, pinsan kong limang taon lang pero parang abugado kung magreklamo. “Sabi mo sa ilog, sasali ka sa susunod naming laro!”“Kasama sa package deal ng pamamalagi sa bukid,” dagdag ko, sabay ngiti ng nakakaloko.Tiningnan niya ako ng matalim—kunwari lang, pero halatang pigil ang tawa.“Ano ba ‘tong napasukan ko…” bulong niya, habang nilalagyan ng panyo ang mata niya.Tumawa kami sabay-sabay, tapos nagsitakbuhan na ang mga bata. Ako, dumiretso agad sa likod ng bahay. Kilala ko si Lenlen—madalas sa may imbakan ng kahoy ‘yun. Pero hindi ko siya ang balak kong iwasan.Ako? May sariling misyon ako: ‘wag mahuli ni Killian.Nagtago ako sa may malapit na kubo—yung maliit na pahingahan sa ilalim ng puno ng ma

AMARA'S POINT OF VIEW Hindi ko na alam kung anong nangyayari sa'kin.Dati, kaya kong sabihin sa sarili ko na lahat ng ginagawa ko ay dahil sa kontrata. Para sa ospital ni Mama. Para makaligtas kami sa problema. Para lang ito sa papel, walang halong damdamin. Pero nitong mga nakaraang araw, ang dami nang nagbabago. Hindi na lang ito basta kasunduan. Hindi na lang ako basta isang estudyante na pinasok ang isang kasinungalingan kapalit ng pera. Kasi, bakit parang totoo na ang lahat?Bakit parang... ako na 'yung nahuhulog?Kaninang umaga, nagising ako ng mas maaga kaysa dati. May naamoy akong sunog na bawang at itlog, kaya dali-dali akong bumangon, akala ko may nasusunog sa kusina. Pagbaba ko, nandoon si Killian, pawis-pawisan, may apron pa, habang pilit sinusubukang baligtarin ang tortang hindi naman tumatalab sa kawali. Napakamot ako sa ulo at hindi ko alam kung matatawa ako o maaawa.“Anong ginagawa mo?” tanong ko, nakapamewang.Tumalikod siya, kita sa mukha ang pagkapahiya. “Surprise

AMARA POINT OF VIEW Akala ko masasanay ako ulit sa tahimik niyang pagkatao. Akala ko kapag bumalik na kami sa siyudad, matututo na rin akong mag-adjust, na para bang kaya kong i-switch off lahat ng naramdaman ko nung nasa probinsya kami. Pero mali pala ako. Kasi kahit hindi siya nagsasalita, kahit hindi siya sweet o malambing, ramdam ko pa rin. Ramdam ko ‘yung mga maliliit niyang kilos. Mga bagay na hindi niya sinasabi, pero ginagawa.Noong isang araw, pagod na pagod ako galing school. Dalawang major subjects ang sunod-sunod, tapos may quiz pa sa isang GE. Naglalakad ako paakyat sa unit namin, wala na akong energy, pero pagbukas ko ng pinto, naamoy ko agad ‘yung paborito kong sinigang. Hindi siya perfect ha—medyo maasim, medyo kulang sa gulay—pero tinry niya. Nandoon sa lamesa, may sticky note pang “kumain ka na bago ka mag-aral ulit.” Walang pangalan, pero sino pa ba?Isa pang gabi, napansin kong nawawala ‘yung isa kong libro. Nagpa-panic na ako kasi required ‘yun for next week's re

AMARA'S POINT OF VIEW Bagsak ang katawan ko sa bench malapit sa greenhouse. Tahimik ang paligid, pero ramdam ko pa rin ang tension mula sa mga huling pangyayari. Napapikit ako sandali, hoping the quiet would bring me peace. Pero hindi ko na kayang iwasan ang mga tinginan, ang mga bulungan, at ‘yung pakiramdam na para akong out of place sa lugar na ito kahit asawa ko ang may-ari ng lahat ng ito."Grabe, ang bilis naman ng replacement," bulong ng isang boses sa likuran ng halamanan. “Parang hindi pa ata malamig ang upuan ni Cassie.”"Oo nga. Halatang rebound lang ‘yan. Sa itsura pa lang, mukhang gold digger na. Nakatsamba lang kay Killian."Napakunot ang noo ko. Hindi ko na kailangan ng confirmation kung sino ang pinaguusapan nila—ako ‘yon.Hindi ako gumalaw. Hindi ako umimik. Pero parang sinasaksak ng mga salita nila ang dibdib ko. Tinawag nila akong rebound. Na para bang wala akong ibang halaga kundi maging panakip-butas. Na kahit anong gawin ko, ako pa rin ‘yung babaeng hindi sapat.

CASSANDRA CASSIE POINT OF VIEW Hindi ko alam kung bakit ako narito na naman sa opisina niya. He already push me but I still found myself in his place.Malamig ang opisina ni Killian, pero hindi ‘yun ang nagpapanginig sa balat ko. Iba. Mas malalim. Yung klase ng lamig na galing sa rejection—sa pamilyar na titig ng isang taong mahal mo pero hindi ka na mahal.Ang sakit.Pero pinilit ko pa rin. Gusto kong ayusin. Gusto kong bumalik. Dahil kahit ilang ulit ko pang sabihin sa sarili kong okay lang ako, hindi ako okay. Hindi ko siya kayang bitawan.Pumayag siyang kausapin ako. Isang himala. Pero hindi ko inasahan ang lamig ng boses niya. Parang business deal lang ako. Hindi na ako ‘yung babaeng minsan niyang pinangarap na makasama habangbuhay.Nagpaliwanag ako. Pinalambot ko ang boses ko. Pinili ko ang best dress ko. Lahat ng ‘yon, para lang maramdaman niya ulit ‘yung dating ako.Pero hindi siya kumagat.“Cassie, ilang ulit mo nang sinabi ‘yan,” sabi niya, diretso, malamig. “You left. You