บททั้งหมดของ Her Possessive Sugar Ninong (SPG): บทที่ 71 - บทที่ 80

HENDRIX Sinulit ni Hendrix ang araw na pinagbigyan siya ni Samarah. Umabot sila ng madaling araw kaya nagsabi na siya sa kanyang secretary na hindi siya makakapunta sa kumpanya ng maaga. At hindi nga siya nagkamali dahil tinanghali siya.Mabagal siyang umunat-unat. Ang sarap ng tulog niya. Lalo pa't katabi niya sa kama ang babaeng pinakamamahal niya. Sa isip niya, sana talaga ikasal na silang dalawa para palagi na silang magkasama at magkatabi sa kama.Wala na si Samarah sa tabi niya nang magising siya. Kinusot-kusot niya pa ang kanyang mata bago tuluyang bumangon. "Hoy! Gising na! Iyong titï mo sobrang saya na naman dahil nakapasok! Namaga púday ko sa iyo sa tindi mong kumadyót!" bulyaw sa kanya ni Samarah nang pumasok sa kuwartong iyon. Nataranta siya at saka kinuha ang mga damit niya sa lapag na nagkalat. Mabilis siyang nagbihis bago nginitian si Samarah. "Good morning," nakangiting sabi niya. Nakataas ang kilay ni Samarah. "Anong good morning? Tanghali na talaga. Bang

ANGELA Hindi alam ni Angela kung paano sisimulang kausapin si Hendrix. Naisip niya kasing tama si Ligaya. Iba pa rin kapag mayroong isang ama ang anak niya. Lalo pa't nalulungkot ito. "Ahm.. Hendrix... bakit hindi ka pala umuwi kahapon dito?" tanong niya sa binata. Hindi na niya ito tinawag pang kuya. Tumingin sa kanya si Hendrix. "Doon na ako natulog sa bahay ng kaibigan ko. Nalasing kasi ako sa dami ng alak na ininom namin. Kumusta naman kayong dalawa dito ng anak mo?" Lumunok ng laway si Angela. "Masaya naman pero kitang-kita ko ang lungkot sa mga mata ng anak ko. Hinahanap niya ang tatay niya pero wala anong planong sabihin pa sa kanya ang lahat. Alam kong hindi niya maiintindihan. Baka lalo lang siyang malungkot." "Tama iyan. Huwag mo munang sabihin sa kanya. Pero hindi naman habambuhay na itatago mo sa kanya. Paunti-unti... malalaman din niya ang lahat. Sa ngayon, masyado pang bata si Mika," malumanay na sabi ni Hendrix. "Iyon na nga ang iniisip ko. Pero may... may gus

SAMARAH "Tahan na, Samarah. Ano ba naman iyang si Hendrix? Nakakagigil! Ano ang plano mo ngayon, niyan? Aalis ka na naman? Magtatago ka na naman?" tanong sa kanya ni Dina. Mabilis na umiling si Samarah. "Hindi na ako magtatago pa. Pero palalabasin mo na umalis ako. Iyong sasakyan, pakisuyo ako. Humanap ka ng puwedeng parking-an." "Okay sige. Diyan na lang kina Limuel. Magbayad na lang tayo ng parking para hindi mag-inaso ang tito niya," saad ni Dina. Hinawakan ni Samarah ang kanyang sintido. Ang sakit ng ulo talaga niya at hilong-hilo siya. Bigla rin siyang nanghina. Hindi niya alam kung bakit ganoon na lang ang kanyang naramdaman. "Magpahinga ka na muna. Huwag ka ng umiyak pa diyan. Mai-stress ka lang lalo. Hayaan mo na ang Hendrix na iyon. Bahala na siya sa buhay niya. Galit na rin ako sa kanya. Iba talaga kapag guwapo at mayaman. Maraming tinatagong sikreto," inis na sabi ni Dina. Dahan-dahang tumayo si Samarah. "Doon na muna ako matutulog sa kuwarto mo. Para kung sakaling p

SAMARAH Marahang iminulat ni Samarah ang kanyang mga mata at napapikit nang masilaw sa liwanag ng ilaw. Kumurap-kurap siya. At napagtantong wala siya sa kanyang silid. "Nasaan ako?" tanong niya sa kanyang sarili. Ilang sandali pa, bumukas na ang pinto ng silid na iyon. Pumasok sa loob si Dina. Ngumiti ito ng malawak nang makita siya. "Gising ka na pala. Kumusta ang pakiramdam mo?" tanong sa kanya ni Dina. Kumunot ang noo niya. "Ayos naman pero bakit ako nandito sa ospital? Sa pagkakaalam ko, nasa bahay lang ako, ha. At may kukunin sana ako sa kuwarto." Humagikhik si Dina. "Oo kanina pero nawalan ka ng malay! And I want to say.... congratulations! Inamoka bundat ka na! Napunlaan na ni Hendrix ang matres mo!" Nanlaki ang mga mata ni Samarah sa sinabi ng kanyang kaibigan. Hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig. Nakatingin lamang siya kay Dina at hinihintay itong makapagsalitang muli. "Oh, ano ka na? Hindi ka na nakapagsalita diyan! Nakatulala ka na lang!" tumatawang

ANGELA Nang magtungo si Samarah sa bahay ni Hendrix, nahihiya man ngunit nilapitan niya si Samarah. Kinakabahan siya pero pinilit niyang pakalmahin ang sarili. "Samarah, ahm... gusto ko sanang humingi ng tawad sa nagawa ko sa iyo. Nasaktan ko ang damdamin mo dahil nagsinungaling ako sa iyo. Patawarin mo ako," nahihiya niyang sabi sabay yuko. Hinawakan siya sa balikat ni Samarah. "Ayos lang. Sinabi na sa akin ni Hendrix na inutusan ka lang ni Ligaya. At syempre, naintindihan ko naman ang side mo kung bakit mo ginawa mo. Mabuti na lang, natauhan ka rin kaagad. Hindi ka nagbida-bida pa. Dahil kung sakaling ginawa mo iyon, baka pinasabog ko na ang pagmumukha mo," sabi ni Samarah sabay tawa. Bahagyang nanlaki ang mata niya sabay kamot sa ulo. Sa isip niya, mukhang palaban ngang talaga si Samarah. "Pasensya ka na talaga. Bukas na bukas, aalis na kami. May lilipatan na kami kaagad. Patitirahin kami ni Hendrix sa mga paupahan niyang apartment. Kapag nagkatrabaho na ako, magbabayad