All Chapters of MARRIED TO A BILLIONAIRE: Surgeon by Day, Husband by Mistake: Chapter 51 - Chapter 60

LUNA’s POV KINABUKASAN, maagang inilipat si Davin sa hospital nila Damon. Kagabi pa nga sana, kaso kailangan munang i-stabilize ang kondisyon ng anak ko bago payagang ilipat ng attending physician. Maselan pa ang lagay, at ayon sa mga doktor, kahit kaunting stress o paggalaw ay maaaring magdulot ng komplikasyon. Sa kalagitnaan ng pagbabantay sa anak ko, biglang bumukas ang pinto at iniluwa nito ang mga magulang ko. “Luna, anak.” Mabilis na lumapit sakin si Mama kaya kaagad akong tumayo para salubungin siya ng yakap kahit na nagulat ako sa biglaan nilang pagbisita. “Ma, anong ginagawa niyo dito?” tanong ko. I didn’t even ask them to come visit dahil hindi ko pa alam kung papano sila haharapin pagkatapos ng ginawa kong paglisan. Pagkarating namin ni Nathaniel sa Switzerland, isang buwan pa ang lumipas bago ko kinontact sina mama para ipagbigay alam kung nasaan ako at ang kalagayan ko. Pinakiusapan ko din sila na huwag sabihin kay Damon at hindi naman nila ako binigo. Nagalit pa

LUNA’s POVNAPASANDAL ako sa sofa at mariing napapikit habang sapo-sapo ang noo. Nakakapagod ang araw na ‘to at gusto kong matulog at magpahinga.Nandito ako ngayon sa hotel kasama ang dalawa sa triplets at si Nathaniel. Si Damon ang kasalukuyang nagbabantay kay Dash sa hospital, kaya minabuti kong umalis at magpahinga dito sa hotel.Wala din kasi akong maayos na pahinga magmula noong sinugod si Davin sa hospital sa Switzerland hanggang sa bumalik kami dito sa Pinas.Bahagya akong napamulat nang maramdaman kong minasahe ng kung sinoman ang balikat ko.“Tired?” nakangiting tanong ni Nathaniel habang patuloy ang mga kamay niya sa pagmasahe sa balikat ko na parang may sariling isip na alam kung nasaan ang bawat lamig at tensyon.Nakakagaan sa pakiramdam.Muli akong napapikit. “Life saver ka talaga.” nasabi ko na lang.He used to do this kapag nakikita niyang pagod ako sa pag-aalaga sa mga bata sa tuwing umuuwi siya galing trabaho.Well, talaga namang magaan ang kamay niya at nakakatangga

LUNA’s POVPAGKAPASOK namin sa restaurant, nagulat pa ‘ko dahil walang customer o katao-tao sa loob.Tama ba ‘tong napuntahan namin?“Magandang umaga po. Welcome to Maison Verde, where elegance meets flavor.” magiliw na bati ng receptionist sa amin, suot ang maayos na uniform na may embroidered logo ng restaurant.“Good morning, sir.” bati pabalik ni Dash, diretso ang tindig at may maliit pang ngiti. Samantalang si Desmond naman ay abala sa pag-iikot ng tingin sa kabuuan ng resto. “Mr. Villaruel hasn't arrived yet, pero paparating na din naman siya maya-maya.”So, alam niyang si Damon ang ime-meet namin?Maayos ang kilos ng staff habang iginiya kami papunta sa table na naka-reserve para sa amin. Ramdam ko agad ang sophistication ng lugar—mula sa ilaw hanggang sa eleganteng set-up ng bawat mesa.“Here you go, ma’am,” sabi ng staff habang hinila ang upuan para sa akin at umalis din pagkatapos.Nakapuwesto kami sa gitnang bahagi ng main dining area, malapit sa glass window kung saan ta

LUNA’s POVTAHIMIK kaming naglakad papuntang ward, sa kwarto ni Davin. Hawak ko pa din ang kamay ng tahimik na si Desmond, na para bang nakikiramdam sa nangyayari, habang karga-karga si Dash na walang tigil pa rin sa pag-iyak.Hindi ko siya masisi kung nasaktan siya. Maging ako man ay hindi makapaniwala sa inasal ni Damon… at kung paanong hindi niya man lang naisip na protektahan ang sarili niyang anak.Pagdating sa loob ng kwarto, agad kaming sinalubong ng banayad na liwanag mula sa bintana. Tahimik na natutulog si Davin sa kama, may oxygen tube sa ilong, at iilang monitor sa gilid. Walang ibang tao sa loob kundi kami.Kinalong ko si Dash sa maliit na couch sa tabi ng kama ni Davin. Marahan kong hinapalos ang likod niya para pakalmahin siya sa pag-iyak. “Shhh… It’s okay, baby. Mommy’s here.”“Mommy… I didn’t mean to spill his coffee,” hikbi nito habang pilit na lumulunok ng luha. “She scared me…”“I know, baby.” Hinalikan ko siya sa noo. “You did nothing wrong. I believe you.”Maya-m

LUNA’s POVPAGBABA ko ng sasakyan, agad akong sinalubong ng valet attendant. Ibinigay ko ang susi ng kotse ko habang binubuksan naman ng isa pang staff ang pinto ng restaurant para sa akin.Napatingala ako sa signage—Aurum, one of the most exclusive fine dining restaurants in BGC. Hindi basta-basta ang mga kumakain dito. You don’t just walk in and get a table—you need connections, money, or a last name that turns heads.Pagpasok ko pa lang, ramdam ko na agad ang bigat ng ambiance. Glass chandeliers hung like frozen fireworks above, casting soft golden light over the marble flooring. Each table was perfectly set—crisp white linens, gold-rimmed plates, and wine glasses that sparkled under the light.Mabango rin sa loob. Hindi amoy pagkain, kundi amoy perfume ng kayamanang hindi ko ma-spell. Pati yung jazz music sa background, ang sarap sa tenga. Relaxing pero classy. Parang sinasabi ng lugar, “This is where power meets elegance.”I adjusted the strap of my bag and exhaled slowly. Ngayon