All Chapters of ขัดดอกต้องห้ามรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 12.เขาเผยอปากส่งเสียงครางเบาๆ กับเนื้อนุ่มที่ตัวเองดูดจนแดงช้ำ ขณะเพิ่มแรงกดของนิ้วมือลงกับเต้านมอวบอัดของมัสยามากยิ่งขึ้นผู้หญิงคนนี้รูปร่างดีเหลือเกิน...เสียงนั้นก้องกังวานอยู่ในหัวของเขา ราวกับเชื้อไฟที่ถูกโหมกระพือ ปลุกเร้าให้ความกระหายที่กักเก็บไว้ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบต้านทานไม่ไหวเมื่อเปลวไฟแห่งแรงปรารถนาโหมกระพือ อาการปวดหน่วงที่ซอกขาก็ทำให้เขาแทบขาดสติ ปริญญ์กัดกรามแน่น ก่อนที่สัญชาตญาณจะผลักดันให้มือใหญ่เลื่อนขึ้น กระชากชายเสื้อยืดสีชมพูหวานของมัสยาขึ้นไปด้านบน ราวกับต้องการปลดปล่อยความทรมานที่ก่อตัวอยู่ในกาย เขาถอดมันออกอย่างเร่งรีบ โดยไม่ให้โอกาสหล่อนได้ตั้งตัวเมื่อเสื้อยืดหลุดออกจากร่างของหล่อน ภาพตรงหน้าก็ทำให้ลมหายใจของเขาสะดุด ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ เลือดในกายสูบฉีดอย่างรุนแรงปทุมถันอวบอิ่มขาวเนียน ตึงแน่นเกินกว่าที่เสื้อชั้นในลูกไม้สีขาวจะปกปิดได้ทั้งหมด และดูท่าทางว่ามันพร้อมจะล้นทะลักออกมาทุกเมื่อ เพียงแค่เขาเอื้อมมือแตะต้องเท่านั้นเขามองมัน... มองด้วยความตะลึงงัน ราวกับไม่เคยเห็นเรือนร่างของสตรีใดมาก่อน แต่ไม่ใช่เลย... เขาพบเห็นมามา

ตอนที่ 14.เรือนร่างสมบูรณ์แบบของปริญญ์ยืนตระหง่านอยู่ข้างเตียง อาบไล้ด้วยแสงไฟจากด้านบนที่สะท้อนลงมาเน้นให้เขาดูงดงามราวกับรูปสลักของเทพบุตรกรีกบ่ากว้างได้รูป รับกับแผงอกแข็งแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นตึง เส้นขนอ่อนๆ ที่ประดับอยู่บนแผ่นอกยิ่งเสริมเสน่ห์ความเป็นบุรุษ ในขณะที่หน้าท้องเรียงตัวเป็นมัดซิกแพคชัดเจนร่างกายของเขาเปี่ยมไปด้วยพละกำลังและความแข็งแกร่ง และเมื่อสายตาไล่ต่ำลงไป… ต้นขาแน่นตึงของเขาก็ทรงพลังไม่ต่างจากนักล่าในพงไพร ทุกสัดส่วนของเขาถูกสรรค์สร้างมาอย่างสมบูรณ์แบบจนน่าหวั่นไหวและตรงนั้นก็...ทั้งยาว ทั้งใหญ่ และแข็งชัน...ชายหนุ่มใช้มือจับท่อนเอ็นที่ตื่นตัวเต็มที่ของตัวเองเอาไว้ และรูดขึ้นลงไปตามความยาวราวกับกำลังอุ่นเครื่อง ขณะก้าวกลับขึ้นมาบนเตียงนอนที่มีร่างดงามนอนอ้าขารออยู่เขาโน้มตัวลงไปหา ปากประกบลงไปบดจูบ ขณะที่มือของเขาจับท่อนเอ็นจดจ่อกับร่องแคบชุ่มน้ำของมัสยาโดยไม่ลังเลเขาไม่มีทางลังเลได้อีกแล้ว ในเมื่อร่างกายของเขากำลังจะมอดไหม้เพราะความหิวกระหายที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ผู้หญิงที่เขาไม่เคยคิดจะสานสัมพันธ์ด้วย ผู้หญิงที่เขาปฏิเสธจะยอมรับในฐานะภรรยา ทั้งๆ

ตอนที่ 16.เมื่อทุกคนขานรับพร้อมกัน ปริญญ์พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อแสดงว่าเขาพอใจกับการตอบรับ ก่อนจะสรุปคำสั่งครั้งสุดท้าย“ไม่มีอะไรแล้ว แยกย้ายไปทำงานได้”ในขณะที่พนักงานกำลังทยอยออกจากห้อง ปริญญ์เหลือบตามองไปทางมัสยาเพียงเสี้ยววินาที แววตาของเขาดูอ่อนลงอย่างน่าประหลาด ก่อนจะละสายตาไปอย่างรวดเร็วขณะเดียวกัน หัวหน้าแม่บ้านที่สังเกตเห็นว่าหล่อนมาสาย ก็ก้าวเข้ามารายงานกับปริญญ์ทันที“คุณปริญญ์คะ มัสยามาสายห้านาทีค่ะ”ปริญญ์หันไปทางมัสยาอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ แต่ทว่าฟังดู... แปลกไปจากเดิม“ถ้าเหนื่อยมาก ก็ให้ลาพักวันนี้ได้หนึ่งวัน หรือจะสองวันก็ได้ ผมอนุญาต”บรรยากาศรอบตัวเงียบลงอย่างฉับพลัน ทุกคนเหลือบมองกันอย่างงุนงง โดยเฉพาะหัวหน้าแม่บ้านที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย“แต่...” หัวหน้าแม่บ้านกำลังจะค้าน“ไม่เป็นไร” ปริญญ์ตัดบทเสียงนิ่ง “ผมไม่ได้ถือเป็นเรื่องใหญ่อะไร”หัวหน้าแม่บ้านนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจ“เข้าใจแล้วค่ะ”ปริญญ์ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงปรายตามองมัสยาแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งทุกคนไว้กับความสงสัย ว่าทำไมวันนี้มัสยาถึงรอดจากคำตำหนิของเขาไปได้ง่ายดายนัก

ตอนที่ 18.หล่อนไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อปริญญ์ได้เลย และเมื่อริมฝีปากของเขาประกบลงมาอีกครั้ง สติทั้งหมดของหล่อนก็ขาดสะบั้น ทุกสิ่งทุกอย่างขาวโพลน มีเพียงแค่สัมผัสของเขาเท่านั้นที่หล่อนรับรู้ได้“อา... คุณปริญญ์...”หล่อนเผลอครางเรียกชื่อของเขาออกมาโดยไม่รู้ตัว ราวกับเป็นการยอมรับว่าหัวใจสาวก็สั่นไหวไม่ต่างกันปริญญ์ถอนจูบออกไป ดวงตาคมกริบจับจ้องมองหล่อนอย่างลึกล้ำ ราวกับกำลังประเมินทุกอารมณ์ที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าหวานจากนั้นก็ค่อยๆ เลื่อนมือไปที่เสื้อของหล่อน ดึงมันออกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะผลักให้ร่างสั่นเทิ้มของหล่อนให้ล้มลงบนเตียง...เตียงที่หล่อนเพิ่งจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อยเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้มัสยาหอบเบาๆ ดวงตาสั่นไหว ขณะที่ปริญญ์ยืดตัวขึ้น ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกอย่างเชื่องช้า ร่างสูงสง่าเต็มไปด้วยแรงดึงดูด สายตาของเขายังคงจับจ้องหล่อนไม่วางตา“ผม... ไม่เคยรู้สึกร้อนแบบนี้มาก่อนเลย”เขาสะบัดเสื้อออกจากร่างอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเรือนร่างแข็งแกร่งที่ดูราวกับถูกสรรสร้างอย่างสมบูรณ์แบบภายใต้แสงสลัวในห้องพัก หยดเหงื่อที่เกาะพราวบนผิวกายขับเน้นสัดส่วนของเขาให้ยิ่งดูท

ตอนที่ 20.ปริญญ์นั่งมองแผ่นหลังบอบบางของมัสยาที่เดินออกไปจนลับสายตา ราวกับต้องการบันทึกภาพของหล่อนไว้ให้ลึกที่สุดในหัวใจรอยยิ้มบางแต้มขึ้นที่มุมปาก นัยน์ตาสีนิลสะท้อนความรู้สึกอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกได้มาก่อนแม้มัสยาจะเดินหายออกไปจากห้องนี้แล้ว แต่กลิ่นกายของหล่อนยังคงหลงเหลืออยู่ และความรู้สึกอ่อนนุ่มที่หล่อนฝากเอาไว้กับเขาก็ยังไม่ยอมเลือนหายไปและดูเหมือนมันจะเพิ่มขึ้นทุกวินาที...เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้ปริญญ์สะดุ้งเล็กน้อย เขาหันไปมองหน้าจอและพบว่าคนที่โทรเข้ามาคือคุณปู่เขาถอนใจเบาๆ ก่อนกดรับสาย“ว่าไงครับคุณปู่”“เป็นยังไงบ้างไอ้หลานรัก”เสียงทุ้มของคุณปู่ดังขึ้นที่ปลายสาย“เรื่องหนูมัสยาไปถึงไหนแล้ว พอจะเลื่อนขั้นมาเป็นเมียของหลานได้หรือยัง”ปริญญ์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง คำถามของปู่ทำให้เขาเผลอกำโทรศัพท์แน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากจะค่อยๆ ขยับตอบออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังและชัดเจน“ผมจะแต่งงานกับเธอครับ”ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ราวกับคุณปู่กำลังตกตะลึงไปกับคำตอบนั้น ก่อนที่เสียงเข้มจะดังขึ้นอีกครั้ง“ว่าไงนะ? หลานพูดจริงหรือเปล่า?”“จริงครับ” ปริญญ์ยืนยันคำเ