Semua Bab ไร่รักกับดักวิวาห์: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 12.เอกกวีหัวเราะร่วน “ถ้าอยากอยู่ในห้องนี้ คุณก็ต้องรับพฤติกรรมของผมให้ได้”หล่อนหรี่ตามองผ่านร่องนิ้ว และพอเห็นเขาอยู่ที่เดิมก็หลับตาลงอีกครั้ง“นี่อย่าบอกนะว่านายจะแก้ผ้าแบบนี้ทุกคืน”“ผมแก้ผ้านอนทุกคืนอยู่แล้ว”“ไม่นะ ห้ามทำเด็ดขาด”“แต่ที่เด็ดกว่านั้นก็คือ ผมมักจะช่วยตัวเองช่วงก่อนที่จะหลับด้วย อาทิตย์หนึ่งก็สักสี่ห้าวันนั่นแหละ อ้อ ลืมบอกไป ผมครางด้วยนะตอนใกล้จะเสร็จน่ะ”คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำ ลดมือลงจากใบหน้าอย่างลืมตัว“ไอ้คนลามก!”“อ้อ แล้วอีกอย่างผมเป็นคนหื่นกามด้วยนะจะบอกให้”หล่อนสั่นเทา แต่ก็พยายามควบคุมตัวเอง ตอนนี้สั่งให้สายตามองแต่ด้านบน ไม่มองลงล่างเลย เพราะรู้ดีว่าถ้ามองลงล่างแล้วจะเห็นอะไร“ก็ลองมาทำอะไรฉันดูสิ ฉันฆ่านายแน่”เอกกวีหัวเราะสะใจ เมื่อเห็นท่าทางประหม่าของหญิงสาว“ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ คืนนี้ผมอาจจะกินตับคุณจนไม่เหลือก็ได้”เขาพูดจบก็หมุนตัวเดินผิวปากเข้าไปในห้องน้ำ ในขณะที่หล่อนกำลังนั่งหน้าซีดสลับแดงอยู่บนเตียง“ไอ้... ไอ้คนลามก ไอ้คนบ้า!”“กรี๊ดดดดดดด ไอ้บ้า! นี่นายออกไปไกลๆ ฉันเลยนะ ไปสิ กรี๊ดดดดดด....”เสียงแหลมเล็กและปรี๊ดในหูมากของฟ้าลดาดังก

ตอนที่ 14.“เสียงเอะอะโวยวายอะไรกันคะแม่”“อ้าว ช่อ... วันนี้ตื่นสายน่ะเรา”ช่อผกาที่เดินเข้ามาสมทบยิ้มน้อยๆ“ก็ช่อปิดเทอมแล้วนี่คะ ว่าแต่เมื่อกี้เสียงผู้หญิงคนไหนคะ กรี๊ดดดดดด จนช่อสะดุ้งตื่นเลย”อังกาบถอนใจยาว“ก็คุณหนูฟ้าลดาที่คุณปฐพีส่งมาให้พี่เราดัดนิสัยยังไงล่ะ”“โอ้โห พิษสงเยอะนะคะเนี่ย”“อืม เป็นเด็กเอาแต่ใจมาก และก็ไม่ยอมใครเลย”“แล้วแบบนี้พี่เอกจะเอาอยู่เหรอคะ น่าสงสารพี่เอกจัง”ช่อผกาอดเป็นห่วงพี่ชายไม่ได้“แต่แม่สงสารหนูฟ้าลดามากกว่า”“อ้าว ทำไมละคะ”“ช่อก็รู้นิสัยของพี่เราดีนี่ ยิ่งร้ายมาก็ยิ่งแรงกลับ แม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นน่ะสิ”“อย่างเช่นฆ่าฝังดินอย่างนั้นใช่ไหมคะ”ช่อผกาหัวเราะร่วน ก่อนจะถูกมารดาดุ“ดูพูดเข้า นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ”คนถูกดุหน้าเจื่อน“แล้วนี่แต่งตัวซะสวยเชียว จะออกไปไหนล่ะ” อังกาบถามลูกสาว“เอ่อ... จะออกไปเที่ยวในเมืองน่ะแม่”คนเป็นแม่ส่ายหน้าอย่างรู้ทัน“ไปหาพี่นลใช่ไหม”“แม่น่ะ รู้ทันช่อตลอดเลย”หล่อนยิ้มขัดเขิน แต่แม่ของหล่อนกลับเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ“ช่อ”“คะแม่”“ฟังแม่นะ พี่นลน่ะทำงานอยู่ และเขาก็เป็นผู้ใหญ่กว่าช่อมาก ดังนั้นช่ออย่าไป

ตอนที่ 16.ฟ้าลดายกมือขึ้นป้ายน้ำตา เมื่อเห็นเอกกวีเดินตรงเข้ามาหา เขามาหยุดใกล้ๆ และยื่นขนมปังให้“ผมให้คุณ”หล่อนที่กำลังหิวหนักเกือบจะเอื้อมมือไปคว้ามาใส่ปากอยู่แล้วเชียว แต่ทิฐิภายในใจดันร้องเตือนเสียก่อน ทำให้หล่อนจำต้องสะบัดหน้าหนี“ฉันไม่กิน เอาของนายคืนไปเถอะ”“แต่คุณหิวไม่ใช่หรือ”หล่อนลุกขึ้นยืน และจ้องหน้าเขา “มันเรื่องของกระเพาะฉัน นายไม่เกี่ยว ไปให้พ้น!”เอกกวีคว้าแขนเรียวไว้ เมื่อเจ้าหล่อนจะเดินหนี “ไม่กินก็ดี แต่จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”“ฉันจะไปไหนก็ได้ตามที่ใจฉันต้องการ นี่ปล่อยแขนฉันได้แล้ว”หล่อนสะบัดตัว แต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมยังกระชากหล่อนเข้าไปหาแรงๆ อีกต่างหาก หล่อนเบรกไม่อยู่ร่างสาวจึงปะทะเข้ากับความกำยำของเขาเต็มเปา แก้มนวลแดงก่ำและรีบโก่งตัวหนี ซึ่งเขาก็ยอมปล่อย“ไอ้บ้า ไอ้คนฉวยโอกาส”“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” เขาทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะอมยิ้มเยาะ “เพราะถ้าผมจะทำจริงๆ ผมทำตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว แต่นี่...” สายตาคมกล้ากวาดมองร่างกายของหล่อนอย่างหยาบคาย “ไม่มีส่วนไหนน่าพิสมัยเลย ผมก็เลยไม่เกิดอารมณ์น่ะ”“ไอ้... ไอ้...”“เอาน่า อย่ามั่วแต่เต้นแร้งเต้นกาอยู่เลย จะกิน

ตอนที่ 18.“หึ!”“อย่าบอกนะว่า... นาย... นายจะ...”“ผมจะฝังไอ้นี่” เขากระแทกเข้าหาแรงๆ “เข้าไปในตัวของคุณไง คุณหนูฟ้าลดา”เขาพูดจบก็ผลักร่างของหล่อนออกห่าง ก่อนที่ตัวเองจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ บั้นท้ายแน่นหนั่นของเขายังคงหลอกหลอนสายตาหล่อนจนวินาทีสุดท้ายหล่อนยกมือขึ้นทาบอก หอบหายใจระรัว ความรู้สึกหวั่นไหวเกิดขึ้นอย่างรุนแรงและแทบจะควบคุมมันไม่ได้“คน... คนบ้า...”ที่โต๊ะอาหาร ฟ้าลดาเขี่ยๆ ข้าวในจาน เพราะกินอาหารไม่ค่อยจะได้ แต่ก็พยายามที่จะฝืนกิน“หนูฟ้าพอกินได้ไหมจ๊ะ”“ก็พอได้ค่ะ แต่ยังไม่อร่อย”ช่อผกาที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยเบิกตากว้าง หันมองมารดา เพราะไม่คิดว่าฟ้าลดาจะกล้าพูดแบบนี้ออกมา“แม่คะ”อังกาบยิ้มให้กับลูกสาวคนเล็ก ต้องการสื่อว่าไม่เป็นไร ให้อยู่เฉยๆ ซึ่งช่อผกาก็ทำตาม“เอาไว้หนูฟ้าบอกป้านะว่าอยากกินอะไร ป้าจะได้ทำให้กิน เผื่อหนูฟ้าจะถูกปากขึ้นมาบ้าง”“ขอบคุณค่ะคุณป้า แต่ฟ้าคิดว่าคุณป้าน่าจะทำไม่ได้หรอก เพราะอาหารที่ฟ้าชอบล้วนแต่เป็นอาหารฝรั่งที่ผ่านการปรุงอย่างพิถีพิถันจากเชฟฝีมือเยี่ยมน่ะค่ะ”“ถ้าพี่ฟ้าอยากกินอาหารแบบนั้น ก็ไปซื้อเองสิคะ หรือไม่ก็สั่งให้ส่งที่บ้าน

ตอนที่ 20.“คุณรู้ไหมว่าคนงานในไร่ต้องทำงานหนักแค่ไหนกว่าจะได้เงินมาสักบาท พวกเขาลำบากมาตั้งแต่เกิด เพราะไม่ได้เกิดมาโชคดีเหมือนกับคุณ แต่กระนั้นพวกเขาก็มีศักดิ์ศรีความเป็นคนเท่ากับคุณนั่นแหละ ดังนั้นอย่ามองคนที่ฐานะ อย่าเหยียดหยามคนอื่น เพียงเพราะเขาต่ำต้อยกว่า...”หล่อนนิ่งเงียบ แม้ทุกคำของเอกกวีมันจะคือความจริง แต่กระนั้นหล่อนก็อับอายเกินกว่าจะยอมรับง่ายๆ“มันเรื่องของฉัน นายไม่ต้องมาสั่งสอน”“ที่ผมบอกก็เพราะผมอยากให้คุณเป็นคนดี เข้ากับคนอื่นได้โดยที่ไม่ต้องใช้เงินเป็นแรงจูงใจ”“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องของฉัน”หล่อนสะบัดหน้าและเดินหนี แต่เอกกวีคว้าแขนเรียวเอาไว้ และบังคับให้หยุดเดิน“นี่ปล่อยแขนฉันนะ”เขาไม่ปล่อย แต่กลับดึงมือของหล่อนไปมอง สีหน้าของเขาราบเรียบ แต่น้ำเสียงกระด้างอ่อนโยนลง“เดี๋ยวบ่ายนี้ผมให้คุณพักผ่อนก็แล้วกัน”“ไม่ต้องมาทำใจดีกับฉันหรอก เพราะถึงยังไงฉันก็จะไม่เลิกเกลียดขี้หน้านาย!”“ผมไม่เคยหวังให้คุณชอบขี้หน้าผม แต่ที่ผมให้คุณหยุดงานได้ครึ่งวันก็เพราะผมเกรงว่ามือของคุณจะเจ็บมากไปกว่านี้ต่างหาก ผมไม่ใช่เจ้านายใจร้าย”หล่อนทำหน้าย่นใส่อย่างหมั่นไส้“ฉันไ