ตอนที่ 45 ความจริง2

หัสดินจอดมอเตอร์ไซค์แล้วก็วิ่งเหยาะมาที่ร้านกาแฟที่นัดหมายแพรดาวไว้ หญิงสาวนั่งละเลียดกินน้ำผลไม้ปั่นใบหน้ามีความสุขจนคนเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

“อร่อยมากเลยเหรอ” หัสดินถามแล้วจ้องมองแก้วพลาสติกในมือเรียวเล็ก

“ค่ะ” เธอฉีกยิ้มกว้าง “คงเพราะอารมณ์ดีด้วย กินอะไรก็อร่อย”

“แล้วขนมของพี่จะสู้ได้ไหมนะ”

“ขนมพี่ดินอร่อยที่สุดค่ะ” พูดถึงขนมก็ทำตาโตขึ้นมาเลย สายตามองไปที่ถุงขนมที่เขาถือมา ทว่าแผลที่หลังมือดึงดูดสายตาเธอมากกว่า

“พี่ดินไปทำอะไรมาคะ มือมีแผล”

“นี่เหรอ” หัสดินดูหลังมือตัวเองแล้วก็ยักไหล่ “จำไม่ได้ น่าจะตอนทำขนมละมั้ง”

‘เป็นรอยช้ำขนาดนี้ ทำไมจำไม่ได้ล่ะ...แล้วตำแหน่งกับรอยแผลนี้คล้ายกับมิสเตอร์ดาร์กมากจริงๆ’

“มีอะไรหรือครับ หรือเป็นห่วงพี่” รอยยิ้มกว้างดูดีใจกับสิ่งที่เธอแสดงออก

“ก็...ก็เป็นห่วงนี่ค่ะ” เธอเป็นห่วงเขาจริงๆนั้นแหละ “ทำอะไรไม่รู้จักระวังเลย”

“ก็อยากให้มีคนคอยเป็นห่วงคอยเตือนเหมือนกันครับ”

รู้อยู่เต็มอกว่าเขาเป็นคนอัธยาศัยดี แต่ใจ