All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 141 - Chapter 150

เช้าวันต่อมา ในราชสำนักก็มีข่าวใหญ่ เมื่อจ้าวต้าหลี่ซื่อชิงได้เข้าเฝ้ารายงานผลการตรวจสอบคดีทุจริตเสบียงของเมืองซีเหยา ซึ่งพบว่า ข้าวสารที่ฉีอ๋องได้นำไปแจกจ่ายบรรเทาภัยแล้งให้แก่ราษฎรที่เมืองซีเหยานั้น ล้วนแต่เป็นข้าวใหม่ซึ่งตรงกับข้อมูลของซวี่หูปู้ซ่างซูแต่ในระหว่างทางเจ้าเมืองหลงชวนและเจ้าเมืองชางหลินได้ทำการยักยอก สับเปลี่ยนขบวนเกวียนข้าวเหล่านั้น ให้เป็นข้าวเก่า โดยมีหลักฐาน คือ ข้าวใหม่ กระสอบข้าวของจริงที่ประทับตราอย่างถูกต้อง และเกวียนของคลังเสบียงหลวง ซึ่งพบที่ร้านค้าขายข้าวที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเจ้าเมืองทั้งสอง รวมกับโรงครัวของจวนเจ้าเมืองอีกด้วยหลักฐานเหล่านี้ ทำให้เจ้าเมืองทั้งสองไม่อาจปฏิเสธความผิดที่เกิดขึ้นได้ ฮ่องเต้เจิ้นหลงจึงรับสั่งให้จ้าวต้าหลี่ซื่อชิงนำกำลังพลไปจับกุมเจ้าเมืองหลงชวนและเจ้าเมืองชางหลิน เพื่อนำมาสอบสวนที่เมืองหลวงในทันทีขบวนจับกุมนักโทษของจ้าวต้าหลี่ซื่อชิงเร่งเดินทางไปให้ถึงทั้งสองเมือง แต่ด้วยเส้นสายภายในเมืองหลวงของทั้งสองเจ้าเมืองได้ลอบส่งข่าวผ่านนกพิราบแจ้งแก่เจ้าเมืองทั้งสองให้หลบหนีแต่เซียวชิงเฟิงที่ได้สั่งเยี่ยม่อที่เมืองหลงชวน และมู่หยว

'แต่หน้าละมุนของฉีอ๋องก็ยังสู้หน้าหล่อ ๆ ของสวามีของข้าไม่ได้''ไหนดูซิ ไม่เจอตั้งหลายวัน คิดถึงจัง'ฉินเจียวเยี่ยนเงยหน้าขึ้นมาสบดวงตาดอกท้อที่คลายความเย็นลงแปดส่วน ฉายแววรักใคร่ขึ้นมาในทันทีไอสังหารที่หายวับไปในพริบตายิ่งสร้างความมึนงงให้แก่คนสนิทที่หน้าประตูหยางเซิงและตงไฮ่ โอ๊ย ไม่รู้ด้วยแล้ว...เขารู้แต่ว่า ตั้งแต่ที่ท่านอ๋องมีพระชายาก็ไม่สามารถคาดเดาความคิดได้อีกเลยยามปกติก็คาดเดาได้ยากอยู่แล้ว พอมีพระชายายิ่งไม่ต้องใส่ใจคาดเดาอีกเลย ยืนรอรับฟังคำสั่งเงียบ ๆ ยังจะมีชีวิตยืนยาวนานเสียกว่า“อืม จะว่าไป แต่ละคนที่ทำผิดล้วนแต่ได้รับโทษ” ฉินเจียวเยี่ยนเกริ่นเพียงเท่านั้น เซียวชิงเฟิงก็หรี่ตารับรู้ได้ในทันใด ว่าแม่นางน้อยตรงหน้ากำลังจะเอ่ยถึงสิ่งใด “ครานี้ ท่านพี่อุตส่าห์ลงไปสืบความและรวบรวมหลักฐานด้วยตนเองเลยนะเพคะ ศาลต้าหลี่เพียงแต่เป็นฉากหน้าเท่านั้นเอง”เป็นความจริงตามที่ฉินเจียวเยี่ยนพูด เพราะแต่แรกที่เขาเข้าไปทูลขอเสด็จพ่อ เพื่อออกนอกเมือง เขาก็ทำหน้าที่สืบหาข้อมูลและรวบรวมหลักฐานต่าง ๆ ส่วนหนึ่งเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของเซียวชิงฉีและอีกส่วนคือการทดสอบความสามารถของเขาและเซี

“อา ขออภัยเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนก้มศีรษะเล็ก ๆ อย่างขออภัย “ช่วงหลัง หม่อมฉันอยู่กับอาหงมากเกินไป จึงติดภาษาที่พูดกับนางมาเพคะ”'ไม่ได้การแล้ว สงสัยต้องบอกอาหงให้กลับมาพูดแบบที่นี่เถอะ''มิฉะนั้น จะดูแปลกหูแปลกตากับคนที่นี่ไม่น้อย'เซียวชิงเฟิงอมยิ้มกับความคิดของแม่นางน้อยบนตัก แม้ว่าในใจของเขาอยากจะบอกนางเหลือเกินว่า ให้นางพูดตามที่นางคิดและถนัดเถิด แต่เมื่อตรองดูอีกครั้ง การที่นางดำรงตำแหน่งพระชายาย่อมต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้แก่ทุกคนความฉลาดล้ำของนางอาจจะเป็นที่ประจักษ์และได้รับความชื่นชมได้ แต่วาจาและความประพฤติ อย่างไรก็ต้องอยู่ในกรอบอันดี เพื่อมิให้ผู้ใดสามารถมาครหานางได้“การที่เจ้าจะสนทนาส่วนตัวด้วยภาษาหรือสำเนียงใดกับอาหง เจ้าก็สามารถทำได้อย่างอิสระตามใจปรารถนาหรือตามความคุ้นชิน” เซียวชิงเฟิงกระชับอ้อมแขนตนให้แน่นขึ้น “แต่เมื่อเจ้าสนทนากับผู้อื่น เจ้าจักต้องระมัดระวังคำพูดคำจา เพราะบัดนี้ เจ้ามิได้เป็นเพียงคุณหนูรองของจวนซ่านเต๋อโหวอีกต่อไปแล้ว แต่เจ้าเป็นพระชายาของเฟิงอ๋องด้วย เข้าใจหรือไม่?”ฉินเจียวเยี่ยนพยักหน้าอย่างว่าง่าย “หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ หม่อมฉันจะระมัดระวังให้มาก

เซียวชิงเฟิงคิดได้เพียงเท่านั้น ก็รู้สึกแข็งเกร็งไปทั่วร่าง เฝ้ารอคอยให้นางนวดให้เขาเสร็จโดยไว เพื่อที่เขาจะได้นวดคืนให้นางบ้างฉินเจียวเยี่ยนกวาดสายตามองแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่อวดกล้ามเนื้อแน่น ๆ อยู่บนเตียง'อืม ไม่มีร่องรอยบาดแผลเพิ่มเติม...''แสดงว่า ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ 'เสียงความคิดของฉินเจียวเยี่ยนยิ่งทำให้เซียวชิงเฟิงรู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายกำลังหลอมละลายไปกับความเอาใจใส่ของนางใบหน้าคมคายซุกลงบนหมอนใบหนานุ่ม ปิดบังสีหน้าที่แดงระเรื่อ ทั้งจากแรงกำหนัดและความเขินอายฉินเจียวเยี่ยนยันตัวคุกเข่าบนเตียง สองมือเล็กบอบบางเอื้อมมาปลดอาภรณ์ที่คลุมกาย เสื้อสีขาวพิสุทธิ์ร่วงลงจากเตียง ก่อนที่นางจะก้าวขึ้นไปนั่งคร่อมบริเวณช่วงเอวสอบของชายหนุ่ม“เสี่ยวเยี่ยน...” เซียวชิงเฟิงเงยหน้าเรียกชื่ออีกฝ่ายในทันใด เมื่อรู้สึกได้ถึงผิวสัมผัสอ่อนนุ่มที่ช่วงหลังของเขาเซียวชิงเฟิงรู้สึกได้ถึงสองขาเรียวที่ขนาบข้างตัว จนเขาสามารถจินตนาการถึงส่วนบอบบางนุ่มนิ่มที่สัมผัสกลางแผ่นหลังของเขาได้อย่างชัดเจน นั่นจึงทำให้ใบหน้าของเซียวชิงเฟิงร้อนฉ่าฝ่ามืออ่อนนุ่มราวกับไร้ข้อต่อลูบไล้ ก่อ

จากความตั้งใจเดิมที่เซียวชิงเฟิงจะให้นางเป็นฝ่ายปรนนิบัติเขาในค่ำคืนนี้ แต่ด้วยความซุกซนของนางกลับทำให้เขาต้องเปลี่ยนใจ สองมือสากเลื่อนไปกระชับที่บั้นท้ายงามงอน ก่อนจะเริ่มขยับยกขึ้นลงเช่นเดียวกับสะโพกของเขาที่ขยับเสียดสีไปมา“อ๊ะ ทะ ท่านพี่ อึก อื้อ” ร่างแน่งน้อยบนตัวของเซียวชิงเฟิงถูกโยกสั่นคลอนไปมาตามจังหวะการควบคุมของเขา มือเล็กเลื่อนมาค้ำลงบนไหล่หนา ด้วยเกรงว่า ร่างของนางจะทรุดลงไปเสียงผิวกายเสียดสีกันอย่างรุนแรงดังต่อเนื่องยาวนาน ผสานไปกับเสียงหอบครางกระเส่าที่ดังแทรกขึ้นมาเป็นระยะ“อ่ะ อ๊า~~” ฉินเจียวเยี่ยนแอ่นกายในจังหวะสุดท้ายที่ถูกเซียวชิงเฟิงตรึงสะโพกของนางไว้แน่น แล้วผลักดันลำกายของเขาให้เสียดแทงขึ้นมาแนบชิดจนนางรู้สึกจุกเสียด ก่อนจะปลดปล่อยความสุขร่วมกันเป็นทางยาวหยาดของเหลวอุ่นร้อนไหลชโลมไปทั่วผิวกายบริเวณที่สัมผัสกันจนรู้สึกได้ถึงความเหนียวเหนอะ ฉินเจียวเยี่ยนหอบหายใจแรงพลางทิ้งตัวลงนอนทาบทับร่างกำยำของอีกฝ่ายอย่างหมดแรงเซียวชิงเฟิงยกสองแขนขึ้นโอบรัดรอบเอวคอดกิ่ว ขยับลำกายภายในร่างสาวให้เข้าที่ หากแต่ยังไม่ยินยอมที่จะถอดถอนออกมา จนฉินเจียวเยี่ยนต้องฝืนแรง ยกมือขึ้นมา