บททั้งหมดของ พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: บทที่ 161 - บทที่ 170

หมิงอ๋องลอบส่งจดหมายมาหาเขาอยู่เนือง ๆ ในตอนแรก เป็นเพียงจดหมายที่ไต่ถามสารทุกข์ทั่วไป ก่อนจะเป็นการชักชวนให้เข้าร่วมเป็นฝ่ายเดียวกับเขาซวี่เฉาคำนวณดีดลูกคิดรางแก้วในใจ พิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็มองว่าหมิงอ๋องคือผู้ที่มีโอกาสที่จะได้รับตำแหน่งเป็นไท่จื่อมากที่สุด เขาจึงได้ตอบตกลงและร่วมกันวางแผนการมาเนิ่นนานฉีอ๋องนั้น เพิ่งได้รับชื่อเสียงดีงามจากการปิดคดีทุจริตของใต้เท้าจางที่สามารถลากขุนนางที่อยู่เบื้องหลังออกมาได้จำนวนมาก นั่นเป็นการสร้างความพอพระทัยให้แก่ฮ่องเต้เจิ้นหลงเป็นอย่างมากแต่ในขณะเดียวกัน ฉีอ๋องก็ได้สร้างความขุ่นเคืองให้แก่ขุนนางท่านอื่น ๆ เป็นจำนวนมาก ทำให้ขุนนางเหล่านั้นเปลี่ยนใจเลือกข้างมาสนับสนุนหมิงอ๋องเพิ่มมากขึ้น ส่งผลให้รากฐานอำนาจภายในราชสำนักของหมิงอ๋องแข็งแกร่งเป็นอย่างมากดังนั้น พวกเขาจึงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมในการดำเนินการตามแผนที่วางไว้ เพื่อกำจัดอุปสรรคขวางทางสุดท้ายอย่างฉีอ๋องให้สิ้นซาก เพราะแผนการนี้ เป็นการยิงหินก้อนเดียวแต่นกตกลงมาตายหลายตัว ทั้งสร้างความไม่พอพระทัยให้แก่ฝ่าบาทและทำให้ฉีอ๋องเกิดชื่อเสียงไม่ดีในหมู่ราษฎรแล้วเมื่อหมิงอ๋องแจกจ่ายเสบียง

ความเก่งกาจของศาลต้าหลี่ล้วนแต่เป็นที่เลื่องลือในการสืบสวนและไขคดียาก ๆ จึงกลบเกลื่อนความผิดปกติที่ว่า ศาลต้าหลี่สามารถลงมือสืบสวนและรวบรวมหลักฐานเหล่านั้นได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร!?แผ่นหลังของซวี่เฉาเย็นวาบ มือของเขาสั่นเทา เมื่อเพิ่งตระหนักได้ถึงสิ่งที่ผิดปกติ เขาลุกขึ้นเอื้อมมือไปคว้าพู่กัน และกางกระดาษ พลางตวัดทบทวนเรียบเรียงช่วงเวลาที่เกิดขึ้นวันที่ขบวนของฉีอ๋องเดินทางไปถึงเมืองซีเหยาและได้เริ่มมีการแจกจ่ายเสบียง จึงค้นพบว่า เสบียงที่นำไปแจกจ่ายนั้นเป็นข้าวเก่าขึ้นรา จึงสร้างความไม่พอใจให้แก่ชาวเมืองเป็นอย่างมากกว่าฮ่องเต้เจิ้นหลงจะทราบข่าว เวลาก็ผ่านไปสองวัน ฝ่าบาทจึงได้มอบหมายให้หมิงอ๋องจัดขบวนเสบียงขึ้นมาใหม่ และเขาจำเป็นต้องใช้เวลามากถึงสองวัน เพื่อรวบรวมให้ได้เสบียงครบหนึ่งพันห้าร้อยเกวียนตามรับสั่ง แล้วหมิงอ๋องจึงได้ออกเดินทางในทันทีเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่หมิงอ๋องออกเดินทางไป ฮ่องเต้เจิ้นหลงก็รับสั่งให้จ้าวต้าหลี่ซื่อชิงไปจับกุมสองเจ้าเมืองนั้นในทันทีทันใด ซึ่งช่วงระยะเวลาตั้งแต่ที่ฮ่องเต้เจิ้นหลงทราบข่าวจนกระทั่งรับสั่งให้จ้าวต้าหลี่ซื่อชิงไปจับกุมสองเจ้าเมือ

ซวี่เฉาพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของพ่อบ้านเฉิน “แล้วเจ้าคิดว่า จะนำจดหมายลับเหล่านี้ไปเก็บไว้ที่ใด?”พ่อบ้านเฉินก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเขากวาดมองไปที่พื้นห้องราวกับกำลังค้นหาคำตอบในความว่างเปล่า ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะสว่างวาบขึ้นด้วยความคิดหนึ่ง “ข้านึกออกแล้วขอรับ!! ข้ามีญาติห่าง ๆ อยู่นอกกำแพงเมืองขอรับ นายท่าน”“ญาติผู้น้องของข้าคนนี้ เป็นชายตาบอด อาศัยอยู่กับน้องสาวที่สติไม่ดีผู้หนึ่งขอรับ” พ่อบ้านเฉินรีบบอกด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ข้าคิดว่า ข้าจะทำทีไปเยี่ยมเยียนความเป็นอยู่ของพวกเขาพี่น้อง แล้วนำจดหมายลับเหล่านี้ไปซ่อนในเรือนของพวกเขา โดยที่ไม่ให้พวกเขารู้ หากแม้แต่เจ้าของเรือนยังไม่รู้ แล้วผู้อื่นจะรู้ได้อย่างไรเล่าขอรับ”“อืม” ซวี่เฉาผงกศีรษะอย่างครุ่นคิด “แล้วถ้าหากน้องสาวที่เจ้ากล่าวว่า สติไม่ดีมาพบเข้า แล้วเกิดคลุ้มคลั่งฉีกทำลายจดหมายเหล่านี้เล่า เจ้าจะรับผิดชอบเยี่ยงไร?”“เอ่อ นายท่านนำจดหมายเหล่านี้ใส่ลงในกล่องไม้แล้วคล้องกุญแจไว้ดีหรือไม่ขอรับ?” พ่อบ้านเฉินเสนอขึ้นอีกครั้ง “หากนายท่านยังไม่วางใจ อาจจะใส่ในกล่องไม้ใบเล็กแล้วคล้องกุญแจ จากนั้นก็นำมาใส่ในกล่องไม้ใบ

พ่อบ้านเฉินเอียงคออย่างสงสัยพลางขมวดคิ้วเป็นปม การกระทำของเขาไม่ได้แสร้งแกล้งทำ “แล้วเหตุใดนายท่านจึงต้องนำจดหมายลับไปใส่ในกล่องไม้ด้วยเล่าขอรับ? ยามปกติ นายท่านเก็บไว้ที่ช่องลับใต้พื้นมิใช่หรือ?”“ก็ใช่! แต่เจ้าเป็นผู้แนะนำข้าให้เก็บใส่กล่องเองนะ เจ้าลืมแล้วหรือ?” ซวี่เฉาทบทวนความทรงจำเสียงสูง ภายในใจเริ่มร้อนรน และมีโทสะอัดแน่นอยู่เต็มอก เนื่องจากพ่อบ้านเฉินเอาแต่ซักถามเขา ทำให้เขายังไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการเสียที“ข้า?” พ่อบ้านเฉินชี้นิ้วเข้าหาตนเองอย่างงงงวยในเมื่อมีช่องลับดิบดี แล้วเหตุใดข้าจึงต้องแนะนำให้นายท่านเก็บในกล่องไม้ด้วยเล่า?“ข้าจะกล้าไปแนะนำนายท่านเช่นนั้นได้อย่างไร? เก็บจดหมายในกล่องไม้เช่นนั้น มิอันตรายหรอกหรือขอรับ?”แววตาและท่าทางงุนงงของพ่อบ้านเฉินดูจริงจัง มิได้เสแสร้ง จนซวี่เฉาเริ่มรู้สึกแปลก ๆความร้อนรนในใจแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกหนาวเหน็บอย่างฉับพลัน เขากลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ก่อนจะเริ่มถามคำถามใหม่ด้วยน้ำเสียงที่ลดลงไปหลายส่วน “เจ้าสลบไปตั้งแต่ยามใดกันแน่?”“ข้าจำได้ว่า นายท่านอนุญาตให้ข้าเดินไปส่งหมอนวดจากโรงนวดฮุ่ยชุนที่รถม้าหน้าจวน” พ่อบ้านเฉินหลับตาลง พย

“แล้วเสี่ยวเยี่ยนมั่นใจได้อย่างไรว่า ตงไฮ่จะสามารถนำหลักฐานเหล่านั้นกลับมาได้?” เซียวชิงเฟิงเอ่ยถามขึ้นในขณะที่กำลังนั่งจิบชาร่วมกับฮูหยินอยู่ในห้องหนังสือส่วนตัวของจวนเฟิงอ๋องฉินเจียวเยี่ยนที่เพิ่งกลับมาจากจวนของใต้เท้าซวี่กำลังใช้กระดาษเช็ดเครื่องสำอางเช็ดร่องรอยบอบช้ำบนใบหน้านวล‘กระดาษเช็ดเครื่องสำอางนี่มันดีจริง ๆ ...’ฉินเจียวเยี่ยนยกกระจกคุณภาพดีที่หลี่ชิงหงหยิบออกมาจากมิติ พลางหันซ้ายหันขวา เพื่อตรวจสอบคราบเครื่องสำอางที่ยังหลงเหลือบนใบหน้าอีกครั้ง‘ดีกว่าคันฉ่องในยุคนี้เป็นไหน ๆ สว่างเจิดจ้าเห็นชัดทุกรูขุมขน’‘ไม่ผิวเหลือง หลอกตาเช่นคันฉ่องในปัจจุบัน’‘เอ... หรือจะขายกระจกด้วยดีหรือไม่นะ?’“น้องหญิง...” เซียวชิงเฟิงยกยิ้มไปกับความคิดเลื่อนเปื้อนของฮูหยินที่ไม่ว่ายามใดก็คิดคำนวณดีดลูกคิดรางแก้วในใจถึงช่องทางทำมาหากินอยู่ร่ำไปจวนเราก็มิใช่ว่าจะขาดแคลนทรัพย์สมบัติเงินทอง จวนซ่านเต๋อโหว หรือแม้แต่สินเดิมของหลินซื่อก็มีเงินทองให้นางจับจ่ายใช้สอยไปตลอดชีวิตแล้ว แต่แม่นางน้อยนางนี้ก็ยังเอาแต่จะคิดทำการค้า ไม่รู้ว่า ตั้งใจจะนำเงินไปทำสิ่งใด?‘พอได้เงินเยอะ ๆ ชวนอาหงแอบเปิดบาร์โฮสดี