All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 151 - Chapter 160

เพราะการนัดหมายเพื่อมานวดที่จวนของใต้เท้าซวี่ โรงนวดฮุ่ยชุนได้มีการชี้แจงรายละเอียดและความต้องการโดยเบื้องต้นเรียบร้อยแล้ว เพื่อให้แต่ละจวนที่ต้องการใช้บริการได้จัดเตรียมไว้ล่วงหน้าดังนั้น เรือนที่ได้ตระเตรียมไว้ จึงมีการจัดวางเตียงนอนไม้เนื้อดีบุด้วยผ้าไหมเนื้อนุ่มไว้จำนวนหกเตียง บรรดาฮูหยินและคุณหนูต่างสวมใส่เสื้อคลุมชั้นใน เพื่อง่ายต่อการถอด แม้ว่า ช่วงแรกจะมีอาการขัดเขินไม่น้อยที่ต้องมาเปลื้องผ้าอาภรณ์ต่อหน้าคนแปลกหน้าเช่นนี้แต่เมื่อตระหนักได้ว่า เป็นการถอดอาภรณ์ภายในจวนของตนเอง อีกทั้งท่านย่าและมารดาก็อยู่ร่วมกันตรงนี้ด้วย ตัวเรือนมีการกางม่านมุ้งมิดชิด ไม่ได้กระทำอย่างเปิดเผยต่อหน้าผู้ใด บรรดาคุณหนูจึงได้วางใจเริ่มถอดอาภรณ์ช่วงบนและลงนอนบนเตียงเช่นเดียวกับซวี่เหล่าฮูหยินและซวี่ฮูหยินจู๋ฮวาและหมอนวดคนอื่น ๆ เดินตรงไปที่ลูกค้าของตนเอง โดยที่ฉินเจียวเยี่ยนและหลี่ชิงหงช่วยกันรื้อขวดน้ำมันนวดออกมาวางเรียงราย“ซวี่เหล่าฮูหยินเจ้าคะ” จู๋ฮวาคุกเข่าอยู่ข้างเตียง พร้อมผายมือไปทางถาดไม้ที่ฉินเจียวเยี่ยนถืออยู่ บนถาดปรากฏขวดน้ำมันนวดหลายสีสดใส “ซวี่เหล่าฮูหยินต้องการให้ข้าน้อยนวดด้วยน้ำม

บุรุษสูงใหญ่ย่อตัวลง หวังช่วยประคองให้สาวใช้เกาะแขนของเขาลุกขึ้น แต่ด้วยอาการบาดเจ็บที่หัวเข่า ทำให้นางต้องทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นอีกครั้งฉินเจียวเยี่ยนเห็นเช่นนั้น จึงรีบเอ่ย “พี่ชายอุ้มพี่สาวคนสวยไปเถอะ พี่สาวน่าจะเดินไม่ไหวนะ”“อ่า ได้ ๆ ” บุรุษย่อตัวลงไปอุ้มสาวใช้ขึ้นมา โดยที่คราวนี้ สาวใช้ไม่ร้องโวยวายแต่อย่างใด เพราะเริ่มเข้าใจสถานการณ์ของตนเองแล้ว ว่าตนไม่สามารถเดินไปรักษาบาดแผลได้จริง ๆแต่เมื่อนึกถึงคำสั่งของซวี่เหล่าฮูหยิน สาวใช้จึงรีบหันมาสั่งฉินเจียวเยี่ยนและหลี่ชิงหงด้วยน้ำเสียงดุดันทันที เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดใดขึ้นมา มิเช่นนั้นจะกลายเป็นความผิดของนางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้“ข้าจะไปรักษาบาดแผลก่อน” สาวใช้เอ่ย พลางหันซ้ายหันขวาอีกครั้ง ครั้นไม่เห็นสาวใช้คนอื่นผ่านทางมา จึงตัดสินใจบอกทางเดินไปยังโรงครัวที่ใกล้ที่สุด เพื่อป้องกันไม่ให้พวกนางหลงทาง แล้วเดินไปสร้างความวุ่นวายที่ใด“พวกเจ้าเดินไปตามทางนี้ แล้วเลี้ยวขวาที่มุมเรือนตรงนั้น เดินตรงไปเรื่อย ๆ จงจำไว้ว่า ห้ามว่อกแว่กหรือสร้างความวุ่นวายอย่างเด็ดขาด” สาวใช้สั่งเสียงเข้มและเอ่ยขู่ “บริเวณนั้นเป็นเรือนพักของใต้เท้าเจ้

พ่อบ้านเฉินรีบส่งสัญญาณให้บ่าวรับใช้สองนายตรงไปตรวจสอบบริเวณพุ่มไม้ที่ริมเรือนนั้น เมื่อเห็นบ่าวรับใช้พยักหน้ายืนยันและหามร่างของหมอนวดอีกนางหนึ่งที่หมดสติออกมาวางไว้ข้างหมอนวดคนแรก“อาหง! อาหง! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าตื่นสิ” ฉินเจียวเยี่ยนร้องด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก นางเอื้อมมือมาสั่นแขนหลี่ชิงหงที่แสร้งสลบไปอย่างต่อเนื่องพ่อบ้านเฉินเห็นเช่นนั้น คิดว่าหมอนวดที่สลบไป คงยังไม่ฟื้นขึ้นมาในระหว่างนี้ เขาจึงตัดบท เอ่ยถามคนที่ยังมีสติต่อ “ปล่อยสหายเจ้าไปก่อนเถิด นางคงยังไม่ฟื้นในตอนนี้ เจ้าจงเล่าทุกอย่างมาให้ครบถ้วน ข้าจะได้ช่วยคืนความยุติธรรมให้แก่เจ้า”“เอ่อ เจ้าค่ะ” ฉินเจียวเยี่ยนเสมองหลี่ชิงหงอีกครั้งอย่างเป็นห่วง ก่อนจะหันกลับมาตอบคำถามของพ่อบ้านเฉินด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ข้ากำลังเดินมากับอาหง เพื่อที่จะไปชงชาให้ซวี่เหล่าฮูหยินที่โรงครัว ละ... แล้วจู่ ๆ อาหงก็ถูกชายผู้นั้นสับที่ต้นคอจากทางด้านหลัง! สลบไปในทันที! พอข้าหันมาก็เห็นหน้าบุรุษผู้หนึ่ง ข้ายังไม่ทันได้กล่าวสิ่งใด เขาก็ชกมาที่เบ้าตาของข้า อีกทั้งยังตบหน้าข้าด้วย!!”“ข้าหลบไม่ทันจึงโดนมันตบไปหลายครั้ง จนแก้มของข

แผ่นหลังของซวี่เฉาเย็นวาบ เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาสูดลมหายใจลึก เมื่อตระหนักได้ว่า สถานการณ์ของเขาในตอนนี้เริ่มร้ายแรงขึ้นทุกที“ที่นี่มีจดหมายลับด้วยหรือเจ้าคะ?” ฉินเจียวเยี่ยนแสร้งถามขึ้นอย่างไร้เดียงสา“ไม่มี!!” ซวี่เฉาและพ่อบ้านเฉินประสานเสียงพร้อมกัน จนทำให้จู๋ฮวาและฉินเจียวเยี่ยนต้องหันมามองกันเป็นทางเดียวซวี่เฉาถลึงตามองไปทางพ่อบ้านเฉิน แล้วเจ้าจะมาพูดพร้อมข้าด้วยเหตุใด?พ่อบ้านเฉินกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะก้มหน้านิ่ง ปิดวาจาอย่างสงบเสงี่ยม“อะแฮ่ม” ซวี่เฉากระแอมในลำคอ ก่อนจะอธิบายเสียงเรียบ “เจ้า... คงได้ยินผิดไป ข้าเป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์ จงรักภักดีต่อฝ่าบาท”ซวี่เฉาพูดพลางประสานมือคำนับไปทางวังหลวงอย่างนอบน้อม “ย่อมไม่มีทางทุจริต หรือมีหลักฐานลับเช่นนั้นหรอก”ฉินเจียวเยี่ยนพึมพำ “อ่อ เช่นนี้นี่เอง”“เอาล่ะ เอาเป็นว่า วันนี้ พวกเจ้า หมอนวดจากโรงนวดฮุ่ยชุน จงกลับไปก่อนเถิด” ซวี่เฉาตัดบท ต้องการรีบไล่คนแปลกหน้าออกจากจวน เพื่อที่จะได้ปูพรมตามหาคนร้ายที่ว่า“ละ... แล้วค่าจ้างวันนี้ล่ะเจ้าคะ?” จู๋ฮวาถามขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆกลัวก็กลัว แต่เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ มันไม่เข้าใครออกใครหรอกหนา..

เมื่อขบวนแจกจ่ายเสบียงบรรเทาภัยแล้งของฉีอ๋องเดินทางมาถึงเมืองหลงชวน เจ้าเมืองหลงชวนจะออกมาต้อนรับ และให้คนนำเกวียนเสบียงเหล่านี้ไปรอที่คลังเสบียงหลวงของเมืองเพียงห้าร้อยเกวียนโดยอ้างว่า คลังเสบียงของเมืองหลงชวนมีพื้นที่ไม่เพียงพอสำหรับการพักเกวียนทั้งหนึ่งพันเกวียน จึงได้มอบหมายให้ไปพักรอตามจุดต่าง ๆ ของเมืองโดยจุดต่าง ๆ ที่เจ้าเมืองหลงชวนวางแผนไว้ก็คือ โกดังของร้านค้าข้าวทั่วเมืองหลงชวน ทันทีที่เกวียนของราชสำนักไปถึง บรรดาพ่อค้าก็จะจัดแจงขนกระสอบข้าวลงจากเกวียน บ้างก็เผาทำลายกระสอบข้าว บ้างก็ซุกซ่อนเก็บไว้ส่วนเกวียนบรรทุก บ้างก็ถูกทำลายจนกลายเป็นเศษไม้ เพื่อให้คนของเจ้าเมืองหลงชวนมาเก็บไปแจกจ่ายชาวเมือง เพื่อใช้เผาฟืนสร้างความอบอุ่นต่อไปแต่พ่อค้าบางรายก็ละโมบ คิดว่า ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ จึงแอบเก็บเกวียนเหล่านั้นไว้ใช้งาน เพราะคิดว่า ตนสามารถนำเกวียนไม้เหล่านั้นมาใช้ในการค้าของตนได้เมื่อเทียบกันแล้ว มีเกวียนไม้สมบูรณ์คุณภาพดีในมือ ไม่จำเป็นต้องเสียเงินหลายตำลึงเงิน เพื่อซื้อเกวียนบรรทุกใหม่ แล้วเหตุใดจึงต้องทำลายเกวียนดี ๆ หนึ่งเล่มให้พังจนกลายเป็นเศษไม้ไปด้วยครั้นเมื่อขบวนเสบียงขอ