All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 181 - Chapter 190

“ขอประกาศพระราชโองการจากองค์ฮ่องเต้ บัดนี้ ทัพกบฏหมิงอ๋องได้ก่อความไม่สงบขึ้น ณ เมืองชางหลิน สร้างความเดือดร้อนแก่แผ่นดินและราษฎร เพื่อปราบปรามความชั่วร้ายและฟื้นฟูความสงบสุข จึงมีพระบรมราชโองการแต่งตั้งให้เฟิงอ๋องเป็นแม่ทัพใหญ่ นำทัพหลวงไปกวาดล้างและจับกุมตัวกบฏหมิงอ๋องพร้อมสมุนให้สิ้นซากขอประทานอำนาจเต็มที่แก่เฟิงอ๋องในการบัญชาการรบ การตัดสินใจเชิงยุทธศาสตร์ และการลงโทษผู้ที่ทรยศ โดยให้มีกำลังพลสองหมื่นนายภายใต้บังคับบัญชา และสามารถเรียกขวัญและกำลังเสริมจากหัวเมืองใกล้เคียงได้ตามความจำเป็นเฟิงอ๋องจงรับราชโองการนี้ และจงปฏิบัติหน้าที่ด้วยความกล้าหาญ เด็ดขาด และนำชัยชนะกลับคืนสู่แผ่นดินให้จงได้!”เซียวชิงเฟิงยกมือขึ้นเหนือเกล้า เพื่อรับพระราชโองการสีเหลืองอร่าม สองมือสั่นเทาราวกับกำลังรับเผือกร้อน ท่ามกลางเสียงสะอึกสะอื้นของพระชายาที่คุกเข่าอยู่ด้านหลังโจวกงกง “ท่านอ๋อง ฝ่าบาทรับสั่งว่า ขอให้ท่านเร่งออกเดินทางให้เร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าทราบแล้ว” เซียวชิงเฟิงรับทราบด้วยน้ำเสียงที่หนักอึ้ง ใบหน้าคมคายมีแต่ความเคร่งเครียด กลืนไม่เข้าคายไม่ออก“เช่นนั้น กระหม่อมขอตัวทูลลา เพื่อไปรายงา

แก้มขาวอมชมพูขึ้นสีแดงระเรื่อกับวาจากำกวมนั้น พลางยกมือขึ้นดันหน้าอกของอีกฝ่าย “มาเถิดเพคะ ให้หม่อมฉันช่วยแต่งองค์”“หืม? เรามีเวลาตั้งครึ่งชั่วยาม เจ้าจะไม่ทำสิ่งอื่นจริง ๆ หรือ?” เซียวชิงเฟิงยังคงยั่วเย้าต่อฉินเจียวเยี่ยนกลอกตามองบน เลียนคำกลับไป “หื้ม? เวลาแค่ครึ่งเค่อ ท่านพี่ก็เสร็จแล้วเพคะ ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาถึงครึ่งชั่วยามดอก”แววตาของเซียวชิงเฟิงเข้มขึ้นทันที เมื่อได้ยินพระชายาสุดที่รักดูแคลนเช่นนั้น“หากเพียงครึ่งเค่อ พี่ก็เสร็จแล้ว” เซียวชิงเฟิงพูดเสียงเข้ม “เช่นนั้นก็ลำบากฮูหยินอย่างน้อยสี่คราแล้วล่ะ”ร่างสูงกดไหล่ลาดเนียนให้ล้มลงบนเตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงทาบทับอย่างรวดเร็ว“อ๊ะ ท่านพี่ ยะ อย่าเพคะ อึก อื้อ”สองมือหนาลูบไล้ถอดอาภรณ์ทั้งของเขาและไม่ใช่ของเขาโยนออกนอกเตียง จนสองร่างเปลือยเปล่าแนบชิดสนิทกัน สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันครั้งแล้วครั้งเล่าจนครบครึ่งชั่วยามเซียวชิงเฟิงจึงได้เดินออกจากเรือนอี้หงในชุดแม่ทัพอย่างองอาจ ในขณะที่อีกคนกลับนอนแผ่หลาบนเตียงอย่างหมดสภาพในเรือนอี้หงหยางเซิงและตงไฮ่ได้แต่ถอนหายใจ เมื่อเห็นใบหน้าสดชื่นของเจ้านายพระชายาคงลุกจากเตียงไม่ได้อีกแน่

“มิทราบว่า หมิงอ๋องมีเรื่องชอบใจอันใดจึงได้หัวเราะอย่างมีความสุขเช่นนั้นในสถานการณ์เช่นนี้?” เสียงแม่ทัพกวนดังขึ้น ก่อนที่จะปรากฏกายที่หน้าโถงหลักเสียอีกเซียวชิงหมิงจึงหยุดหัวเราะ แล้วส่งยิ้มบาง ๆ ผายมือเชิญแม่ทัพกวนให้ลงบนเก้าอี้ “เชิญแม่ทัพกวนนั่งเสียก่อน”แม่ทัพกวนไม่ตอบสิ่งใด เพียงแต่สะบัดผ้าคลุมลงนั่งบนเก้าอี้ตามคำเชิญ“ข้าเพียงแต่ได้ข่าวดีจากเมืองหลวงก็เพียงเท่านั้น”แม่ทัพกวนขมวดคิ้วแน่นถาม “ข่าวดีอันใด?”เซียวชิงหมิงส่งสัญญาณทางสายตาให้เจียงจวินรายงานเจียงจวินตั้งใจสรุปสารลับ “เจิ่งลีปู้ซ่างซูแจ้งว่า บัดนี้ ฝ่าบาทออกพระราชโองการให้เฟิงอ๋องนำทหารสองหมื่นนายจากเมืองหลวงเดินทางมาที่นี่ โดยเร็วที่สุด”แม่ทัพกวนหรี่ตาลงเล็กน้อย นี่จะว่าเป็นข่าวดีก็ว่าได้ เพราะผู้นำทัพคือท่านอ๋องเจ้าสำราญแห่งเมืองหลวงที่ขึ้นชื่อ ย่อมมิใช่คู่ต่อกรของพวกเขา แต่จะว่าเป็นข่าวร้ายก็คือ พวกเขาได้ขึ้นชื่อว่าเป็นกบฏเรียบร้อยแล้ว หากศึกนี้ พวกเขาไม่ชนะ อาจโดนโทษทัณฑ์ประหารเก้าชั่วโคตรเป็นแน่!!“เจิ่งลีปู้ซ่างซูได้ส่งคนไปสืบความที่จวนเฟิงอ๋อง พบว่า พระชายาเฟิงอ๋องเสนอความคิดว่า ให้เฟิงอ๋องอยู่บริเวณใจกลางขอ

แม่ทัพกวนนิ่งเงียบไป เขาครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง ดวงตาจ้องมองเบี้ยทหารที่ถูกจัดวางไว้บนแผนที่อย่างไม่วางตาประสบการณ์ในสนามรบที่สั่งสมมานานบอกเขาว่า ไม่ว่าการศึกใดก็ไม่ควรประมาท แม้กองทัพของเฟิงอ๋องจะไร้ซึ่งระเบียบและความสามารถ แต่หากมีช่องทางในการตัดทอนกำลังของข้าศึก ไยจึงไม่ทำเล่า?“แต่ข้าไม่เห็นด้วย” แม่ทัพกวนเอ่ยท้วงด้วยน้ำเสียงหนักแน่นหากแต่เซียวชิงหมิงกลับโบกมือไปมาอย่างไม่ยี่หระกับคำทัดทานนั้น “ถือว่าเรื่องนี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง อย่างไร เฟิงอ๋องก็เป็นน้องของข้า ข้ายังหวังที่จะเห็นหน้าเขาที่หน้าเมือง หากท่านวางกับดักแล้วน้องของข้าเกิดตายไป ข้าจะมีหน้าไปทูลเสด็จพ่อได้อย่างไร”น้ำเสียงของเซียวชิงหมิงมีความหยิ่งลำพองในตนเองเป็นอย่างมาก จนแม่ทัพกวนต้องนิ่งเงียบไปอย่างคร้านจะโต้เถียง เพราะเขารู้ดีว่าความโอหังของหมิงอ๋องนั้นมิอาจเปลี่ยนแปลงได้“ได้ หากท่านตั้งใจเช่นนั้น แล้วท่านจะรบกับกองทัพเฟิงอ๋องเช่นไร?” แม่ทัพกวนถามกลับด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์หมิงอ๋องกวาดตามองเบี้ยทหารในเมืองอย่างพิจารณา ก่อนจะเอ่ยถาม “ในเมืองชางหลินมีเครื่องดีดหินหรือไม่?”“มี แม้จะไม่มาก แต่ก็สามารถดีดหินได้ในระยะหนึ่

สิ้นเสียงอนุญาต บุรุษในชุดทหารของจวนเฟิงอ๋องเดินเข้ามาด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบา เข้ามาคุกเข่าประสานมือคำนับอยู่ตรงหน้าฉินเจียวเยี่ยน“ทูลพระชายา กระหม่อมเพิ่งได้รับสารจากนกพิราบของท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!!”หยางเซิงเดินไปรับม้วนกระดาษในมือทหารนายนั้นมาส่งให้ฉินเจียวเยี่ยนอย่างนอบน้อม มือบอบบางรับกระดาษมาคลี่อ่าน จึงได้เห็นลายพู่กันตวัดไปมาอย่างคุ้นตาหัวคิ้วของฉินเจียวเยี่ยนขมวดมุ่น จนหลินซื่อและหยางเซิงจะเกิดความสงสัย ต่างกังวลว่าจะเป็นข่าวร้ายมากกว่าข่าวดี“ข่าวสารจากท่านอ๋องว่าอย่างไรบ้าง?”“ท่านอ๋องกล่าวว่า ที่จวนหมิงอ๋องมีการเคลื่อนไหวผิดปกติเจ้าค่ะ ต้องการให้ข้าแบ่งกำลังคนไปสกัดไว้ เพราะคาดว่า จะเป็นการลอบโจมตีทางด้านหลังจากเมืองหลวงเจ้าค่ะ”“ตายจริง!!” หลินซื่อยกมือขึ้นทาบอก เมื่อรับรู้ถึงภัยอันตรายที่ลูกเขยกำลังเผชิญ “ไม่ได้การ ละ... แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?”ฉินเจียวเยี่ยนส่งกระดาษแผ่นนั้นไปให้หยางเซิงอ่านต่อ หยางเซิงอ่านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น แล้วคุกเข่าพร้อมรับคำสั่ง “ท่านอ๋องรับสั่งว่า ให้พวกกระหม่อมทำตามรับสั่งของพระชายาได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”“ดี!” ฉินเจียวเยี่ยนสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก